Η αλήθεια είναι ότι όταν κράτησα στα χέρια μου το βιβλίο της κυρίας Παπαθεοδώρου ήδη από τον τίτλο και το καλαίσθητο εξώφυλλο κατάλαβα τι πρόκειται να διαβάσω, πριν ακόμη γυρίσω στο οπισθόφυλλο. Και όταν διάβασα το οπισθόφυλλο και επιβεβαιώθηκα, τότε χάρηκα εκ των πρότερων για την τόλμη της συγγραφέως να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο του οποίου το περιεχόμενο δεν είναι το πλέον σύνηθες για τα ελληνικά δεδομένα.
Χωρίς να πρόκειται για ένα αμιγώς βιβλίο φαντασίας, η συγγραφέας μας τοποθετεί στο 2057, ένα έτος το οποίο αποτελεί ουσιαστικά μόνο το πλαίσιο, ώστε μέσα από μια δυστοπική κατάσταση και όχι ευτοπική όπως δηλώνει ο τίτλος, θίγονται θέματα κοινωνικά, υπαρξιακά, ανθρωπιστικά.
Η δομή του βιβλίου είναι έξυπνη, με την εισαγωγή να μην αποκαλύπτει πολλά για την πορεία, αλλά πλεγμένη σφιχτά και δουλεμένη έτσι ώστε να μην εμφανίζει νοηματικά κενά.
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, από διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά, χωρίς να μας αποκαλύπτεται πάντα το όνομα του προσώπου που αφηγείται, συμβάλλει ακόμη περισσότερο στο να καλλιεργηθεί η ενσυναίσθηση στον αναγνώστη.
Το βιβλίο είναι επίκαιρο όσο ποτέ, με τη μελλοντική κρίση αξιών να θυμίζει τη δική μας σημερινή κρίση, βάζοντας τον αναγνώστη στη διαδικασία να εντοπίσει τις ομοιότητες και τις διαφορές, να πιθανολογήσει την ενδεχομένη πορεία πραγμάτων, να προβληματιστεί και να τοποθετήσει τον εαυτό του σε αντίστοιχες καταστάσεις.
Το κλασικό μοτίβο της άρχουσας Τάξης και της Αντί-Τάξης που συναντάμε σε πολλά βιβλία του είδους στην ξένη λογοτεχνία ακολουθείται και εδώ, ωστόσο ο θεσμός της οικογένειας, ο έρωτας, οι ζωές των ηρώων είναι ξεκάθαρα επηρεασμένες από την ελληνική νοοτροπία και κουλτούρα.
Ένα μυθιστόρημα, που παρά το μεγάλο μέγεθός του, διαβάζεται απνευστί και σίγουρα θα σας αφήσει με έναν «γλυκό» προβληματισμό στο τέλος της ανάγνωσής του.
Καλές αναγνώσεις.
Το μυθιστόρημα, Ευτοπία, της Άννης Παπαθεοδώρου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Περισσότερα για το βιβλίο και τη συγγραφέα εδώ.
