Αιματοβαμμένα χρόνια

Ένα βιβλίο πιο επίκαιρο από ποτέ, τα «Αιματοβαμμένα χρόνια» της Άννας Μητσοπούλου, είναι ένα βιβλίο που ξεχειλίζει από εθνική περηφάνια με κεντρικό του άξονα τη βουλγαρική εισβολή στη Μακεδονία του 1943. Αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο βιβλίο της σε θεματική, η Μητσοπούλου, επιχειρεί με αυτό το βιβλίο να προσεγγίσει με σεβασμό ένα φλέγον θέμα για την ιστορία του τόπου μας.

Με εξαίρεση την ιδιαίτερη αρχή του βιβλίου που έξυπνα μας τοποθετεί σε ένα παρόν με άγνωστα στοιχεία τα οποία ξεδιαλύνονται σταδιακά στην πορεία της ανάγνωσης, η γραφή είναι γραμμική σε επίπεδο αφήγησης, δηλαδή μας μεταφέρει από το παρελθόν στο παρόν, τοποθετώντας σταδιακά ένα ένα τα κομμάτια του παζλ.
Η γραφή είναι γρήγορη, δομημένη σωστά, χωρίς κενά -σε αρκετά σημεία με τεκμηριωμένες ιστορικές αναφορές, μικρές σε έκταση ώστε να μην κουράζουν αλλά και να τοποθετούν τον αναγνώστη πιο πειστικά στην εκάστοτε ιστορική περίοδο- με αποτέλεσμα το βιβλίο να διαβάζεται απνευστί.

Τα δραματικά στοιχεία είναι αρκετά, δε φαίνονται ωστόσο υπερβολικά, αφού το σκηνικό εκτυλίσσεται σε καθεστώς πολέμου και ο πόλεμος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συνονθύλευμα πόνου, καταστροφής και απωλειών.

Από το μυθιστόρημα δε θα μπορούσε να λείπει και το στοιχείο του έρωτα, μεταξύ της Κερασίνας και του Ανέστη, δύο ανθρώπων που ο έρωτάς τους όπως και η ψυχική ακεραιότητά τους θα δοκιμαστεί από τις δυσκολίες της περιόδου.

Οι δευτεραγωνιστές που πλαισιώνουν τα κεντρικά πρόσωπα, που είναι κυρίως γυναίκες διαφορετικών γενεών, είναι επιλεγμένοι προσεκτικά ώστε να αναδεικνύουν είτε τα προτερήματα είτε τα ελαττώματα των χαρακτήρων κάθε φορά, όπως ο ιδιαίτερα συμπαθητικός χαρακτήρας της Παναγιώτας, που μέσα από αυτόν αναδεικνύεται μια άλλη διάσταση της μητρότητας.

Ευδιάκριτη είναι και η προσωπική ευαισθησία της συγγραφέως, η οποία αγκαλιάζει τα γεγονότα χωρίς να εστιάζει με σπαρακτικές βίαιες περιγραφές στον όλεθρο και με την υπόνοια πίσω απ’ το πρώτο επίπεδο εθνικής περηφάνιας που προαναφέρθηκε πως σ’ έναν πόλεμο όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται σε κάτι άλλο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη σελίδα 23: «Τι είναι ο άνθρωπος τελικά; Ένα πληγωμένο ζώο που γίνεται επικίνδυνο όταν στερέψουν οι αντοχές του».

Το τέλος του βιβλίου αφήνει μια νότα αισιοδοξίας, αντιμετωπίζοντας τους ήρωες με δικαιοσύνη και δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να νιώσει την κάθαρση μέσα από τη συγχώρεση και τη διαπίστωση πως η ζωή είναι ένα ποτάμι που πάντα θα ρέει προς τα μπρος.

Καλές αναγνώσεις.

Βρείτε τον Χάρη Μαύρο στο instagram ή στη σελίδα του στο facebook

Το μυθιστόρημα, Αιματοβαμμένα χρόνια, της Άννας Μητσοπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάτι. Βρείτε το βιβλίο εδώ.

Στο οπισθόφυλλο...
Λένω, Κερασίνα, Ελένη, Κερασία. Τέσσερις γυναίκες στο πέρασμα του χρόνου. Αγάπησαν, αγαπήθηκαν, πληγώθηκαν βαθιά, όμως συνέχισαν, αντίκρισαν την αλήθεια κατάματα και λυτρώθηκαν. Μακεδονία 1943… Οι Βούλγαροι εισβάλλουν στη μακεδονική γη και σπέρνουν τον όλεθρο. Οι Έλληνες όμως δεν δαμάζονται, είναι από τη φύση τους λαός ανυπότακτος. Αγνός και αληθινός ο έρωτας του Ανέστη. Δεν πρόλαβε να ανθίσει… Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, αντιστέκεται και πολεμάει με λύσσα τον κατακτητή. Θύμα ομαδικού βιασμού των Βούλγαρων Κομιτατζήδων είναι η μικρή Κερασίνα, η οποία προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με τη βοήθεια της Παναγιώτας. Οι ήρωες συνεχίζουν το ταξίδι τους στην κατοχική Αθήνα, ζουν την απελευθέρωση και προσπαθούν να χτίσουν τη ζωή τους μέσα από τα συντρίμμια του πολέμου. Πόσο καταλυτικός είναι ο ρόλος του Ανέστη στην εξέλιξη του έργου; Τελικά είναι οι επιλογές μας αυτές που καθορίζουν την πορεία της ζωής μας; Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζεις ότι για να προχωρήσεις πρέπει να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα, να λυτρωθείς…

Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.