Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Μ.: Το βιβλίο γραφόταν πολλά χρόνια μέσα στο μυαλό μου. Για πολλά χρόνια σκεπτόμουν όσα γίνονται στον πλανήτη... Και ήταν θέματα που με ταλάνιζαν. Σκουπίδια, υπερπληθυσμός, πόλεμοι, όπλα, ρατσισμός, ωμή βία σε όλα τα επίπεδα. Εκπαίδευση νέων γενεών, παιδιών μέσω της τηλεόρασης και των βιντεοπαιχνιδιών σε πάγωμα συναισθημάτων. Έλεγχος πληθυσμών μέσω του διαδικτύου. Όλα γύρω μας θέματα απειλητικά, απόλυτα αληθινά.
Όλα όμως ξεκίνησαν πολλά χρόνια πριν, όταν το 2009, έτυχε να γράψω ένα άρθρο που αφορούσε την υπερθέρμανση του πλανήτη. Κάνοντας έρευνα, είδα ότι τα πράγματα είναι ιδιαίτερα εύθραυστα, μην πω επικίνδυνα, όσον αφορά την επιβίωση των επόμενων γενεών αλλά και της ζωής όλων των όντων πάνω στον πλανήτη. Και τότε άρχισα να ψάχνω άρθρα, βιβλία, συνεντεύξεις για πιθανά σενάρια μέλλοντος. Αποφάσισα έτσι να φανταστώ έναν νέο κόσμο, μετά το τέλος αυτής της άγριας εποχής.
Ένα άλλο τεράστιο θέμα που με απασχολούσε ήταν ο υπερ-εγωισμός και η επιδερμικότητα της εποχής. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη αδιαφορούν για την ερχόμενη μέρα, χρόνο, δεκαετία, λες και θα μετοικίσουμε άμεσα σε άλλον, ίδιο πλανήτη. Ταυτόχρονα, ζούμε σε κοινωνίες που κρύβουμε το διαφορετικό, τους αρρώστους, τους ανήμπορους, όσους είναι διαφορετικοί από το «κανονικό», λες και υπάρχει πουθενά κανονικότητα...
Ένα άλλο «κρυφό» κομμάτι στην ιστορία (για μένα ιδιαίτερα σημαντικό) είναι η αναζήτηση της πνευματικότητας. Η αναζήτηση της πνευματικής πορείας της «χαμένης στον πολιτισμό» ηρωίδας. Η αναζήτηση της πνευματικότητας του καθενός από μας. Η σύνδεση μας με τα αρχαία ιδεώδη, με την μήτρα της ιστορίας, του πολιτισμού.
Αγαπώ την Οδύσσεια του Ομήρου. Έτσι αποφάσισα να δημιουργήσω μια ηρωίδα, που θα παιδευόταν για να φτάσει πίσω στο σπίτι, στον ίδιο της τον εαυτό. Φυσικά θα είχε μια παλιά πληγή (γιατί αν δεν πάσχει ο ήρωας δεν υπάρχει ταύτιση με τον αναγνώστη, άρα δεν υπάρχει ιστορία!) που ζει και δρα σε αυτήν την νέα εποχή, μετά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά τους νέους Παγετώνες.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Μ.: Μου επιτρέπετε τρεις;
Άχρονη πορεία πνευματικότητας.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Μ.: Δεν ξέρω αν μπορώ να δίνω συμβουλές σε κανέναν. Θα έλεγα μονάχα να αφεθεί στην ροή της ιστορίας.
Μου αρέσει να κάνω πειράματα με την γραφή. Κάθε φορά κάνω και κάτι διαφορετικό. Εδώ, διάλεξα για πρώτη μου φορά, να γράψω στο ιδιαίτερα δύσκολο για τον συγγραφέα, πρώτο πρόσωπο, γιατί ήθελα να «σαγηνεύσει» τον αναγνώστη. Το πρώτο πρόσωπο δημιουργεί αμεσότητα.
Θα πρότεινα να αφήσει λοιπόν την Ηλέκτρα να του αφηγηθεί την ιστορία της. Η Ηλέκτρα βυθίζεται μέσα στον ύπνο της, να την ακολουθήσει στα περίεργα ταξίδια του νου της, λοιπόν. Η Ηλέκτρα θυμάται, να κρυφοκοιτάζει έναν κόσμο μαγικό, είτε της Μητρόπολης είτε στις Κάστες. Η Ηλέκτρα ζει, να ακολουθήσει τα βήματα της στα παγωμένα μονοπάτια του μέλλοντος.
Όπως μου είπαν κάποιοι αναγνώστες, το βιβλίο είναι καλειδοσκοπικό. Ο καθένας μπορεί να βρει έναν καθρέπτη που θα τον κοιτάξει και θα πάρει την απάντηση που θέλει την συγκεκριμένη στιγμή.
Παράλληλα μιλάει και για θέματα πνευματικότητας που απασχολούν τον καθένα από μας. Είναι μια άλλη εκδοχή πάνω στο πως ζούμε, τι θέλουμε να κάνουμε, κάποια στιγμή βρισκόμαστε σε διλήμματα ως άτομα.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Μ.: Ήδη διαδραματίζεται στην Ελλάδα του μέλλοντος... Η Αθήνα και οι Δελφοί είναι τα δύο σημεία που διαδραματίζεται η ιστορία μας... Περίπου έναν χρόνο (εάν αφήσουμε τις αναδρομές).
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Μ.: «Όλοι μας έχουμε γεννηθεί με τη χάρη του Θεού μέσα μας, έχουμε έναν μικρό Θεό μέσα μας. Λίγοι το πιστεύουν και το τολμούν. Οι άνθρωποι είμαστε δειλοί μπροστά στις δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας.
Αλλά αν διαλέξεις να ξεφύγεις από τη μοίρα σου και κάνεις την επανάστασή σου, τότε γίνεται κάτι απίστευτο, αλλάζει η μοίρα σου. Ακολουθείς το αληθινό για εσένα. Αλλά δεν είναι εύκολος ο δρόμος αυτός της αλήθειας.»
Σας ευχαριστώ.
Το μυθιστόρημα της Αλεξάνδρας Μπελεγράτη, Το σκοτεινό δάσος, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Στην περίληψη γράφει:
Μετά τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο, που έγινε με αφορμή τις θρησκείες, οι Παγετώνες έχουν επιστρέψει καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο του πλανήτη. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που κατάφεραν να επιβιώσουν, έχουν χωριστεί στα δύο: σε αυτούς που ζουν στη Μητρόπολη και σε αυτούς που έχουν επιλέξει να ζουν απομονωμένοι στις Κάστες.
Οι πόλεις δεν φέρουν ονόματα, αλλά κωδικούς, δεν επιτρέπεται η ελεύθερη μετακίνηση ούτε η μελέτη της Ιστορίας. H «παλιά γνώση» θεωρείται απαγορευμένη.
Στον νέο αυτό κόσμο, η νεαρή Ηλέκτρα, η έφηβη κόρη του αρχηγού των Καστών, σοκαρισμένη απ’ τον βίαιο θάνατο της μητέρας της, μετακομίζει στη Μητρόπολη. Όταν ξαφνικά βρεθεί αντιμέτωπη με θανάσιμες απειλές, επιλέγει να βρει καταφύγιο στην παλιά της ζωή. Εκεί, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης μέσα στο σκοτεινό δάσος της ψυχής, αλλά και στον τόπο που ζει -ένα μέρος που, από την αρχαία εποχή, ονόμαζαν… «Δελφούς».
