Εξαπάτησα πολλές φορές τον εαυτό μου με όσα του υποσχέθηκα.
Ξημέρωσα σε αδιάφορες αγκαλιές.
Αφέθηκα στα πάθη μου με τη μεγαλοψυχία όσων μεθούν.
Ρήμαξα τα όρια μου και υποδέχθηκα τους εισβολείς με κλάδους ελαίων.
Τώρα συνετίζω για λίγο των κήπο του μυαλού, να 'χω να ξαποσταίνω τις ηλιόλουστες μέρες
Ήσυχα. Χωρίς εσένα. Εγώ. Στην τρομολαγνεία των εποχών.
Σαν να μην πέρασαν από πάνω μου τα κύματα. Σαν ποτέ να μην
Ήπια του κόσμου το αλμυρό νερό. Γιατί η ζωή πάντα θα συνεχίζεται -και με τον λύκο και με την κοκκινοσκουφίτσα..[1]
[1] Η Κική Μαυρίδου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν κι αυτό εδώ.
