Όσο μεγαλώνουμε τα πράγματα παίρνουν άλλη διάσταση μέσα μας. Ο ίδιος ο στόχος του να συνεχίσουμε να εξελίσσουμε και να κατακτούμε σταδιακά μια κάποια ασφάλεια και διάρκεια των απολαύσεων μας, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πηγή όλων αυτών των συναισθημάτων που συντηρούν την προσπάθεια. Μιλάω για την ψυχή. Τον ψυχισμό. Σαν δύναμη, ενέργεια αλλά και πηγή όλων των αντιφάσεων που μας κάνουν ανθρώπινους, εύθρυπτους. Κι είναι αλήθεια πώς κάθε στοιχείο αυτού του αγώνα που διάγουμε, κάθε εμπειρία ή κάθε στιγμή που βιώνουμε, από τη μία λαμβάνει χαρακτήρα ονείρου που κουβαλιέται κρυφά κάτω από τέλεια ρούχα, μαλλιά ή βλέμμα, μα ταυτόχρονα λαμβάνει και μια απέραντη αίσθηση ανεκπλήρωτου ή φόβου ότι ίσως κάτι χαθεί, κάτι δεν ταιριάζει, κάτι δεν γεμίζει μέσα. Κάτι δεν βρίσκουμε από εμάς. Η ταχύτητα με την οποία διχοτομούμαστε, μοιραζόμαστε, παλεύουμε να ανήκουμε, οδηγεί ίσως σε μια μη διακριτή εμμονή που κουβαλιέται άηχα σε πρωινές και βραδινές σκέψεις, στον χρόνο εκείνο που μένουμε μοναχικοί να επεξεργαζόμαστε τι θα γίνει μετά ή τι έχει γίνει πριν. Όποιος το κάνει τέλος πάντων.
Στην τελευταία μου ποιητική συλλογή «V» όλα τα παραπάνω έρχομαι με την εικονοπλασία και την ψυχολογική βουτιά στην παραπάνω αίσθηση ότι η επιθυμία λαμβάνει διαστάσεις αιωνιότητας αλλά προσκρούει πάνω στον χρονικό περιορισμό της καθημερινότητας. Ο έρωτας μπορεί να γίνεται ένα τσαμπί από γλυκούς δαίμονες που δεν γίνεται να φτάσουμε. Ο έρωτας με οτιδήποτε. Ένα άτομο, τη ζωή, την ομορφιά μέσα και έξω. Από μια σκοπιά ίσως κάποια ποιήματα μιλάνε για την πλευρά του ερέβους που όμως ποτέ μου σαν συγγραφέας δεν αντιπάθησα ή φοβήθηκα. Το έρεβος έχει σιωπή, δεν έχει περιγράμματα ούτε μορφές. Έχει ότι του δίνουμε με την φαντασία και τις προβολές μας σε αυτό. Έχει ησυχία και προσφέρεται για μοναδικές στιγμές να είμαστε μόνοι με τον εαυτό, συλλογιζόμενοι πώς πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό που είμαστε και θέλουμε να γίνουμε. Αλλά έχει και κάτι ακόμη πιο δύσκολο και χρήσιμο. Την συνειδητοποίηση. Την καρδιά των πραγμάτων.[1]
Στην τελευταία μου ποιητική συλλογή «V» όλα τα παραπάνω έρχομαι με την εικονοπλασία και την ψυχολογική βουτιά στην παραπάνω αίσθηση ότι η επιθυμία λαμβάνει διαστάσεις αιωνιότητας αλλά προσκρούει πάνω στον χρονικό περιορισμό της καθημερινότητας. Ο έρωτας μπορεί να γίνεται ένα τσαμπί από γλυκούς δαίμονες που δεν γίνεται να φτάσουμε. Ο έρωτας με οτιδήποτε. Ένα άτομο, τη ζωή, την ομορφιά μέσα και έξω. Από μια σκοπιά ίσως κάποια ποιήματα μιλάνε για την πλευρά του ερέβους που όμως ποτέ μου σαν συγγραφέας δεν αντιπάθησα ή φοβήθηκα. Το έρεβος έχει σιωπή, δεν έχει περιγράμματα ούτε μορφές. Έχει ότι του δίνουμε με την φαντασία και τις προβολές μας σε αυτό. Έχει ησυχία και προσφέρεται για μοναδικές στιγμές να είμαστε μόνοι με τον εαυτό, συλλογιζόμενοι πώς πρέπει να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό που είμαστε και θέλουμε να γίνουμε. Αλλά έχει και κάτι ακόμη πιο δύσκολο και χρήσιμο. Την συνειδητοποίηση. Την καρδιά των πραγμάτων.[1]
Στέλιος Μοίρας
Η ποιητική συλλογή του Στέλιου Μοίρα, V, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Andy's. Βρείτε το βιβλίο εδώ.
Περισσότερα από/για τον Στέλιο Μοίρα:
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
