Δίσκος: Ballads For The Wasteland
Το πρώτο κομμάτι «Where I Was Born, There I Will End» σε αρπάζει μεμιάς στην κινηματογραφική του ατμόσφαιρα, ίσα για να πεζέψει τα άλογά του μουσικά και να αρχίσει να τρέχει ανάμεσα στις αφάνες της μουσικής ζωής του κόσμου του. Μυρίζομαι πως κάτι όμορφα σκοτεινό συμβαίνει εδώ και χαίρομαι σαν το υποψιάζομαι. Επόμενο κομμάτι το «Last Western Myth» και καταλαβαίνω μεμιάς ποιο βιβλίο ταιριάζει στην ακρόαση αυτού του δίσκου! Δίνω σάλτο και το αρπάζω (ευελπιστώ να μην έκανα λάθος αλλά σας το αφήνω για το τέλος). Στο «600 Miles» που ακολουθεί οι Tuxedomoon θα χαμογελούσαν θέλοντας να jam-άρουν με τα παιδιά και επάξια μάλιστα! Είναι ένα upper goth/desert κομμάτι και χάνομαι μέσα του σε χρόνους εφηβικούς ακούγοντάς το επαναληπτικά σαν κοντόκανη καραμπίνα που χλιμιντρίζει σφαίρες. Επιστρέφω σε λίγο και εισβάλλω μέσα στο παιχνιδιάρικο «Filthy Air» και τη φωνής της front woman (άραγε η δική μας P.J. Harvey;) που μας κάνει ό,τι θελήσει παιχνιδίζοντας τις χροιές της ενώ οι κιθαριές είναι στιλπνές και καθάριες βγαίνοντας εξάσφαιρες από τα θηκάρια της συμμορίας των παιδιών. Κοφτή, σκονισμένη ανάσα-τραγούδι και ιστορία χαμένης πορείας όπως της πρέπει το «Ballad For The Wasteland» –τόσο, τόσο όμορφο! Στο «The Third Man» ο ρυθμός blues-άρει μέταλλα και κρόταλα καθώς η ιστορία γαργαλάει τις σκανδάλες του μυαλού για να προσέξεις καλύτερα τους στίχους της ηχητικέ μου αναγνώστη (repeat track once more!). Τραβώντας για το τέλος, μαλακώνω και βγαίνω ορχηστικά στο ποτάμι με τους λύκους και το κομμάτι «Wolves».
Εντέλει μαθαίνω πως είναι δεύτερος δίσκος για την μπάντα, πρώτη όμως επαφή δική μου με τους ήχους της (όχι και τελευταία πλέον). Colter Wall και Darell Scott σε μια dark gesture θύμισε η ηχητική ετούτη διαδρομή, αλλά μισή ώρα southern blues 'n' gothic spirits δε φτάνει, η ψυχή θέλει μίλια δρόμου, οπότε ο δίσκος παίζει ξανά και ξανά τη μελαγχολική διαδρομή του όσο εγώ θα διαβάζω εκείνο το βιβλίο γουβιασμένος στον καναπέ μου. Και για να μη σου το βαστάω άλλο, το hidden tip είναι πως τα κομμάτια ακούγονται εξαιρετικά όταν παράλληλα θα διαβάζεις την saga επταλογία των βιβλίων «Μαύρος Πύργος» του Stephen King, οπότε ηχητικέ μου αναγνώστη βούτα μέσα στις σελίδες αγκαζέ με τους Road Miles και δε θα το μετανιώσεις!
Για συμπόρευση, θα βρείτε τα μίλια του δρόμου τους εδώ.
Βρείτε τον Γεώργιο Τζιτζικάκη στο Facebook και Facebook page
Βρείτε τους ή ακούστε τη μουσική τους εδώ
Μέλη:
Afroditi Tavoulari - Vocals,
Alex Darmis - Keys
Argyris Pantazis - Drums,
Mike Chrysos - Guitar,
Nondas Koutsoumpas - Guitar,
Yannis Ethymiou - Bass
🎼
Wolves
"The man in black fled across the desert and the gunslinger followed.
The desert was the apotheosis of all deserts, huge, standing to the sky
for what looked like eternity in all directions. It was white and blinding
and waterless and without feature save for the faint, cloudy haze of
the mountains which sketched themselves on the horizon and the devil-
grass which brought sweet dreams, nightmares, death."
It is not by mere chance that master author Stephen King chose this
exact description to open his most celebrated work to date, The Dark
Tower saga. Great storytelling had always been affiliated with the
strong presence of an iconic place, an instantly recognizable and
memorable landscape. The maddening mountains of H.P. Lovecraft,
the soul-stirring ocean of Herman Melville, or in this case, the
archetypal desert. Hallucinogenic, forbidding, unending.
In their sophomore album, The Road Miles adopt an almost cinematic
approach to their sound, transferring the auditor straight to the heart of
that very desert. Here, every twist and turn of a desert travelogue can
be experienced through music: the wearing route, the mortal hazards,
the otherworldly delusions. Skillfully maneuvering from electrifying
blues to nostalgic americana and explosive heavy psych to wistful
spoken word, the band perfectly captures the feeling of being adrift in
such vast wastelands, in a psychedelic loop of fantasy and death.
However, The Dark Tower influence functions as a mere sparking, a
beacon of inspiration. Because in Ballads for the Wasteland The Road
Miles unveil their own distinctive narrative. A thrilling narrative,
developed through seven heartfelt, esoteric mantras. A narrative of
hollow outbursts and deafening silences. A narrative built with the
same raw materials as every western myth: a gun, the dust and the
open horizon.
