Η Βιβή είναι χειμαρρώδης· με παρασύρει αναγνωστικά στο ρυθμό της αφού η ποίησή της παρουσιάζει ελάχιστα σημεία στίξης κι εγώ διαβάζω ασταμάτητα, χωρίς παύσεις, χωρίς διακοπές, χωρίς ανάσες ενώ η δομή της φαίνεται «ακαδημαϊκή»: πρόλογος, κυρίως θέμα και επίλογος. Η διαφορά είναι στη λέξη φαίνεται, γιατί μπορεί να δείχνει έτσι όμως εκείνος ο πρόλογος είναι Πρό-λογος, ο επίλογος Επί-λογος και η μεταξύ τους σύνδεση δεν αφορά στην εισαγωγή και κλείσιμο του συνόλου αλλά στην ολοκλήρωση του κύκλου που ξεκινά με τον Πρό-λογο και ολοκληρώνεται στον Επί-λογο.
Στο ενδιάμεσο, η πλούσια έργων συλλογή, προτάσσει νέους εορτασμούς προς όφελος του ανθρώπου και της ευημερίας του:
πρέπει επειγόντως να οργανώσουμε
Γιορτές της Άνοιξης γιορτές του Πάθους
γιορτές του Χρώματος γιορτές της
Γαλήνης -ιδίως της ψυχής-
Γιορτές της Υγείας γιορτές της
Ε(υ)φορίας
γιορτές και φεστιβάλ του ΖΗΝ
την μπιενάλε τουλάχιστον
του ΕΥ ΖΗΝ -αληθινή επανάσταση
εν μέσω κρίσης...
προτείνει μια γηραλέα μέρα όπως και μια θαλλούσα μέρα, συνοψίζει ότι πωλείται βίωμα σε τιμές ευκαιρίας και παραδέχεται πως:
Σήμερα περισσότερο από ποτέ ένας
συγγραφέας ένα βιβλίο και μια
βιβλιοθήκη...
βαφτίζουν τον κόσμο
Η κρίση γίνεται σημείο αναφοράς και κυρίως η οικονομική που φέρνει κοινωνική και οικογενειακή κρίση περισσότερο στους κατοίκους των πόλεων καθώς εκεί επικεντρώνεται. Τα αστικά τοπία των πόλεων πρωταγωνιστούν και ό,τι αφορά στον ανθρώπινο πόνο, την ψυχική οδύνη και την βοήθεια προς τον λιγότερο τυχερό: τον επαίτη, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη («λαθραίοι» που πνίγονται στις θάλασσες για μια ελπίδα ζωής) ή τον λιγότερο ισχυρό (παιδιά).
Πεινολόγιον τι γουστόζικο όνομα για τη λαογραφία μας
Δε θα μπορούσα να μη παρατηρήσω τις λέξεις που προδίδουν παλαιότερες δεκαετίες (εφημερίδες, ραδιόφωνο, πίνακας ανακοινώσεων...) λες και τούτη η ποίηση γράφτηκε σε άλλο χρόνο. Όμως τα θέματα που πραγματεύεται είναι -δυστυχώς- διαχρονικά, πάντα παρόντα και αδιαπραγμάτευτα.
Κυρίαρχα στα έργα και τα παιδιά, και δη τα μικρότερα, όπως κι οι ιστορίες που τα περιλαμβάνουν στην πόλη και το σχολείο. Η συγγραφέας σκύβει πάνω στους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας, τους αγκαλιάζει, τους συμπονά· εντέλει τους αγαπάει τόσο!
Παντού αγανάκτηση, οδυρμός, θυμός και συγκίνηση. Αισθαντισμός και διεισδυτικές εντάσεις ενώ η ομορφιά της εποχής ή του τόπου διαλύεται από τον πόλεμο, το θάνατο και τον ανθρώπινο πόνο. Η Βιβή δε μπορεί να χαρεί όταν παραδίπλα ο θάνατος νικά τη ζωή τόσο άδικα.
Σαν πολύ πεθαίνουν οι άνθρωποι
γεγονός καν δεν είναι
αν δικός μου δεν είναι ο θάνατος
Στα χρώματα φαίνονται περισσότερο οι αντιθέσεις αφού κρατάει μόνο το απόλυτο. Λευκό και μαύρο διατρέχουν όλα τα έργα, και πορφυρό κατακόκκινο χωρίς να χρειάζεται να το προσδιορίσει ως τέτοιο. Το αίμα είναι σχεδόν μαύρο στην όψη όμως στα «μάτια» βγαίνει φλογερό κόκκινο. Το ίδιο και η οδύνη...
Κοιμηθείτε λοιπόν ανοήτως
Στη μοίρα σας...
Και χίλια χρόνια μετά θα διηγούμαστε
Τις ίδιες ανέστιες ιστορίες...
Η ποίηση της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού, Χειραψίες μιας ασήμαντης μέρας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση της συλλογής.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις και λέξεις είναι αποσπάσματα.
Περισσότερα από/για τη Βιβή Κοψιδά-Βρεττού:
Λευκάδιος Χερν και Πιέρ Λοτί
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση της συλλογής.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις και λέξεις είναι αποσπάσματα.
Περισσότερα από/για τη Βιβή Κοψιδά-Βρεττού:
Λευκάδιος Χερν και Πιέρ Λοτί
