Κι ακούγεται σαν παραδοχή. Σαν επιβεβαίωση γι' αυτό που ήδη γνωρίζει για εκείνη. Γιατί, πώς αλλιώς, θα γινόταν να δημιουργήσει κανείς ποίηση, αν όχι γεμίζοντας πρώτα ο ίδιος!
Η Νάγια Κωστοπούλου παρουσιάζει μια συλλογή έργων της πλημμυρισμένη από ποίηση, με αναφορές στην ποίηση, με κίνητρο την ποίηση -τη δική της ή και άλλων- και με κέντρο την ποίηση. Και θα αποδεχτεί πολλά πράγματα γράφοντας, όπως ότι οι πραγματικές έννοιες δεν κρύβονται στις λέξεις· αφού, πράγματι, βρίσκονται σε ό,τι αντλείται ή προκύπτει από τους συνδυασμούς τους.
Μια μέρα θα φτάσει κι ο προορισμός στο σταθμό μου.
Μια μέρα θα φτάσει κι ο προορισμός στο σταθμό μου.
Αρκετά έργα αποτελούν σπουδές σε γραφές άλλων, μεταξύ των οποίων οι: Vagif Samadoghlu (ποίηση)[1], Γιάννης Ευσταθιάδης (διήγημα), Κική Δημουλά (ποίηση), Γιάννης Φιλιππίδης (μυθιστόρημα) κ.ά., απόδειξη ότι η Νάγια καλλιεργείται μέσα από την φιλαναγνωσία, εμπλουτίζει τον κόσμο και την ψυχή της μελετώντας. Εισπράττει και μοιράζεται τελικά τα αποστάγματά της. Ό,τι γράφει το συνδυάζει με λέξεις, βιβλία, στίχους, δημιουργούς... ακόμα και με σημεία στίξης, που τόσο εκτιμά ως ποιήτρια. Κοιτώντας προσεκτικά μέσα και πίσω από τις λέξεις τις, διακρίνω ή ενθυμούμαι διάφορους συγγραφείς (όπως τον Γεώργιο Βιζυηνό στο έργο με τίτλο Το μόνον της ζωής μου ταξίδειον) ακόμα και παραμύθια ή παραμυθένιους ήρωες.
Μόνο ένα λυχνάρι χρειαζόταν.
Λάθος υπολόγιζα στα γυάλινα γοβάκια.
Γράφει σε πρώτο πρόσωπο και κυρίως σε αρσενικό γένος, πάντα με ανθρωποκεντρική διάθεση, που -μάλλον- δηλώνει την επιθυμία της να είναι άμεση, διεισδυτική και να αφορά όσο το δυνατόν περισσότερους. Αναφέρεται και εμπνέεται από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον, όσους είναι πιο κοντά της, γεγονός που φανερώνει ότι δεν επιλέγει την αποστασιοποίηση ούτε την απόκρυψη των μύχιων σκέψεων και συναισθημάτων της. Θέλει να μοιραστεί... αυτό που έχει, ό,τι την απασχολεί, εκείνο που συμβαίνει μέσα και τριγύρω της... σε μια καθόλα ανθρωποκεντρική συλλογή.
«Πρέπει να σπείρουμε
τον χαρακτήρα μας» σου έλεγα...
«Για να θερίσουμε
το πεπρωμένο που μας αξίζει».
Χαρακτηριστικά της πένας της είναι οι αναφορές στη βροχή και σε ό,τι σχετίζεται με αυτή, παρόλο που ανάμεσα στους στίχους λέει καθαρά ότι δεν της αρέσει τόσο επειδή ξεπλένει: λέξεις, δάκρυα, χνάρια... αλλά μπορεί να την αγαπά ακριβώς γι' αυτές τις ιδιότητες. Αγαπά τη μνήμη όπως και την ψυχή, και τις χρίζει πρωταγωνίστριες. Από τα χρώματα, βάζει το πιο λαμπερό όλων, το κόκκινο, με υποδειγματική τελειότητα καθώς αρνείται να ασχοληθεί με οποιαδήποτε άλλο.
Χρόνια στριμώχτηκα με την πλάτη στο τοίχο
διαγράφοντας με.
Οι άνθρωποι δεν πρέπει να κλείνονται μέσα.
γι' αυτό φτιάχτηκαν οι δρόμοι.
Η ποιητική συλλογή της Νάγιας Κωστοπούλου, Εθελόντριες ώρες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Βρείτε το βιβλίο εδώ.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Άνεμος για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις και στίχοι είναι αποσπάσματα.
[1] Σε ανύποπτο χρόνο -πάει καιρός- είχα διαβάσει αρκετά έργα του ίδιου στην αγγλική· τότε που επιθυμούσα να εντρυφήσω στην ποίηση θέλοντας να τη γνωρίσω σφαιρικά και πέρα από τα όρια μιας μόνο γλώσσας (αν και καμιά άλλη γλώσσα δε μπορεί να αποδώσει τόσες αποχρώσεις με τέτοια ακρίβεια και πλούτο όσο η ελληνική). Ξαναθυμήθηκα εκείνα τα τετράδια και ανέσυρα το αγαπημένο μου:
Hide the moonlight, Somebody might see us.
I'm afraid
That they can even take the night
Away from us.
