Γράφει ο Χρήστος Δημούλας
Απλώθηκε κι απόψε η νύχτα στο φτωχό γηροκομείο. Στην αυλή του γέρικα κορμιά και νεόβγαλτα λουλούδια ανταλλάσσουν απόψεις για το παρόν και το μέλλον της πλάσης, ενώ οι βροχές σταμάτησαν από καιρό, ριγώντας και λυγώντας, απ' τα ουρλιαχτά των νεοναζιστικών σκυλιών που φτάνουν ως τα σύννεφα και τα παγώνουν απ' τον τρόμο. Ανθρώπινες γέρικες σκιές φοβίζουν τους περαστικούς στην λεωφόρο, απλώνοντας το χέρι έξω απ' τα κάγκελα του γηροκομείου, ζητιανεύοντας ένα δράμι σιγαλιάς να ξεκουράσουν πιά τις ανησυχίες μιας ζωής, μια φυλλάδα μόνο με χαρούμενα γεγονότα, ένα γερό κορδόνι να κρεμάσουν μια και καλή τα παπούτσια των βασάνων τους, πάνω στο σκουριασμένο απ' την χρόνια προσμονή καρφί της πόρτας τους, που πάντα έστεκε σαν χάρτινη πύλη στους άγριους αέρηδες των καιρών.
Οσμή κιτρινισμένου φύλλου, διακατέχει τους διαδρόμους που γυροφέρνουν εδώ και χρόνια οι αναμνήσεις των γερόντων, διακλαδωμένες με τον αφανέρωτο φόβο τους να μην ξεχαστούν από παιδιά κι εγγόνια σαν τα βαγόνια που αφέθηκαν σύξυλα στην παγωμένη λησμονιά των σταθμών. Πόσες χαλύβδινες θελήσεις δεν σκευρώθηκαν εδώ μέσα, πόσοι ορίζοντες σκοτείνιασαν, πόσα γελαστά πρωινά χάσανε τα φώτα τους και πόσο ατρόμητο θάρρος βάλθηκε να τραπεί σε φυγή εντός δευτερολέπτου!
Σκόνη καθημερινών επαναληπτικών κινήσεων ηχεί στον αέρα του κτηρίου που καταλήγουν οι φιλοδοξίες, τα πάθη, οι πορείες ζωής πολλών παιδιών, που τώρα γερασμένα, βαδίζουν σιωπηλά προς την οδό της μεγάλης φυγής, περιμένοντας όταν την βρουν, να την διαβούν με ορθωμένο όσο γίνεται το κάποτε ρωμαλέο κορμί τους και το άδειο από μαλλιά κεφάλι τους. Τα μέρη που έζησαν ξανάρχονται συνεχώς στο νου τους, ενώ τ' ακουστικά στ' αυτιά τους βοούν για τελευταίες φορές γέλια περασμένων εποχών, ερωτικές φωνές, καμπάνες απελευθέρωσης και σειρήνες υποταγής που σημάδεψαν τα όνειρά τους. Το ταχυδρομικό περιστέρι των οραμάτων τους αρχίζει να ζητάει επίμονα την σύνταξή του, τα καναρίνια που μελωδούσαν την πίστη τους, δείχνουν την φθορά της λαλιάς τους ενώ το επιβλητικό γεράκι των επιτευγμάτων τους, πήρε των ομματιών του γι' άλλους ανήφορους του ουράνιου πλέγματος μη θέλοντας να δει ακόμη μια σειρά από ανθρώπινα αφηνιασμένα άλογα να λήγουν τις κούρσες τους λόγω ανεξέλεγκτης, υπερβολικής ταχύτητας.
Τα Κυριακάτικα πρωινά θυμίζουν έρημο, με μοναδικές οάσεις κάποιο ραδιόφωνο τυχαία ανοιγμένο να δηλώνει παρουσία κι έναν βήχα που μεταφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο, δίνοντας μια ιδιότυπη συναυλία στον τριγύρω χώρο. Μια χεριά ηλιαχτίδων τέμνει τότε τις ρυτίδες, μεταφέροντας μια ζεστασιά στις γέρικες καρδιές πριν αυτές σβήσουν για πάντα, πριν ακουστεί το έσχατο χτύπημα στην πόρτα του κάθε δωματίου τους, που θα τις καλεί στην μεγάλη έξοδο προς το χώμα που γεννάει αέναα και χαλάει οριστικά καθετί στον κόσμο.
🍃
Copyright © Χρήστος Δημούλας All rights reserved, 2018
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή του ίδιου
Επίσης:
Αισθητική συμφωνία
Η συνοδευτική εικόνα είναι επιλογή του ίδιου
Επίσης:
Αισθητική συμφωνία
