Μπλε δεν είναι μόνο ο ουρανός ή το νερό. Μπλε είναι και τα σώματα που φαίνονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις λόγω του φαινομένου της ατμοσφαιρικής προοπτικής ενώ ο εικαστικός Κώστας Σπυριούνης έχει δηλώσει ότι ζωγραφική είναι αυτό που βλέπει ο ζωγράφος, όταν κλείνει τα μάτια.
Αρκεί να μισοκλείσει κανείς τα μάτια και να κοιτάξει τον κόσμο μέσα από το λιγοστό φως που φτάνει στο οπτικό του νεύρο και αμέσως θα δει την απλούστευση των χρωμάτων -κάποια εξαφανίζονται εντελώς- και των αποχρώσεων. Στις πιο σκοτεινές προσπάθειες, το περιβάλλον γίνεται μονοχρωματικό με κυρίαρχη την ασπρόμαυρη εκδοχή του, οι φόρμες λιτές, οι πληροφορίες λιγοστές, οι εικόνες θολές... και τότε, ο άνθρωπος «συμπληρώνει» με το μυαλό ό,τι του λείπει: χρώματα, λεπτομέρειες...
Αυτός είναι ο κόσμος που θέλησε να αναπαραστήσει σε αυτή τη σειρά έργων του ο Κώστας Σπυριούνης. Αυτό που μένει στο τέλος από την εικόνα, τη στιγμή: η αίσθηση, η γεύση, η ατμόσφαιρα. Εκείνο που θα θυμάσαι τελικά όταν θα έχει περάσει καιρός κι εκείνο που «εγγράφεται» μέσα σου. Την ομιχλώδης εικόνα που επικεντρώνεται σε ελάχιστα στοιχεία δηλαδή στα βασικότερα σημεία, σε ό,τι πρωταγωνίστησε.
Οι εικόνες, λοιπόν, και οι μνήμες είναι αφαιρετικές. Κυριαρχεί η αίσθηση τής ανάμνησης -αν αναφερόμαστε σε κάτι που ανήκει στο παρελθόν- ή της εμπειρίας -αν αυτό που συμβαίνει τώρα απεικονίζεται στον καμβά. Τα έργα του Κώστα επικεντρώνονται σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία, διαθέτουν ελάχιστα χρώματα (μπλε της πρωσσίας ή ουλτραμαρίνα, άψητη σιέννα, ώχρα...), μαύρο και λευκό, ενώ «επιτρέπουν» στο θεατή να ταυτιστεί, δηλαδή έχουν οικεία θέματα προς τον καθένα με αναφορές σε γνώριμα περιβάλλοντα και στιγμές.
Με κέρδισε η οικειότητα που αισθάνθηκα με ό,τι είδα, η αναγνωρισιμότητα των εικόνων και των ανθρώπων σε αυτές. Μου άρεσε η αφαιρετικότητα και η μεικτή τεχνική του, που δε μένει σε έναν μόνο τρόπο αλλά σε κάθε δυνατότητα που προσφέρεται από το μέσο προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. Με ταξίδεψε η πανοραμική φόρμα του, με τα μεγάλα πλάτη και τα μικρά ύψη. Φόρμα κάπως «αταίριαστη» με ό,τι βλέπουμε στην πραγματικότητα (οι οφθαλμοί μας δε προσφέρουν τόσο ευρυγώνια είδωλα) αλλά άψογα εκτελεσμένη καθώς επικεντρώνεται σε ένα-δυο στοιχεία σε κάθε έργο κι εκεί ακριβώς κατευθύνεται η ματιά.
Μου άρεσαν οι «άναρχες» πινελιές δίπλα στις απόλυτες ευθείες -κυρίως στους ορίζοντες- και κάθε άλλη αντίθεση μέσα στο ίδιο έργο, και δε μου έλειψε ούτε στο ελάχιστο το κόκκινο. Αντιθέτως, υπάρχει μια ουσιαστική απλότητα παντού και μια κρυστάλλινη καθαρότητα παρά τα ομιχλώδη περιβάλλοντα. Μια διαύγεια που προκύπτει ανέμελα κι αυθόρμητα ενώ είναι καθόλα προκαθορισμένη από τον ίδιο.
Θα συναντήσετε πολλή θάλασσα. Ακτές, αμμουδιές, βάρκες, καράβια, λιμάνια... Θα αναγνωρίσετε τους ανθρώπους παρά την αφαιρετικότητά τους. Θα «ξυπνήσετε» καλοκαίρια, θα «βρείτε» τόπους.
Η έκθεση των έργων του Κώστα Ι. Σπυριούνη, Σε μακρυνό ορίζοντα, παρουσιάζεται στην αίθουσα τέχνης Εικαστικός κύκλος Sianti (Λεωφ. Βασ. Αλεξάνδρου 2 και Μιχαλακοπούλου, Αθήνα, 2107245432)
Τα κολάζ που συνοδεύουν την ανάρτηση δημιουργήθηκαν από λεπτομέρειες των έργων της έκθεσης και φωτογραφίες του Κώστα Σπυριούνη που περιλαμβάνονται στην έντυπη έκδοση.
