Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη
Το 'χεις πετάξει στο πατάρι
μες στο σκοτάδι το υγρό.
Κλαίει το παιδί.
Κι εσύ…
νεκρός, ίσα που ακούς ψιθύρους.
Φωνάζει τώρα το παιδί.
Μα εσύ…
λυγμούς του, σφύριγμα ανέμου ερμηνεύεις.
Σε περιμένει το παιδί.
Πόθος του να εισακουστεί,
να το μυρίσεις, να το βρεις.
Της ψυχής σου πεταμένο, να το πιάσεις απ’ το χέρι.
Λευτέρωσέ το να σε βοηθήσει.
Χαμένο παιδί ο εαυτός σου
που εσύ του στέρησες το φως.
Εσύ;
Άκου το παιδί, το μέσα σου αφουγκράσου.
Αυτό θα πάρει τους Χειμώνες σου και Άνοιξη θα τους κάνει.
Θα σου χαρίσει ό,τι θες.
Καθάριο βλέμμα, κορμί στητό,
κεφάλι στραμμένο προς το φως.
Δώσε του βήμα, δείξ’ του τον δρόμο
για να μπορέσει αυτό να γίνει
φάρος δικός σου κι οδηγός.
Κι αυτό;
Αυτό είσαι εσύ κι εσύ αυτό.
Άκου το παιδί…
🌾
Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το έργο συνοδεύει πίνακας του Vincent Van Gogh. Πορτραίτο του Camille Roulin που πιθανότατα αποτέλεσε τη μεγαλύτερη επιρροή του καλλιτέχνη στους πίνακες του με παιδιά.
Της ίδιας:
