Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο αδικούνται τα βιβλία όταν χαρακτηρίζονται «της παραλίας», άσχετα που προσωπικά δε νοώ να βρεθώ δίπλα σε θάλασσα χωρίς βιβλίο/-α. Αδικούνται επειδή συνειρμικά η παραλία ταιριάζει με στιγμές χαλάρωσης, ξεγνοιασιάς και διακοπές, άρα οτιδήποτε μας περιτριγυρίζει συμβάλει σε αυτό το κλίμα. Συνεπώς, τα βιβλία των διακοπών (πρέπει να) είναι ανάλαφρα και να διαβάζονται ακάματα. Επομένως δεν πρέπει να φορτίζουν πολύ πολύ το συναισθηματισμό μας (έχετε δει ποτέ λουόμενο να βάζει τα κλάματα;) ή να μη μας προβληματίζουν (έχετε ακούσει ποτέ συζήτηση για τις κοινωνικές προεκτάσεις της μονογονεϊκής οικογένειας στην μετέπειτα ενήλικη ζωή του παιδιού κάτω από θαλάσσια ομπρέλα;) ή να μην απαιτούν μεγάλη συγκέντρωση. Συνεπώς, όσα μυθιστορήματα χαρακτηριστούν έτσι ανάγονται στην κατηγορία του «εύκολου» βιβλίου· μοιραία κατιτίς πιο κάτω από τη σοβαρή λογοτεχνία. Ξεχνάμε όμως ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος της βιβλιοπαραγωγής βγαίνει στις προθήκες αυτήν την εποχή καθώς οι εκδότες γνωρίζουν ότι το καλοκαίρι θα διαβάσουμε περισσότερο και περισσότεροι άρα είναι πολύ λογικό να θέλουν να «ποντάρουν» σε τούτη την περίοδο της μεγάλης ζήτησης.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Η διαδικτυακή εποχή που διανύουμε με τις άπειρες φωτογραφικές απεικονίσεις των στιγμών μας, προσφέρει αρκετά καλά, όμως με άνεση περνά και λάθος μηνύματα, ειδικά όταν στις εν λόγω φωτογραφίες συμπεριλαμβάνονται και τα αναγνώσματα που μας συνοδεύουν στα μπάνια. Από την άλλη, οι συγγραφείς που έχουν προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα επιδίδονται στο «σπορ» της συλλογής φωτογραφιών των αναγνωστών τους (κι εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα) όμως όσο περισσότερες αυτές οι λήψεις τόσο μεγαλύτερος ο «κίνδυνος» να μπει ένα μυθιστόρημα στο κλαμπ των βιβλίων της παραλίας, άρα να χαρακτηριστεί κακώς ως «εύπεπτο».
Συμπερασματικά: διαβάστε, διαβάστε, διαβάστε... όπου και όσο μπορείτε, και φωτογραφίστε -εγώ το κάνω συχνά- τα βιβλία που σας συντροφεύουν (οι στιγμές είναι για να μένουν) και μη κρίνετε τα υπόλοιπα από την εποχή κυκλοφορίας τους.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Κεραμάρη που κυκλοφόρησε καρδιά καλοκαιριού και «κινδυνεύει» να αποκτήσει την «ταμπέλα» της παραλίας. Πρόκειται για αισθηματικο-ψυχολογικό μυθιστόρημα με θριλερικές σκηνές γεμάτες αγωνία και σασπένς. Επίσης, πρόκειται για ανάγνωσμα εποχής αλλά και σύγχρονο μαζί, αφού αφορά δύο ιστορίες αγάπης: η μία εξελίσσεται τώρα, η άλλη μισό αιώνα πριν.
Μια σκληρή βίαιη αρχή εισάγει τον αναγνώστη στην υπόθεση όσο γνωρίζεται με τα πρόσωπα ενώ, εμβόλιμα στην βασική ιστορία, η ιστορία δύο ερωτευμένων ανθρώπων ξαναζωντανεύει από ένα παρελθόν, που μετρά κάποιες δεκαετίες πριν, όμως παραμένει επίκαιρο όπως όλες οι μεγάλες αγάπες.
Στην υπόθεση: η Μελίνα είναι μια νέα γυναίκα που δέχεται σωματική και ψυχική κακοποίηση από τον σύντροφό της. Όταν οι αντοχές της εξαντλούνται θα αποδράσει στο αρχοντικό της λίμνης μακριά από την πόλη και κάθε γνώριμο περιβάλλον να επουλώσει τις πληγές της αναζητώντας ηρεμία και γαλήνη. Το αρχοντικό όμως έχει τις δικές του ιστορίες να διηγηθεί από τους ανθρώπους που έζησαν ανάμεσα στους τοίχους του ενώ μίση και πάθη από το παρελθόν έρχονται να στοιχειώσουν το παρόν της.
Κανείς δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από το παρελθόν του, όσο κι αν το προσπάθησε. Γιατί η ζωή σε φέρνει πάντα αντιμέτωπο με αυτό που φοβάσαι περισσότερο, με την αλήθεια της ψυχής σου.
Οι ήρωες που θα γνωρίσουμε τραγικοί. Μυστήριο και κρυμμένα μυστικά κάνουν την εμφάνισή τους. Ενοχές, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, παλιές ιστορίες... Ντροπή... Δίψα για εκδίκηση ή για δικαίωση... Μα και έρωτας! Και λάθη... και καιρός να ξεμπερδεύουν με το παρελθόν (κοντινό και μακρινό) και να προχωρήσουν στο μέλλον χωρίς βαρίδια, ανάλαφροι και ελεύθεροι. Θα τα καταφέρουν;
Οι σελίδες γυρνούν γρήγορα... οι λέξεις τρέχουν και, όταν πια έφτασα στο τέλος, κράτησα τρία πράγματα ως αποστάγματα και διδάγματα από το βιβλίο:
-Το μίσος μόνο κακό και λάθη φέρνει. Αντιθέτως, η αλήθεια όσο πικρή, δύσκολη και άβολη κι αν είναι, είναι καλύτερη σε κάθε περίπτωση· μακροπρόθεσμα η αλήθεια κερδίζει.
-Το αληθινό σμίξιμο είναι ό,τι πιο υπέροχο και ανυπέρβλητο υπάρχει για να βιώσει ο άνθρωπος.
-Η πραγματική αγάπη είναι αδιαπραγμάτευτη και αθάνατη.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Η διαδικτυακή εποχή που διανύουμε με τις άπειρες φωτογραφικές απεικονίσεις των στιγμών μας, προσφέρει αρκετά καλά, όμως με άνεση περνά και λάθος μηνύματα, ειδικά όταν στις εν λόγω φωτογραφίες συμπεριλαμβάνονται και τα αναγνώσματα που μας συνοδεύουν στα μπάνια. Από την άλλη, οι συγγραφείς που έχουν προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα επιδίδονται στο «σπορ» της συλλογής φωτογραφιών των αναγνωστών τους (κι εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα) όμως όσο περισσότερες αυτές οι λήψεις τόσο μεγαλύτερος ο «κίνδυνος» να μπει ένα μυθιστόρημα στο κλαμπ των βιβλίων της παραλίας, άρα να χαρακτηριστεί κακώς ως «εύπεπτο».
Συμπερασματικά: διαβάστε, διαβάστε, διαβάστε... όπου και όσο μπορείτε, και φωτογραφίστε -εγώ το κάνω συχνά- τα βιβλία που σας συντροφεύουν (οι στιγμές είναι για να μένουν) και μη κρίνετε τα υπόλοιπα από την εποχή κυκλοφορίας τους.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Κεραμάρη που κυκλοφόρησε καρδιά καλοκαιριού και «κινδυνεύει» να αποκτήσει την «ταμπέλα» της παραλίας. Πρόκειται για αισθηματικο-ψυχολογικό μυθιστόρημα με θριλερικές σκηνές γεμάτες αγωνία και σασπένς. Επίσης, πρόκειται για ανάγνωσμα εποχής αλλά και σύγχρονο μαζί, αφού αφορά δύο ιστορίες αγάπης: η μία εξελίσσεται τώρα, η άλλη μισό αιώνα πριν.
Μια σκληρή βίαιη αρχή εισάγει τον αναγνώστη στην υπόθεση όσο γνωρίζεται με τα πρόσωπα ενώ, εμβόλιμα στην βασική ιστορία, η ιστορία δύο ερωτευμένων ανθρώπων ξαναζωντανεύει από ένα παρελθόν, που μετρά κάποιες δεκαετίες πριν, όμως παραμένει επίκαιρο όπως όλες οι μεγάλες αγάπες.
Στην υπόθεση: η Μελίνα είναι μια νέα γυναίκα που δέχεται σωματική και ψυχική κακοποίηση από τον σύντροφό της. Όταν οι αντοχές της εξαντλούνται θα αποδράσει στο αρχοντικό της λίμνης μακριά από την πόλη και κάθε γνώριμο περιβάλλον να επουλώσει τις πληγές της αναζητώντας ηρεμία και γαλήνη. Το αρχοντικό όμως έχει τις δικές του ιστορίες να διηγηθεί από τους ανθρώπους που έζησαν ανάμεσα στους τοίχους του ενώ μίση και πάθη από το παρελθόν έρχονται να στοιχειώσουν το παρόν της.
Κανείς δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από το παρελθόν του, όσο κι αν το προσπάθησε. Γιατί η ζωή σε φέρνει πάντα αντιμέτωπο με αυτό που φοβάσαι περισσότερο, με την αλήθεια της ψυχής σου.
Οι ήρωες που θα γνωρίσουμε τραγικοί. Μυστήριο και κρυμμένα μυστικά κάνουν την εμφάνισή τους. Ενοχές, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, παλιές ιστορίες... Ντροπή... Δίψα για εκδίκηση ή για δικαίωση... Μα και έρωτας! Και λάθη... και καιρός να ξεμπερδεύουν με το παρελθόν (κοντινό και μακρινό) και να προχωρήσουν στο μέλλον χωρίς βαρίδια, ανάλαφροι και ελεύθεροι. Θα τα καταφέρουν;
Οι σελίδες γυρνούν γρήγορα... οι λέξεις τρέχουν και, όταν πια έφτασα στο τέλος, κράτησα τρία πράγματα ως αποστάγματα και διδάγματα από το βιβλίο:
-Το μίσος μόνο κακό και λάθη φέρνει. Αντιθέτως, η αλήθεια όσο πικρή, δύσκολη και άβολη κι αν είναι, είναι καλύτερη σε κάθε περίπτωση· μακροπρόθεσμα η αλήθεια κερδίζει.
-Το αληθινό σμίξιμο είναι ό,τι πιο υπέροχο και ανυπέρβλητο υπάρχει για να βιώσει ο άνθρωπος.
-Η πραγματική αγάπη είναι αδιαπραγμάτευτη και αθάνατη.
Όπως όλες οι μεγάλες αγάπες ξεκινούν από ένα όνειρο, έτσι κι οι δικές μου... «Οι μεγάλες αγάπες ξημερώνουν μόνες» κυνηγούν την αιωνιότητα. Οι ήρωες μου πετούν ανεμόσκαλες προσπαθώντας να σωθούν από το έρεβος που τους τυλίγει η εμμονή ανθρώπων που έχουν στραμμένα τα μάτια μονάχα στο παρελθόν. Με ψυχρή καρδιά και ψυχή άδεια από αισθήματα τούς θέτουν συνεχώς εμπόδια παραγνωρίζοντας το κόστος που αυτό επιφέρει στις ζωές τους. Το δέντρο της ζωής και της απέραντης αγάπης όμως που με βαθιές ρίζες διεκδικεί τη συνέχεια του, τι θέση θα καταφέρει να πάρει τελικά ανάμεσα σε τόσα εμπόδια; Σταύρος και Μελίνα, Μαγδαληνή και Αναστάσης... Ο καθένας χαράσσει την πορεία του σιωπηλά ανάλογα με τη δύναμη και την ψυχοσύνθεσή του. Δυο διαφορετικές χρονικές στιγμές με διαφορά μισού αιώνα, ένα αρχοντικό δίπλα στη λίμνη, μια κοινωνία κλειστοφοβική. Ποιος θα καταφέρει να σταθεί δυνατός και να μην σκύψει το κεφάλι στα προστάγματα; Η απάντηση βρίσκεται στις σελίδες του βιβλίου που καθώς κυλάει ίσως κάτι σου θυμίσει από τον ίδιο σου τον εαυτό...[1]
Ελένη Κεραμάρη
Το μυθιστόρημα της Ελένης Κεραμάρη, Οι μεγάλες αγάπες ξημερώνουν μόνες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Διαβάστε ένα απόσπασμα!
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Έξη για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις προέρχονται από το οπισθόφυλλο.
Περισσότερα από/για την Ελένη Κεραμάρη:
Σαν σχολικό λεύκωμα
Η Ελένη Κεραμάρη και Το άλφα της Ιθάκης μου
Το άλφα της Ιθάκης μου
Σαν σχολικό λεύκωμα
Η Ελένη Κεραμάρη και Το άλφα της Ιθάκης μου
Το άλφα της Ιθάκης μου
Αρθρογραφία, η στήλη της Ελένης Κεραμάρη στο koukidaki
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Η Ελένη Κεραμάρη σημειώνει: Η δική μου λέξη είναι ψυχοσύνθεση.
