Απ’ όταν μάθαμε πως θα έρθεις στη ζωή μας, νιώσαμε με τη μητέρα σου πως αγγίζουμε τον Παράδεισο!
Από τότε σου μιλάμε συνεχώς, χαϊδεύοντας απαλά τη κοιλίτσα, ψάχνοντας το ελαφρύ σου καρδιοχτύπι, τα χεράκια και τα ποδαράκια σου. Κι εγώ ξέρεις ότι περίμενα πως και πως το βράδυ για να κοιμηθεί η μαμά σου για να σου πω και άλλες ιστορίες και μυστικά. Από εκείνα που θα γελούσε άμα τα άκουγε και θα με έλεγε χαζομπαμπά. Όπως, ότι τώρα που είναι έγκυος τρώει πολλές φράουλες κι εγώ όλο σε φαντάζομαι πως θα έρθεις στον κόσμο με όμορφες φακίδες στα μάγουλα!
Και πριν σε νιώσουμε στην αγκαλιά μας, ήδη εσύ μας γνωρίζεις έναν έναν όλους. Γιατί άλλοτε σου μιλώ για τον πρόπαππού σου που ήρθε πρόσφυγας από τα βάθη της Ανατολής και τον θάψανε ζωντανό -μωρό παιδί- για να μην προδώσει τους υπόλοιπους με το κλάμα του στους Τούρκους. Μα επέζησε, αφού τον έσωσε η νονά του.
Γνωρίζεις επίσης και για την προ-προ-γιαγιά σου την Προσκυνήτρια, που επισκέφθηκε τόσες φορές τον τάφο Του Χριστού. Μα και για όλους τους άλλους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες σου που έχουν γίνει τώρα ξανά παιδιά προσμένοντας να σε γεμίσουν με την αγάπη τους!
Ωστόσο, η τελευταία μας επίσκεψη στο γιατρό δεν μας επιφύλασσε καλά νέα:
«Τα ζωτικά όργανα του μωρούς σας φαίνονται καλά, όμως…»
Ποτέ δε πίστευα ότι πίσω από μερικές τελίτσες μπορεί να κρυφτεί μια μικρή ή μεγάλη στεναχώρια.
Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, ανάψαμε από ένα κεράκι και σταθήκαμε για πολλή ώρα στα στασίδια της εκκλησίας που συναντήσαμε στο διάβα μας. Το είχαμε ανάγκη. Όμως με ποιο θάρρος να ζητήσω το οτιδήποτε από Τον Θεό, που μονάχα όταν έχω πρόβλημα Τον θυμάμαι;
Ας αγαπάει εσένα και ας σου δώσει την ευκαιρία να έχεις τη ζωή που σου αξίζει. Αυτό σου εύχομαι μες από τη ψυχή μου παιδί μας…
Οι μέρες μας τώρα έχουν κάπως αλλάξει. Συνήθως η μητέρα σου μου μιλάει, μου χαμογελάει και μετράμε μαζί τα σύννεφα που φεύγουν. Σε κρατάμε αγκαλιά και περπατάμε μαζί, από Ήλιους σε Ήλιους και από αστεράκια σε αστεράκια. Γιατί είσαι η Αστερούλα μας και προσμένουμε τη στιγμή που θα ‘ρθείς κοντά μας.
Τα βράδια όμως που ξενυχτώ, η μαμά σου στον ύπνο της αναστενάζει. Της κάνω πάντα μια αγκαλιά να ησυχάσει και έπειτα της χαϊδεύω απαλά τη κοιλίτσα. Εσένα. Σας φιλώ και σας λέω πως θα σας προσέχω και πως όλα θα πάνε καλά.
Θέλω να με πιστέψεις.
Να σου υποσχεθώ και κάτι ακόμη;
Μέχρι τώρα δεν κατάφερα ποτέ να γράψω παραμύθι για παιδιά. Όταν γεννηθείς όμως θα γράψω ένα για ‘σενα γιατί είσαι Αγωνίστρια και θα ΝΙΚΗΣΕΙΣ…
«….τούτα σου προικεύω όσο θα γερνάω Κόρη μου
και σαν κουράζεσαι απ’ του κόσμου το σκοτάδι
θ’ ανάβω στη καρδιά μου φως για να κουρνιάσεις…»
Μεγάλη εβδομάδα λοιπόν. Προσμένοντας την Ανάσταση.
Να σας έχει ΟΛΟΥΣ ο Θεός καλά.
🎈
Ανώνυμου
Στο συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα έργου του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco), Ανάσταση (1577-1579).
