koukidaki: Η Στέφανι Τσάκωνα για το Περί σώματος

Το «Περί σώματος» περιλαμβάνει χορό, κίνηση και λόγο. Πραγματεύεται το ανθρώπινο σώμα, τη γέννηση, τον έρωτα, τον θάνατο, την ντροπή, την ομορφιά, την ασχήμια, το γήρας... Αναφέρεται στο εύθραυστο του σώματος, την παραμόρφωση του, στον ναρκισσισμό και την κοινωνική καθοδήγηση μέσω προτύπων. Στο εν λόγω χοροθεατρικό έργο υπάρχει η αίσθηση του σύγχρονου και του αιώνιου.

Τα 5 στοιχεία της φύσης: η φωτιά, η γη, το νερό, ο αέρας και ο αιθέρας (πεμπτουσία) δημιουργούν έναν άνθρωπο-σύμβολο. Εκείνος κινείται από ένα κατώτερο επίπεδο σε ένα ανώτερο.

Ένας συμπαντικός χορός συνδέει τον μικρόκοσμο (ανθρώπινο σώμα) με τον μακρόκοσμο (σύμπαν).

Τα σώματα στο χώρο δημιουργούν εσωτερικά και εξωτερικά τοπία.

Η Στέφανι Τσάκωνα, χορογράφος και σκηνοθέτιδα, μιλάει για την παράσταση...

Πώς προέκυψε η έμπνευση, η σύλληψη ή η ιδέα;

Σ.Τ.: Το έργο «Περί σώματος» είναι ένα έργο ζωής. Ως καλλιτέχνης επέλεξα να εκφράζομαι με το σώμα. 'Έμνευση υπήρξε το κείμενο «Τίμαιος» του Πλάτωνα το οποίο αναφέρεται στη δημιουργία του σώματος και του σύμπαντος. Επί σειρά ετών συνέλεγα βιωματικές πληροφορίες, έκανα προσωπική έρευνα για διδασκαλία. Μάζεψα υλικό μέσα από πνευματικές και ψυχικές αναζητήσεις, οι οποίες σαφώς και συνδέονται με το σωματικό επίπεδο.

Παλαιότερα είχα παρουσιάσει το έργο με τίτλο «Περί Ψυχής» (τριλογία με κεντρικό άξονα το θυμικό. Αμφιθυμία-Επιθυμία-Ευθυμία.) και τώρα άνοιξε ένα νέος κύκλος με το έργο «Περί σώματος» ο οποίος αισθάνομαι πως είναι αστείρευτος. Πώς να χωρέσει μία παράσταση να πει τα πάντα για το ανθρώπινο σώμα;

Θεωρείτε πως το είδος αυτό, το χοροθέατρο, απευθύνεται σε ειδικό μυημένο κοινό ή μπορούν να το παρακολουθήσουν όλοι;

Σ.Τ.: Το χοροθέατρο συνδέει δύο παραστατικές τέχνες. Τον χορό και το θέατρο. Γι' αυτό και οι ερμηνευτές του έργου είναι και χορευτές και ηθοποιοί. Θεωρώ πως το κοινό δεν πρέπει απαραίτητα να είναι μυημένο σ΄αυτό το είδος θεάματος. Ούτε θα πρέπει να γνωρίζει πως να αποκωδικοποιήσει αυτό που βλέπει.

Το έργο «Περί σώματος» είναι ένα εγχείρημα σύνδεσης του σώματος με το «αόρατο». Αν όλοι μας γνωρίζουμε συλλογικά και ασυνείδητα αυτό που μας συνδέει, τότε το κοινό θα έρθει σ΄επαφή μ΄αυτό που ήδη γνωρίζει. Η παράσταση αυτή έρχεται να επικοινωνήσει ή ακόμα και να αφυπνίσει από μέσα μας την χαμένη από την λήθη γνώση.