Τα έργα που περιέχονται κουβαλούν τη μελαγχολία του Κυριακάτικου απογεύματος, το άδειασμα μπροστά στον απολογισμό, το βούρκωμα της αναπόλησης, το χάσιμο του χρόνου, τις συντριβές... Οι λέξεις, άλλοτε και πέτρες... ειδικά τις στιγμές που το ωραίο παραμερίζει ή παραμερίζεται για να φανεί το άσχημο, το Φθινόπωρο που προμηνύει μόνο Χειμώνα, η ατέρμονη ρουτίνα... Ο ορίζοντάς μου μαρμαρωμένος, θα γράψει, δηλώνοντας μια άχαρη στασιμότητα. Επιθυμίες μεγάλες πέτρωσαν. Τοπία που μένουν κενά και νεκρή γη. Ανυπαρξία και ερημιά.
Το πρώτο ποιητικό μέρος ολοκληρώνεται με μια προσευχή-επίκληση της Χριστίνας Παπανικόλα που αξίζει να κρατήσει κανείς. Ένα «πιστεύω» αντιπροσωπευτικό πολλών ανθρώπων -γιατί όχι όλων;
Πιστεύω... στης τέχνης της αιμορραγία... ...στων ποιητών τους σπινθήρες... ...στα εκμαγεία των δασκάλων... ...στης ψυχής τα ορυκτά... ...στην εκταφή των σ' αγαπώ...
Κι εγώ, Χριστίνα.
Στο δεύτερο μέρος, τη σκυτάλη παίρνει ο πεζός λόγος που εκφράζεται μέσα από σύντομα διηγήματα. Θα δείτε πόση επιρροή δέχεται η πένα της από το οικογενειακό περιβάλλον. Εμπνέεται από τις μάνες, τους πατεράδες ή τα παιδιά και τους συντρόφους. Από ό,τι πιο κοντινό στον άνθρωπο ενώ πολλές φορές γράφει σε πρώτο θηλυκό πρόσωπο.
Η Χριστίνα μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή στους φιλαναγνώστες του είδους, όμως θα γίνει και μάλιστα πολύ σύντομα. Σημειώστε το όνομά της και διαβάστε οτιδήποτε δικό της, τις Τρύπιες Κυριακές ή ό,τι άλλο ακολουθήσει ή προηγείται αυτών των έργων, όπως το ακόλουθο κείμενό της που γράφτηκε κατά παραγγελία για το koukidaki.
Αποστολή
Της μητέρας μου ήμουν, μια απ' τις πολλές της εμμονές, στόχος και όνειρο. Από διάσταση άλλη -από έρεβος- με τράβηξε, και σε ενδομήτρια θέση πήρα και εγώ σειρά να γεννηθώ.
Δευτερόλεπτα πριν της γης το φως, είδα έναν δαίμονα να ζητά πίσω την ψυχή του από εμένα.
Εκεί που πας, μου είπε, φυλακίζονται οι ψυχές. Μπορεί και ως την αιωνιότητα. Αυτό που θα σου πουν πως τάχα η ψυχή φεύγει στο τέλος, μην το πιστέψεις. Στον αέρα που αναπνέουν την δική μου θα βρεις, μα θα μου πεις, πως απ' τις άλλες να την ξεχωρίσεις. Και ο επίγειος κόσμος είναι απέραντος. Εσύ όμως, μου έλαχες μωρό μου, να με σώσεις. Να ξέρεις πως και εγώ έσωσα έναν άλλο. Όταν θα επιστρέφεις θα σε περιμένω εδώ. Σε αναμονή, μιας διάστασης άλλης θα βρίσκομαι, μέχρι να μου τη φέρεις πίσω.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, αισθάνθηκα. Και αυτό που σκέφτομαι είναι πως ψυχές αμέτρητες εισπνέουμε και εκπνέουμε ύστερα παραλαγμένο το εγώ μας. Όσο και εάν είμαστε, όσο και εάν δεν είμαστε της ιστορίας καλοί γνώστες, στην σκόνη των προγόνων μας βαδίζουμε έτσι και αλλιώς. Επιθυμίες άλλων, ασώματοι δαίμονες μας πλησιάζουν και κάπως μπερδεύονται οι δικές μας και άλλων, κάποιες φορές, μας μοιάζουν.
Και έτσι ζούμε. Με ένα στίγμα, μια ταυτότητα αλλά και με μια αλληλένδετη άγραφη ιστορία.[1]
Χριστίνα Παπανικόλα
Η συλλογή της Χριστίνας Παπανικόλα, Τρύπιες Κυριακές, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Χριστίνα Παπανικόλα σημειώνει: Αντικαθιστώ, για τον επόμενο αποδέκτη της πρόσκλησης, τη λέξη δαίμονες με τη λέξη ανεμόσκαλες.
