Στην υπόθεση...
Η Τούλα, το φιντανάκι, ερωτεύεται το νεαρό Γιάγκο. Εκείνος όμως προδίδει τον έρωτα της για τα μάτια της όμορφης Εύας, μιας έμπειρης γυναίκας με γνωριμίες που εκείνος μπορεί να εκμεταλλευτεί. Όταν αποκαλύπτεται η εγκυμοσύνη της Τούλας, η κυρά-Κατίνα, μια γυναίκα «ελευθέρων ηθών» θα θελήσει να βοηθήσει το Φιντανάκι και την οικογένειά του, φέρνοντας στην επιφάνεια ηθικά διλήμματα και καταστάσεις που δοκιμάζουν τον χαρακτήρα όλων των ηρώων.
Μια αθηναϊκή αυλή την περίοδο του μεσοπολέμου. Οι οικονομικές δυσχέρειες δοκιμάζουν τις αξίες και την ηθική καθημερινών ανθρώπων και φέρνουν στην επιφάνεια τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής. Ήρωες καθημερινοί-απλοί άνθρωποι μεταφέρουν την εποχή μέσα από την ηθογραφική ματιά του συγγραφέα. Ένα έργο διαχρονικό γεμάτο εικόνες από τα παλιά αλλά και ομοιότητες με την ηθική παρακμή και τα διλήμματα του σήμερα.
Μαρία Αντουλινάκη
Κατίνα
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Μ.Α.: Υποδύομαι την Κατίνα. Είναι η ιδιοκτήτρια της Πλακιώτικης αυλής όπου διαδραματίζεται το έργο. Εκμεταλλεύεται τη δυσμενή οικονομική κατάσταση των κοριτσιών που ζουν στην αυλή της και τα προωθεί στους πλούσιους πελάτες της, φυσικά με το αζημίωτο για την ίδια.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε ή διαφοροποιήστε με τον ήρωα/χαρακτήρα που παίζετε;
Μ.Α.: Δεν υπάρχει σημείο ταύτισης με την ηρωίδα. Σίγουρα αποτελεί έναν γνώριμο-κλασσικό χαρακτήρα που συναντάμε στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο αλλά και σήμερα, σε διάφορες εκδοχές του. Μας είναι οικείος ένας τέτοιος χαρακτήρας, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχουμε σημεία ταύτισης.
Αντιμετωπίσατε κάποια πρόκληση ενσαρκώνοντας τον;
Μ.Α.: Πρόκληση για μένα αποτελεί κάθε νέος ρόλος, κάθε θεατρικό έργο, και ειδικά όταν έχει γραφτεί πριν 100 χρόνια σχεδόν και πρέπει εσύ να του δώσεις ξανά ζωή.
Τι θα θέλατε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση;
Μ.Α.: Μπορεί να είναι ένα έργο που περιγράφει την Αθήνα του περασμένου αιώνα, όμως διατηρεί τη φρεσκάδα του και τη διαχρονικότητά του σε πολλές προεκτάσεις του.
Αν έπρεπε να περιγράψετε όλο το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Α.: Προδοσία(;)
🎭
Ευτυχία Αργυροπούλου
Σκηνοθέτης - Φρόσω
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Ε.Α.: Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι πολλαπλός αφού πέρα από την ενσάρκωση του ρόλου της «κακιάς» μάνας-συζύγου του έργου, που κινείται με μόνο άξονα το συμφέρον της, είμαι και ο άνθρωπος που επέλεξε το συγκεκριμένο έργο, διαμόρφωσε το όραμα της παράστασης και προσπάθησε να το υλοποιήσει έχοντας το ρόλο του σκηνοθέτη.
Θα μπορούσα να σας κάνω άπειρες αναλύσεις για το πόσο επίκαιρο είναι το έργο αφού αφορά μια εξίσου δύσκολη περίοδο για την πατρίδα μας (1921), πολέμου, φτώχειας, ακόμα και παύσης πληρωμών και οικονομικής επιτήρησης. Μια μακρά περίοδο οικονομικής παρακμής που έφερνε ως επακόλουθο την ηθική παρακμή.
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που με τράβηξε σε αυτό το κείμενο ήταν η βαθύτερη αλήθεια του, το συναίσθημα, η συγκίνηση που μου προκάλεσε όταν το πρωτοδιάβασα. Αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια, θυμάμαι έντονα ότι έκλαψα.
Ήξερα λοιπόν ότι είναι ένα έργο που με αφορά και αν αφορά εμένα που ανήκω σε μια νεότερη γενιά σίγουρα αφορά και μια παλιότερη που οι αναφορές της ταυτίζονται απόλυτα. Βέβαια, πάντα με συγκινούσε το Νεοελληνικό θέατρο γιατί είναι γεμάτο από μνήμες, οικείους ήχους, μυρωδιές, χρώματα, εικόνες από τα καλοκαίρια μου στο χωριό (Ακροποταμιά Άρτης). Η παιδική μου ηλικία ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στο αστικό περιβάλλον του γονιών του πατέρα μου και το λαϊκό των γονιών της μητέρας μου. Αυτή η ποικιλομορφία του περιβάλλοντός μου αποδείχθηκε θησαυρός, γνώση, τέχνη. Κατάλαβα τη δημιουργική δύναμη των αναμνήσεων όταν σκηνοθέτησα «Το Πανηγύρι» του Δ. Κεχαΐδη ή την «Αγγέλα» του Γ. Σεβαστίκογλου. Άκουγα τη φωνή της Ηπειρώτισσάς γιαγιάς μου, που ενώ δεν υπήρχε στη ζωή, ασκούσε μια τέτοια δύναμη μέσα μου που ήταν σαν να συν-σκηνοθετούσε μαζί μου το έργο. Η στρωματσάδα, το νερό από τη βρύση του χωριού, η τσίγκινη βρυσούλα στην αυλή με το πράσινο σαπουνάκι στο πλάι, το γλυκό του κουταλιού, το σταυροκόπημα και άπειρες λεκτικές εκφράσεις και χειρονομίες ξεπηδάγανε από το θυμικό του μυαλού και φοριόντανε σαν κοστούμι στους ήρωες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα στο «Φιντανάκι» του Π. Χορν. Αυτά τα έργα μυρίζουν τόσο πολύ Ελλάδα, χωριό, γιασεμί και νυχτολούλουδο που οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση μοιάζει απλά περιττή.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε ή διαφοροποιήστε με τον ήρωα/χαρακτήρα που παίζετε;
Ε.Α.: Η ηρωίδα που ενσαρκώνω, την οποία δεν ξέρω καν γιατί την επέλεξα -μάλλον αυτή με ένα μεταφυσικό τρόπο, με επέλεξε για να ενσαρκωθεί και να πει την αλήθεια της-, είναι όπως όλοι οι ήρωες που περιγράφει ο Χορν σε αυτό το έργο, μονοδιάστατη.
Αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η αγάπη της για το χρήμα, την καλή ζωή και η απογοήτευσή της για τη τωρινή της κατάσταση, την «κατάντια» της. Είναι αεικίνητη και δουλευταρού αλλά βιώνει την εργασία ως κατάρα, νιώθει εγκλωβισμένη μέσα σε ένα γάμο που δεν την οδήγησε στην ευτυχία και πασχίζει να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για τη ζωή της κόρης της. Ο πόνος και η απογοήτευσή της έχουν γίνει θυμός και τη ντύνουν με το μανδύα της «κακιάς» ηρωίδας.
Ο τρόπος που δούλεψα, στην προσπάθειά μου να την προσεγγίσω και να την κατανοήσω ήταν να την κάνω τρισδιάστατη. Δεδομένου ότι απέχει αρκετά από εμένα, έψαξα να τη βρω στους ανθρώπους γύρω μου, για να την ακούσω να μιλάει, να περπατάει, να καταλάβω γιατί κάνει ό,τι κάνει, τι νιώθει πραγματικά και πως το εκφράζει αυτό που νιώθει. Νιώθω πολύ τυχερή γιατί μια μέρα, τυχαία, μπήκα σε μια κουζίνα ενός σπιτιού και τη συνάντησα, την άκουσα να μιλάει με το άντρα της, να του φωνάζει, αφουγκράστηκα το συναίσθημά της, παρατήρησα τις εκφράσεις της, μπήκα στα παπούτσια της. Ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος, η ηρωίδα μου υπάρχει, είναι εδώ μπροστά μου ζωντανή, μου αποκαλύπτεται και μάλιστα, χωρίς δόση υπερβολής, σας λέω ότι χρησιμοποιούσε λόγια, εκφράσεις του συγγραφέα.
Ζούσα μια στιγμή από το έργο του Πιραντέλλο «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» και ένιωθα μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Και τι έκπληξη, η ηρωίδα μου δεν ήταν καθόλου «κακιά», κάθε άλλο ήταν απλά πονεμένη, απογοητευμένη, κουρασμένη.
Τι θα θέλατε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση;
Ε.Α.: Το στοίχημα σε αυτή την παράσταση, όπως και σε κάθε παράσταση άλλωστε είναι η κινητοποίηση των αισθήσεων, η δόνηση του συναισθήματος, η συγκίνηση και ταυτόχρονα η εγκεφαλική διεργασία, ο προβληματισμός που θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Για μένα αυτό είναι η τέχνη!
Η ιστορία έχει κρατηθεί στην εποχή που την τοποθέτησε ο συγγραφέας γιατί πέρα από αισθητικούς λόγους δημιουργεί την απαιτούμενη απόσταση για να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της παράστασης, να εξασφαλιστεί η αφύπνιση του θεατή. Ο θεατής αισθάνεται ότι βλέπει μια ταινία με επιβλητική ατμόσφαιρα που τον παγιδεύει συναισθηματικά πριν καλά καλά καταλάβει ότι το έργο «δείχνει με τον δάχτυλο» τον ίδιον.
Το σκηνικό είναι ρεαλιστικό και γραμμικό και δημιουργείται από την εσωτερική αυλή ενός φυσικού χώρου με πέτρινα σπιτάκια που δημιουργούν την αίσθηση της γειτονιάς. Η αισθητική σε ένα τέτοιο έργο εποχής και με τη συγκεκριμένη προσέγγιση, παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Τα ρούχα είναι εποχής και τα props κατέχουν κυρίαρχο συμβολικό ρόλο. Τα χρώματα της παράστασης είναι σε απόχρωση καφέ-μπεζ, Sepia, ξεθωριασμένα όπου μαζί με τους γρήγορους κινηματογραφικούς ρυθμούς από την απουσία παύσεων, δημιουργούν τη ψευδαίσθηση στο θεατή ότι βλέπει παλιά ελληνική ταινία.
Αν έπρεπε να περιγράψετε όλο το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Α.: Συναίσθημα! Συγκίνηση!
Η παράσταση έχει δομηθεί έτσι ώστε να κινητοποιήσει το συναίσθημα, να κάνει το θεατή να ταξιδέψει, να αφεθεί και να νιώσει.
Δίλημμα! Επιλογή! Αδιέξοδο!
Το έργο από το συγγραφέα του έχει ως κυρίαρχο άξονα τα ηθικά διλήμματα των ηρώων του και οι επιλογές τους -ο δρόμος της κακίας ή της αρετής. Το κομβικό σημείο του έργου, που με αφορά και με αντιπροσωπεύει σε βαθμό που το επισημαίνω-υπογραμμίζω σε κάθε μου δουλειά, είναι η αλληλεπίδραση, οι συνέπειες των πράξεων-επιλογών μας, πάνω στις ζωές των άλλων.
🎭
Μάνος Γερωνυμάκης
Θείος Γιαβρούσης
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Μ.Γ.: Ο Θείος Γιαβρούσης, ο ήρωας που υποδύομαι, στην πραγματικότητα αποτελεί σύνθεση δύο ρόλων, δύο ηρώων του έργου με κοινά χαρακτηριστικά, του θείου και του Γιαβρούση.
Η κοινή συνιστώσα, ο ήρωάς μου είναι άνθρωπος με οικονομική επιφάνεια που ξεχωρίζει στην κοινωνία της τότε εποχής. Είναι ίσως η ευχάριστη νότα, το εξωτερικό στοιχείο που δεν βιώνει και κατά συνέπεια δεν συμπάσχει με τους υπόλοιπους ενοίκους της αυλής, λάτρης του ωραίου φύλου και της καλής ζωής. Είναι ίσως και μια επιβεβαίωση για το σήμερα ότι τα χρήματα είναι αυτά που μπορούν να κινήσουν τα νήματα και να ορίσουν ζωές ακόμα και να διαμορφώσουν χαρακτήρες ανθρώπων. Η δύναμη που μπορεί να αντιτάξει η αγάπη μπροστά στο οικονομικό αδιέξοδο και ο παράγων για να αντισταθεί ο έρωτας όταν οι κοινωνικοί μηχανισμοί τον καθιστούν εμπορεύσιμο είδος.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε ή διαφοροποιήστε με τον ήρωα/χαρακτήρα που παίζετε;
Μ.Γ.: Ταύτιση υπάρχει μόνο στο μέρος που και εμένα μου αρέσει η καλή και ποιοτική ζωή, ακόμα και στην καθημερινότητα μου. Επίσης ο ήρωάς μου είναι ευγενής και σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν πολλοί, έχει αρκετά καλά στοιχεία. Θέλω να πιστεύω ότι έχω και εγώ αυτά τα χαρακτηριστικά και γι’ αυτό κατάφερα να τον πλησιάσω σχετικά εύκολα, τουλάχιστον ως προς το εξωτερικό περίγραμμα του.
Η δυσκολία που παρουσιάζει ο ρόλος μου είναι ότι ο συγγραφέας Παντελής Χορν, τον παρουσιάζει λιγότερο τρισδιάστατο, σχεδόν γραφικό, και του προσδίδει το ρόλο του καλοβαλμένου μεσήλικα που αρέσκεται να αγοράζει με τα λεφτά του τη συντροφιά νεαρών κοριτσιών. Όλο αυτό είναι τελείως αντίθετο με εμένα, και χρειάστηκε να βρω «κρατήματα» μέσα στον ίδιο τον ήρωα για να τον προσεγγίσω.
Αντιμετωπίσατε κάποια πρόκληση ενσαρκώνοντας τον;
Μ.Γ.: Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να μη βγει ως ένας γραφικός τύπος, αυτό που λέμε «καρικατούρα». Προσπάθησα να τον αποδώσω όσο το δυνατόν περισσότερο γήινο χωρίς να του αφαιρέσω κομμάτια από τη γοητεία του. Ευελπιστώ μόνο να μην δυσκόλεψα την σκηνοθέτη μας και να κατάφερα να αποδώσω τον χαρακτήρα του έτσι όπως τον είχε φανταστεί για το «Φιντανάκι» μας.
Τι θα θέλατε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση;
Μ.Γ.: Καταρχάς να έρθει... και δεν θα τον απογοητεύσουμε!
Ο Παντελής Χορν, αξιοποιώντας την κληρονομιά της ηθογραφίας, συνθέτει ένα «σύγχρονο λαϊκό παραμύθι» ικανό να συγκινήσει μέσα από τον συμβολισμό του τον σύγχρονο θεατή. Είμαστε τυχεροί που μας φιλοξενεί η αυλή του θεάτρου Χυτήριο, είναι ένας υπέροχος χώρος. Ο φυσικός χώρος, η δύση του ήλιου που ο θεατής θα μπορεί να παρακολουθεί ταυτόχρονα με τη δύση των ηρώων, η εικαστική πρόταση της Ελένη Σούμη, η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Νίκου Κουβαρδά, οι ερμηνείες των συναδέλφων, η σκηνοθεσία της Κας Αργυροπούλου αλλά και όσοι έχουν συμβάλει με τον δικό τους μοναδικό τρόπο γι' αυτή την παραγωγή, είναι η εγγύηση ότι θα ταξιδέψουμε το κοινό σε μια άλλη εποχή.
Με την ευκαιρία που ανέφερα τους συνεργάτες πιο πάνω, θα ήθελα να τους ευχαριστήσω από καρδιάς γι' αυτή την όμορφη συνεργασία!
Αν έπρεπε να περιγράψετε όλο το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Γ.: Πάθος! Για εμένα αυτή η λέξη χαρακτηρίζει το έργο. Ελάτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.
🎭
Αλίκη Ζαχαροπούλου
Εύα
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Α.Ζ.: Η Εύα είναι το κορίτσι που νιώθω να υπερασπίζομαι κι όχι μόνο να υποδύομαι. Έχω αυτή τη βαθιά ανάγκη να την υπερασπιστώ για τις επιλογές της, για τον τρόπο που έχει επιλέξει να ζει και να υπάρχει μέσα σε αυτή την αυλή...
Το πάθος της Εύας δεν μπορεί να σωπάσει, γιατί αυτό που στην ουσία διεκδικεί είναι άλλη μια ευκαιρία για να ζήσει τη ζωή που ποτέ δεν κατάφερε να ζήσει πραγματικά.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε ή διαφοροποιήστε με τον ήρωα/χαρακτήρα που παίζετε;
Α.Ζ.: Ταυτίζομαι με την ορμή της, τη μοναξιά, τον πόνο που κουβαλά από τις απώλειες που έχει βιώσει αλλά και την ανάγκη της να επιβιώσει με κάθε τρόπο... Σίγουρα έχουμε διαφορές ανάμεσά μας αλλά είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν με την ηρωίδα.
Αντιμετωπίσατε κάποια πρόκληση ενσαρκώνοντας τον;
Α.Ζ.: Η μεγαλύτερη πρόκληση ενσαρκώνοντας την Εύα είναι να μάθω να την αγαπώ, να την κατανοώ και να την αθωώνω όσο κι αν σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται πως αυτή η γυναίκα δίνει μεγαλύτερη αξία στο χρήμα.
Συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά στη ζωή μου πόσο οι ανάγκες μας, μας καθορίζουν.
Τι θα θέλατε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση;
Α.Ζ.: Στην παράστασή μας, ο θεατής θα δει τη μητέρα, την ερωμένη, τον φίλο του, την κόρη του... θα αναρωτηθεί ασφαλώς από ποιους προδόθηκε, από ποιους αγαπήθηκε, ποιους θα αφήσει και με ποιους θα πάει..
Προδοσία, έρωτας, εξουσία και φτώχεια κάνουν θεαματική είσοδο στην αυλή μας.
Σας περιμένουμε.
Αν έπρεπε να περιγράψετε όλο το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Ζ.: Με μια λέξη το Φιντανάκι; Φυγή.
[Όλοι προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι/κάποιον]
🎭
Παναγιώτης Καρμάτης
Γιάγκος
Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Π.Κ.: Στην παράσταση υποδύομαι τον Γιάγκο, έναν νέο, ο οποίος αγαπάει πολύ το φιντανάκι αλλά λόγω της οικονομικής του κατάστασης αλλά και του αρρωστημένου πάθους που έχει για τα χαρτιά "αναγκάζεται" να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα που μπορεί να του προσφέρει μια ζωή καλύτερη οικονομικά ασχέτως των συναισθημάτων που έχει γι' αυτή.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε ή διαφοροποιήστε με τον ήρωα/χαρακτήρα που παίζετε;
Π.Κ.: Θεωρώ ότι όλοι οι ηθοποιοί ταυτίζονται σε κάποια σημεία με τους ρόλους που υποδύονται. Με τον συγκεκριμένο ήρωα νομίζω ότι έχω αρκετά κοινά σημεία αλλά και πολύ σημαντικές διαφορές. Όλα αυτά προσπαθώ να τα εναρμονίσω ώστε να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα που θα συνάδει απόλυτα με τον χαρακτήρα του ήρωα που θα δει ο θεατής.
Αντιμετωπίσατε κάποια πρόκληση ενσαρκώνοντας τον;
Π.Κ.: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω ν' αντιμετωπίσω είναι οι ηθοποιοί που έχουν ενσαρκώσει τον συγκεκριμένο ρόλο και πρέπει σαφώς να είμαι αντάξιος τους.
Τι θα θέλατε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση;
Π.Κ.: Έχω να πω ότι θα είναι μια παράσταση που σίγουρα θα ευχαριστηθεί, θα συγκινηθεί αλλά και θα ταυτιστεί με κάποιους από τους ήρωες της, αν όχι με όλους.
Αν έπρεπε να περιγράψετε όλο το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Π.Κ.: Συγκίνηση/προδοσία/απελπισία... Διάλεξε εσύ την καλύτερη μόλις δεις την παράσταση. Μη στα προδώσω όλα!!!
🎭
Κωνσταντίνος Νιάρχος
κυρ-Αντώνης
Το "Φιντανάκι" του Παντελή Χορν που ως λέξη σημαίνει το νέο βλασταράκι, είναι ένα κοινωνικό δράμα της αθηναϊκής γειτονιάς του μεσοπολέμου, εκεί γύρω στα 1920. Ο Παντελής Χορν εμπνέεται από την ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΥΛΗΣ & την ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες-ήρωες είναι τύποι καθημερινοί, συνηθισμένοι, ασήμαντοι.
Όσον αφορά στον ρόλο μου του κυρ-Αντώνη είναι ο έντιμος άνθρωπος που μέσα στον στερημένο μικρόκοσμο της αυλής παλεύει για το «όνειρό» του, ΤΗΝ ΤΙΜΙΑ ΖΩΗ, ωστόσο η πορεία του προδιαγράφεται μοιραία. Γίνεται κλέφτης στη δουλειά του, για να σώσει την τιμή της κόρης του καταλήγοντας εντέλει υπό το βάρος αυτής της διπλής ατιμίας στο θάνατο. Στις μέρες μας ο κυρ-Αντώνης ως τύπος και τα στοιχεία που ορίζουν τα αδιέξοδά του έχουν ξεπεραστεί από τα σημερινά ήθη. Απ’ αυτή την άποψη το έργο ανήκει στην εποχή του, αυτό είναι αλήθεια.
Η μεγάλη πρόκληση για μένα αλλά και για όλο το θίασο και τους συντελεστές της παράστασης είναι να δούμε το «Φιντανάκι» σαν ένα σύγχρονο λαϊκό παραμύθι που με το συμβολισμό του μπορεί να συγκινήσει το σημερινό θεατή.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το θίασο τους συντελεστές και τη σκηνοθέτιδα της παράστασης που με τον επαγγελματισμό, τη θετική ενέργεια και το χιούμορ τους κάνουν την ατμόσφαιρα των πολύωρων προβών δημιουργική και παραγωγική έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δικαιώσει τους κόπους μας.
🎭
Αγγελική Παρδαλίδου
Τούλα
Ποιoς είναι ο ρόλος σας στην παράσταση;
Α.Π.: Εγώ είμαι η Τούλα, το Φιντανάκι. Μια νεαρή κοπελίτσα που είναι ερωτευμένη κρυφά με το Γιάγκο. Αγαπά πολύ τον πατέρα της. Είναι γεμάτη χαρά και όνειρα για ζωή, τουλάχιστον στην αρχή του έργου…
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε ή διαφοροποιήστε με τον ήρωα/χαρακτήρα που παίζετε;
Α.Π.: Η αλήθεια είναι ότι μοιάζω πολύ με την Τούλα μου. Είμαι και εγώ από τη φύση μου αισιόδοξη και ευαίσθητη. Και όταν ερωτεύομαι δίνομαι ψυχή και σώμα. Επίσης, δυστυχώς ή ευτυχώς, ξέρω τι σημαίνει να σε προδίδει ο άνθρωπος που αγαπάς και τελικά να είναι άλλος από αυτόν που νόμιζες. Επιπλέον λατρεύω και εγώ τον μπαμπά μου. Από εκεί και πέρα έχουμε και πολλές διαφορές. Η Τούλα λόγω εποχής είναι εγκλωβισμένη και δε μπορεί να φύγει από τα καλούπια της κοινωνίας και της θέσης της ως γυναίκα. Άλλη μια διαφορά είναι η σχέση της με τη μητέρα της που είναι λιγάκι τυπική. Εγώ και η μαμά μου είμαστε πολύ αγαπημένες.
Αντιμετωπίσατε κάποια πρόκληση ενσαρκώνοντας τον;
Α.Π.: Ασφαλώς! Καταρχάς δεν είμαι πια 18 χρονών και όσο και να μικροδείχνω έχω κάποιες εμπειρίες που επηρεάζουν ασφαλώς και την ενέργεια. Έπρεπε να θυμηθώ πώς είναι να είσαι 18 χρονών, να μην ξέρεις τους ανθρώπους, να έχεις μια γλυκιά αφέλεια για όλα, η οποία σιγά σιγά μέσα στο έργο γκρεμίζεται. Το πιο δύσκολο κομμάτι του ρόλου ωστόσο είναι οι καταστάσεις που ζει. Η σκηνοθετική γραμμή είναι ρεαλιστική και τα δυσάρεστα γεγονότα συμβαίνουν πάνω στην σκηνή, δεν τα αφηγείται κάποιος εκ των υστέρων. Πώς λοιπόν ζωντανεύεις αυτό το πλάσμα που του συμβαίνουν αυτά τα πράγματα;
Τι θα θέλατε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση;
Α.Π.: Να απολαύσει μια ιστορία από το παρελθόν που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του.
Αν έπρεπε να περιγράψετε όλο το έργο με μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Π.: Ανάγκη.
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Παντελής Χορν
Σκηνοθεσία: Ευτυχία Αργυροπούλου
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Μαρία Αντουλινάκη, Ευτυχία Αργυροπούλου, Μάνος Γερωνυμάκης, Αλίκη Ζαχαροπούλου, Παναγιώτης Καρμάτης, Κωνσταντίνος Νιάρχος, Αγγελική Παρδαλίδου
Δραματουργία: Ανοιξιά Μπουντζιούκα
Εικαστική Επιμέλεια [Σκηνογραφία – Ενδυματολογία]: Ελένη Σουμή
Μουσική σύνθεση: Νίκος Κουβαρδάς
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Φώτης Μήτσης
Β. Σκηνοθέτη: Ηλιάννα Μπουζάνη, Παναγιώτα Χαϊδεμένου
Οργάνωση Παραγωγής: Life n Art
Πρεμιέρα 7 Μαΐου 2018. Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 19:30 ενώ τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο θα ξεκινά στις 20:00
Στο Θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ [Αυλή], Ιερά Οδός 44, Γκάζι [Δίπλα στο Μετρό Κεραμικός], 2103412313
