Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη
Θεριό μαύρο οι σκέψεις σου, το βάρος νέας μέρας
ήρθε μες στη μαυρίλα του και άγχωσε το παρόν σου.
Στάχτες γίναν τα θέλω σου κατά την άφιξή του.
Πέταξε η θέληση σκουριά, ανθός που έγινε κάκτος.
Φίλους, καλούς σου συγγενείς δεν θες να αντικρίσεις.
Άξαφνη απαξίωση για τ’ όποιο φέρσιμό τους
προτείνει απομόνωση μέχρι τη νηνεμία.
Απόκληρος χαράς εσύ, μια μέρα θα σε διώξουν
όλοι αυτοί που ορκίζονται πως σε κατανοούνε.
Αλίμονο, ακράδαντα σε τούτο εσύ πιστεύεις.
Μαύρες σου σκέψεις, ανώφελο, το ξέρεις, να ελέγξεις.
Ακόμα κι άμα άνοιγμα στο τούνελ αξιώσεις,
η όσφρηση του δέσμιου ελπίδα θα στερήσει.
Τη Μοίρα σου αποδέχτηκες, δεν ζεις, απλά βιώνεις.
Γιατρούς, γητειές και συμβουλές, όσα σου ‘χουν φορτώσει,
δεν ήταν άξιο τίποτα τη φόρα να σου κόψει.
Στα βράχια πάνω δική μορφή την έχεις προφητεύσει.
Σ’ όλα τα αύριο και τα χθες έχεις εσύ μηνύσει
προσκύνημα να μην ζητούν, μονάχα αδιαφορία.
Γαλήνη νου ονειρεύεσαι, σε τούτο εσύ ποντάρεις.
Η ψεύτικη αποδοχή των μασκοφορεμένων
πίσω σε ρίχνει βίαια, τη λύτρωση δεν φέρνει.
Γιαπί ο αυτοσεβασμός, ποιο μακρινό αστέρι
θα φέξει μέσα στην ψυχή, διαφάνεια να φέρει;
Μία μονάχα σύσταση την ηρεμία τάζει.
Αγκάλιασέ το το θεριό, κομμάτι είναι δικό σου.
Αταίριαστη συμπόρευση προτεραιότητά σου.
Τα χούγια του μάθε εσύ, γλυκά να το κοιμίζεις.
Μ’ αγάπη αποδέξου το, μα πάρ’ του τα ηνία.
🍃
Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το έργο συνοδεύει πίνακας της Lesley Oldaker
Της ίδιας:
