Η σκιά

Αν τη δεις, είναι ήδη πολύ αργά

Μια σκιά ακολουθούμενη από έναν τέτοιο υπότιτλο προδιαθέτει για μια σκοτεινή θριλερική ατμόσφαιρα και υπόσχεται αγωνίες και εντάσεις... και πράγματι, το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση, διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά ενώ αποτελεί την τέταρτη υπόθεση τού Άντερς Οικονομίδη (ο αστυνομικός-ήρωας των τίτλων: Το μίσος, Το κάστρο και Ο χορός των νεκρών που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις Διόπτρα).

Για την υπόθεση μπορείτε να διαβάσετε το οπισθόφυλλο αλλά μια πληθώρα αρθροκριτικών που εντοπίζονται με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, οπότε δε χρειάζεται να αναφερθώ. Απαιτείται όμως να μιλήσω για τις αναφορές του συγγραφέα σε άλλα λογοτεχνικά βιβλία με κορωνίδα τον Άρχοντα των δακτυλιδιών που συνδέεται μαεστρικά με την ιστορία... Για τις αναφορές σε συγγραφείς, καλλιτέχνες και μουσικούς και τις πολλές πληροφορίες για το black metal -θα θυμάστε μερικούς όρους μετά την ανάγνωση που (ίσως) δεν είχατε ξανασυναντήσει στο παρελθόν.
Δεν μας έδινε καν τις συγχορδίες, μονάχα μας έλεγε να ακούσουμε τα κομμάτια και να παίξουμε όπως μας βγει.
Ειδανικά, ο Άντερς προκύπτει βιβλιόφιλος ενώ -πανέξυπνα- υπονοείται ότι η φιλαναγνωσία συνδέεται με την ευστροφία του ανθρώπου και την ισορροπία του.

Παρά το δυσοίωνο στοιχείο, το αστυνομικό μυθιστόρημα διαβάζεται με άνεση. Πολλοί χαρακτήρες σκιαγραφούνται επιμελώς (όχι μόνο ο Άντερς που θεωρείται βασικός) και γρήγορα μαθαίνουμε τις δικές τους ιστορίες, αυτά που κρύβουν/κουβαλάνε και πως επηρεάζονται οι ζωές τους. Ως αποτέλεσμα, κερδίζει έδαφος το συναίσθημα και το κοινωνικό στοιχείο το οποίο διαχειρίζεται τόσο καλά που, αν δεν είχε εμμονή με τις υποθέσεις του Οικονομίδη, ο Γιαννίσης θα όφειλε να δοκιμαστεί και σε αυτό το πεδίο.

Σημείωσα μια ενδιαφέρουσα άποψη για τη δερματοστιξία, από εκείνες που ξέρεις ότι έτσι είναι αλλά δεν το 'χεις συνειδητοποιήσει ακριβώς μέχρι να το δεις γραμμένο...
Έβαλες μόνη σου το σημάδι πάνω στο σώμα σου. Και δεν το έκανες για σένα. Το έκανες έτσι ώστε κάποιος να ενδιαφερθεί και να ρωτήσει. Να σε κάνει να ανοιχτείς.

Και μία ακόμη για τους μύθους.

Οι μύθοι έχουν διττή χρησιμότητα: αφενός φοβίζουν τους ανθρώπους αρκετά ώστε να τους κρατήσουν μακριά από κάποιο μέρος ή από κάποια συνήθεια· αφετέρου τους δίνουν την ψευδή αίσθηση ασφάλειας και ανακούφισης πως το τέρας είναι φανταστικό, δεν έχει ανθρώπινη μορφή, δεν κυκλοφορεί στους ίδιους δρόμους με εκείνους, φορώντας συνηθισμένα ρούχα και ε΄να ψεύτικο χαμόγελο, έτοιμο να τους αρπάξει με την πρώτη ευκαιρία.

Δε θα σας κρύψω ότι περιέχει πολύ σκληρές σκηνές-εικόνες και αίμα όμως ξεπλένει τη φρίκη με όλα τα προαναφερόμενα. Αν μη τι άλλο, ένα βιβλίο μυθοπλαστικό οφείλει να προσφέρει και ψήγματα γνώσης -αν όχι κανονική γνώση- μαζί με τη διασκέδαση και το συγκεκριμένο το πράττει. Και, όχι, δε χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς όλες τις ιστορίες του Άντερς για να εγκλιματιστεί.
Αναμένουμε και το επόμενο...

Το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση, Η σκιά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Ευχαριστώ τον Βαγγέλη Γιαννίση και τις εκδόσεις Διόπτρα για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.

Περισσότερα από/για τον Βαγγέλη Γιαννίση:
Το κάστρο
Ο χορός των νεκρών
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης και Ο χορός των νεκρών