Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης επανέρχεται λογοτεχνικά με το δραματικό διήγημα, Η φωνή μέσα μου. Του ζήτησα να μας μιλήσει για το πώς προέκυψε το βιβλίο. Εκείνη τη μικρή ιστορία που βρίσκεται πάντα πίσω από τις λέξεις και αποτελεί την έναρξη του συγγραφικού ταξιδιού.
Με τον Φίλιππο, τον ήρωα του βιβλίου, γνωριστήκαμε αρχές του Φθινοπώρου του 2017. Το πρωτότυπο μήνυμά του στο Facebook μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. «Θέλω να σου πω τη δική μου ιστορία» έγραφε «Δεν έχει καμιά σχέση με τις άλλες και είναι πέρα για πέρα αληθινή». Χωρίς δεύτερη σκέψη του ζήτησα να βρεθούμε.
Συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας, στο στέκι που συχνάζει συγκεκριμένα και μου έφερε τα ημερολόγιά του και ένα μεγάλο χαμόγελο. Έτσι ξεκίνησαν οι συναντήσεις μας. Οι «συνεδρίες» μας θα έλεγε ένας ψυχολόγος. Εκείνος μου διηγιόταν όλα όσα πέρασε τα τελευταία χρόνια κι εγώ κρατούσα σημειώσεις. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά δούλευα έτσι. Να έχω δηλαδή έναν ήρωα ολοζώντανο μπροστά μου με σάρκα και οστά.
Ο Φίλιππος παλεύει με την ψυχική νόσο όπως και πολλοί ακόμα άνθρωποι. Η διπολική διαταραχή τον παίδεψε πολύ. Τον τυράννησε αλλά κατάφερε και την ξεπέρασε. Στη μάχη με τον καρκίνο βγήκε νικητής. Με παρακάλεσε θερμά να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτόν και αυτό έκανα. Άλλαξα μόνο τα ονόματα και τις πόλεις για ευνόητους λόγους. Θέλει να κρατήσει την ταυτότητα του μυστική κι εγώ οφείλω να το σεβαστώ. Οι αφηγήσεις έχουν παραμείνει αυτούσιες.
Ο Φίλιππος είναι μαχητής. Είναι το αγόρι της διπλανής πόρτας. Είναι ένας από εμάς και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Τον ευχαριστώ για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά κυρίως επειδή με εμπιστεύτηκε και για το ταξίδι που κάναμε μαζί.-
Ο Φίλιππος παλεύει με την ψυχική νόσο όπως και πολλοί ακόμα άνθρωποι. Η διπολική διαταραχή τον παίδεψε πολύ. Τον τυράννησε αλλά κατάφερε και την ξεπέρασε. Στη μάχη με τον καρκίνο βγήκε νικητής. Με παρακάλεσε θερμά να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτόν και αυτό έκανα. Άλλαξα μόνο τα ονόματα και τις πόλεις για ευνόητους λόγους. Θέλει να κρατήσει την ταυτότητα του μυστική κι εγώ οφείλω να το σεβαστώ. Οι αφηγήσεις έχουν παραμείνει αυτούσιες.
Ο Φίλιππος είναι μαχητής. Είναι το αγόρι της διπλανής πόρτας. Είναι ένας από εμάς και κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Τον ευχαριστώ για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά κυρίως επειδή με εμπιστεύτηκε και για το ταξίδι που κάναμε μαζί.-
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη, Η φωνή μέσα μου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Μία; Μόνο μία; Μακάρι, Θεούλη μου, αν υπάρχεις και μ’ ακούς, μακάρι λέω, να ήταν μόνο μία. Αυτή η απαίσια, η μπάσα, η βραχνή, η υστερική, η άγνωστη και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη φωνή, μακάρι να ήταν μόνο μία. Θα τη σκότωνα επί τόπου. Θα την είχα διώξει τώρα που μιλάμε. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για τη δική μου φωνή. Η δική μου είναι όμορφη, μελωδική. Κάνει και για ραδιόφωνο. Δυστυχώς δεν είναι μία. Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με βασανίζουν τα βράδια –πάντα μετά τα μεσάνυχτα με επισκέπτονται, ξέρουν τι κάνουν– και παρ’ όλα τα χρόνια που έχουν περάσει, ακόμα άκρη δεν έχω βγάλει. Και τα χρόνια δεν είναι λίγα. Βρε λέτε να μην υπάρχει γιατρειά; Ποιος ξέρει…
Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες, αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω, γιατί φοβάμαι. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα, το ξέρω. Όχι για να το παίξω «ιστορία», τύπου «κοιτάξτε με, έχω αυτό και ξεχωρίζω», αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μ’ εμένα ότι δεν είναι μόνοι.
Περισσότερα από/για τον Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη:
Η γριά βαλίτσα
Φόνοι στην Κρυστάλλη
Το πρώτο μου botox
Η γριά βαλίτσα
Φόνοι στην Κρυστάλλη
Το πρώτο μου botox
