koukidaki: Άκουσέ με

Η λατρεμένη Μανίνα Ζουμπουλάκη επιστρέφει με το δεύτερο μέρος της αστυνομικής τριλογίας, με την διαισθαντική Δώρα, μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που δεν είναι και τόσο έτσι γιατί αυτή η συγκεκριμένη «βλέπει». Άλλοτε διαισθάνεται, άλλοτε οραματίζεται ή ονειρεύεται, άλλη φορά γίνεται τηλεπαθητική κι άλλη πάλι κοιτάζει μέσα στο μυαλό των ανθρώπων που συναντά... πάντως είναι σε θέση να δέχεται εικόνες για γεγονότα που συνέβησαν σε άλλο τόπο και χωρίς την ίδια παρούσα ή για άλλα που θα συμβούν. Ένα είδος μέντιουμ μόνο που αυτοί «βλέπουν» μόνο στο μέλλον και αόριστα ενώ η Δώρα «βλέπει» γενικότερα και με απίστευτη ακρίβεια.

Σε αυτή την περιπέτεια (δεν έχω αποφασίσει αν ο σωστός όρος είναι περιπέτεια, υπόθεση ή κάτι άλλο) θα ασχοληθεί με μια σειρά δολοφονιών άστεγων της Αθήνας με τις οποίες θα «μπλεχτεί» κατά τη διάρκεια της ξενάγησης (ναι, είναι ξεναγός αλλά όχι κανονική -μη σας τα λέω όλα, θα τα διαβάσετε) μιας παρέας γυναικών. Όπως συμβαίνει σε κάθε αστυνομική ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, όλοι ξαφνικά είναι ύποπτοι, ψεύτες, υποκριτές (και άλλα τέτοια) ενώ η ίδια, παράλληλα, θα μαλώσει με την κολλητή της και με τον εραστή της, θα βρει και θα χάσει τον Έρωτα, θα μπλέξει σε ένα γαϊτανάκι δολοφονιών που (θα) συνεχίζονται όσο θα προσπαθεί να τακτοποιήσει τη ζωή της και να ξεμπλέξει το κουβάρι με τους άστεγους της πόλης της.

Ακόμη κι αν πέρασε ένας χρόνος από το «Κάτι μου κρύβεις», την πρώτη ιστορία της σειράς, οι μνήμες ήρθαν αυτοστιγμεί από το πρώτο κεφάλαιο, οι ήρωες αναγνωρίστηκαν με τη μία, όπως και το λογοτεχνικό ύφος της συγγραφέως, όπως και το στυλ της εξιστόρησης... όλα!
Επέστρεψε ο πιο διασκεδαστικός τρόπος να μάθει κανείς Μυθολογία, δηλαδή για τους θεούς και τις ιστορίες τους, εκείνο το τόσο καλό χιούμορ της εμπλουτισμένο με νεο-ορολογίες της διαδικτυακής εποχής μας, οι απολαυστικές περιγραφές ανεξαρτήτως πλοκής και εξέλιξης -όταν κανείς ξέρει να διηγηθεί ιστορίες σε κερδίζει μόνο και μόνο επειδή γράφει... Ξανάρθε η Αθήνα του σήμερα παρέα με την Αθήνα της μυθολογίας και της αρχαιότητας -πάρτε ιδέες για βόλτες και επισκέψεις ή τόπους που απλά προσπερνάτε ενώ οι εισαγωγές των κεφαλαίων εξακολουθούν να αφορούν μυθολογικές οντότητες (θεούς, ημίθεους και άλλες σημαντικές προσωπικότητες άλλοτε πολύ γνωστές κι άλλοτε λιγότερο «διάσημες»). Ξανάρθε όμως και η Δώρα, μια καθόλα συμπαθητική φυσιογνωμία, ένας όμορφος άνθρωπος, προσιτή, γήινη, αγαπησιάρικη και αρκετά μεταφυσική κι ιδιαίτερη ώστε να τη λατρέψεις ακαριαία. Βέβαια, για να μη σταθώ άδικη απέναντι στους άλλους χαρακτήρες, όλοι οι ήρωες της Μανίνας Ζουμπουλάκη καταλήγουν συμπαθείς ακόμη και οι δολοφόνοι (της).

Κι έτσι, όσο διαβάζεις τόσο δε μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου -επαναλαμβάνομαι βαρετά· τα ίδια έλεγα και στο προηγούμενο- και άλλο τόσο υπογραμμίζονται φρασούλες δεξιά κι αριστερά (μια εντελώς λάθος έκφραση γιατί ούτε η παθητική ταιριάζει αλλά ούτε το δεξιά κι αριστερά όταν μιλάς για βιβλία).

Η ζωή δεν είναι μια ιστορία, δεν είναι ένα ταξίδι, είναι απλώς συρραφή ταινιών μικρού μήκους, οι οποίες μάλιστα είναι άσχετες μεταξύ τους, γυρισμένες από διαφορετικούς σκηνοθέτες.

Συνεπακόλουθα με το αύριο... ...δε θέλει να ασχολείται η Δώρα, δεν της λέει τίποτα -ιδίως όταν το τώρα γίνεται ξαφνικά, για λίγα λεπτά, τόσο συναρπαστικό.

Αυτό το τόσο συναρπαστικό για το οποίο μιλά η Δώρα περνά στον αναγνώστη να τον συγκλονίσει με τον πιο αθώο φιλικό τρόπο και με μοναδικό σκοπό τη διασκέδασή του και όχι τον προβληματισμό εννοώντας ότι δε θα σας βαρύνει (αν και πάντα χρειάζεται ο προβληματισμός όταν βλέπεις τα λάθη της εποχής σου και της πόλης σου) ενώ η κορύφωση του μυθιστορήματος είναι μοναδική! Όπως και οι συναισθηματικές αποχρώσεις του, όπως και η γλύκα του που τελικά μένει και, πιστέψτε με, δεν ξεπλένεται εύκολα ούτε από φονικά ούτε από το αλάτι όλης της θάλασσας (πήρα το βιβλίο παραμάσχαλα στην παραλία).

Τελικά, τα έχει όλα: σέβεται τον αναγνώστη, δεν υποτιμά την αντίληψη ούτε τη νοημοσύνη του, διαθέτει όμορφη πλοκή, αξιαγάπητους χαρακτήρες, ιστορία και μυθολογία, φέρνει χαμόγελα αλλά και αγωνίες, προκαλεί το ενδιαφέρον ως την τελευταία αράδα, έχει καλή αύρα, προσφέρει γνώση (ή γίνεται έναυσμα για αναζήτηση γνώσης) και προέρχεται από μια εξαιρετική πένα.

Ε, και τώρα ξέρετε. Μετρώ τις μέρες που θα κρατήσω ανά χείρας το τρίτο βιβλίο της σειράς -ανυπομονώ τόοοοοοοοσο πολύ!

Υ.Γ.: Τους Αέριδες τους προσέξατε; Τίποτα τυχαίο.