Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Α.Π.: Η αλήθεια είναι πως ήταν προτροπή του γιου μου να γράψω ένα δικό μου βιβλίο. Όλα τα χρόνια διαβάζω πολύ. Κάποια μέρα ο γιός μου μου είπε πως αντί να διαβάζω όλα αυτά τα βιβλία, καλύτερα να έγραφα ένα δικό μου. «Και τι βιβλίο να γράψω;» τον ρώτησα. «Ένα πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό» μου είπε. Και αυτό έκανα.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Α.Π.: Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου γράφτηκε στο σπίτι μου στην Κυψέλη. Οι διορθώσεις έγιναν στο εξοχικό μου στο Πόρτο Ράφτη.
Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;
Α.Π.: Έξι μήνες. Για κάποιο λόγο, όλο αυτό βγήκε σαν χείμαρρος από μέσα μου. Και μάλλον ευτυχώς που βγήκε, γιατί διαφορετικά νομίζω πως θα με έπνιγε.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Α.Π.: Μυθιστόρημα πολιτικο-κοινωνικό, μελλοντολογικό.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Α.Π.: Πρόκειται για τη ζωή μιας οικογένειας που ξεκινάει στην κρίση. Αυτή την κρίση που ζούμε σήμερα όλοι μας. Ξεκινάει από εκεί και προχωράει στο μέλλον. Η κρίση εξελίσσεται σε μια ακραία μορφή. Η οικογένεια στήνει τη ζωή της σ΄ αυτό το περιβάλλον. Και τα χρόνια περνούν, ο κόσμος στήνεται διαφορετικά και έρχεται η στιγμή της κρίσης μέσα στην οικογένεια. Οι ήρωες εξελίσσονται κι αυτοί μαζί με τον κόσμο, αφυπνίζονται σιγά σιγά, επαναπροσδιορίζονται και αντιδρούν. Έτσι στήνεται ένας νέος καινούργιος παράλληλος και κρυφός κόσμος, καλύτερος από τον προηγούμενο.
Μέσα από τα μάτια των ηρώων της ιστορίας ξετυλίγεται ο μετά κρίση εποχή κόσμος, που είναι χειρότερος από αυτόν της κρίσης, αλλά και ένας νέος αναπτυσσόμενος κόσμος που ζωντανεύει την ελπίδα. Αυτά τα βλέπουμε με την ξεχωριστή ματιά του κάθε ξεχωριστού ήρωα.
Μέσα από τις ανατροπές και τις αλλαγές, αναδύεται ένα όραμα και μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για έναν καλύτερο κόσμο.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Α.Π.: Τους ήρωές μου. Όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά. Τον καθένα με την ξεχωριστή προσωπικότητά του, τις ιδιορρυθμίες του, τα χαρίσματά του και τις αδυναμίες του καθώς και το προσωπικό του δράμα.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Α.Π.: Δύσκολα μπορώ να τους ξεχωρίσω και να διαλέξω. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω, νομίζω πως θα διάλεγα την Χαρά ή τον Σάββα γιατί και οι δύο είναι αφενός πολύ καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό ενώ παράλληλα είναι βασανισμένοι καθώς έχουν ζήσει σε μία πλάνη και έχουν υψώσει γύρω τους τείχη προστασίας που πέφτοντας αποκαλύπτουν πόσος χρόνος χάθηκε και πόσα λάθη έγιναν.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Α.Π.: Αυτό κανονικά θα έπρεπε να το απαντήσει ένας αναγνώστης. Όπως το βλέπω εγώ, θα μπορούσα να πω πως προσφέρει μια άλλη οπτική της σημερινής πραγματικότητας.
Το που οδηγούμαστε ίσως. Ή ίσως τι μας φταίει. Αυτό που εγώ ήθελα να φτιάξω, ήταν μια ελπίδα και ένα όραμα. Ένα όραμα με κύριο άξονα την αγάπη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί αυτό είναι που πιστεύω πως μένει στο τέλος. Όλα τα άλλα είναι εντελώς εφήμερα και προσωρινά. Η αγάπη και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι το παν για μένα. Και αυτό υπερασπίζω στο βιβλίο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Α.Π.: Ο κόσμος στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας. Ο κόσμος που θα τους κληροδοτήσουμε. Οι αξίες με τις οποίες αυτά μεγαλώνουν. Οι αξίες που έχουν ανατραπεί. Αυτές οι αξίες που πρέπει να κάνουμε κάτι για να τις επαναφέρουμε. Να τις ξυπνήσουμε και να τις μεταφέρουμε στις επόμενες γενιές.
Φοβάστε...
Α.Π.: Πως τα παιδιά μας θα ζήσουν χειρότερα από ότι εμείς, οι γονείς τους.
Αγαπάτε...
Α.Π.: Τους ανθρώπους.
Ελπίζετε...
Α.Π.: Σε έναν καλύτερο κόσμο: την Ευτοπία.
Θέλετε...
Α.Π.: Να βάλω το λιθαράκι μου για αυτόν τον καλύτερο κόσμο.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Α.Π.: Υποθέτω όλοι όσοι αναζητούν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους αλλά και για τους ίδιους.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Α.Π.: Γιατί μιλάει για την σύγχρονη εποχή και για την πραγματικότητα που ζούμε. Είναι δηλαδή επίκαιρο. Βέβαια προχωράει παρακάτω, δημιουργώντας έναν άλλο κόσμο, καταρχήν χειρότερο από αυτόν που σήμερα ζούμε (ως προέκταση αυτού) αλλά παράλληλα αρχίζει να αναδύεται και ένας νέος καλύτερος κόσμος. Αυτό είναι ένα όραμα. Το βιβλίο, πέρα από τη μυθιστορηματική του πλοκή, αναφέρεται στην σημερινή κρίση αξιών και προσπαθεί να δώσει ένα νέο όραμα και μία νέα ελπίδα, για έναν καλύτερο κόσμο.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Α.Π.: Υπάρχει στα μεγάλα βιβλιοπωλεία και στην Άνεμος Εκδοτική.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Α.Π.: Στο τηλέφωνό μου.
Ποιο χρώμα τού ταιριάζει;
Α.Π.: Νομίζω πως στο πρώτο μέρος του ταιριάζει το μαύρο της νύχτας και του σκοταδιού. Είναι το μέλλον που διαφαίνεται ως συνέχεια του παρόντος που ζούμε. Από το τρίτο ή τέταρτο μέρος, χρώμα του γίνεται το φωτεινό κίτρινο (των γραμμάτων του εξωφύλλου) του ήλιου, που σιγά σιγά φαίνεται να εμφανίζεται.
Ποια μουσική;
Α.Π.: Το βιβλίο γράφτηκε υπό τους ήχους ροκ μουσικής (Doors, Pink Floyd). Παρόλα αυτά νομίζω κάλλιστα θα μπορούσε να του ταιριάζουν τα Carmina Burana που μελοποίησε ο Carl Orff, καθώς αυτά είναι ποιήματα που γράφτηκαν τον Μεσαίωνα από νέους κληρικούς και σπουδαστές που εναντιώθηκαν στο κατεστημένο της εποχής.
Ποιο άρωμα;
Α.Π.: Χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τον λόγο, φαντάζομαι πως θα του ταίριαζε το άρωμα ελιάς, κάτι εντελώς γήινο και ελληνικό, που παράλληλα σε παραπέμπει σε πανάρχαιες αξίες καθώς και στην ελληνική φιλοσοφία.
Ποιο συναίσθημα;
Α.Π.: Αγάπη. Μόνο αυτό το συναίσθημα μπορεί να μας σώσει από όλα τα δύσκολα και δυσάρεστα. Άλλωστε το βιβλίο είναι γεμάτο από αυτό το συναίσθημα σε όλες του τις μορφές: μητρική αγάπη, αδελφική αγάπη, συζυγική αγάπη, έρωτας.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Α.Π.: Σίγουρα ταινία.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Α.Π.: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Δεν υπήρξα -μέχρι σήμερα τουλάχιστον- συγγραφέας. Σπούδασα οικονομικά και εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα αλλά και σε τράπεζα. Πολύ πρόσφατα ξεκίνησα να γράφω, όταν συνταξιοδοτήθηκα και όταν ο χρόνος που μπορούσα να διαθέσω σε πράγματα που με ενδιέφεραν αυξήθηκε. Επιπλέον, θεώρησα ότι μέσα μου υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να βγουν προς τα έξω, πράγματα που έπρεπε να τα μοιραστώ με άλλους.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Α.Π.: Εξαρτάται από τον τομέα. Στο πολιτικο-οκονομικό αλλά και κοινωνικό πεδίο θα έλεγα ότι διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον Naomi Clein και Noam Chomsky. Ο Αλμπέρ Καμύ επίσης είναι για μένα ένας κορυφαίος διανοητής. Ο Κώστας Βάρναλης ήταν πάντα ένας από τους αγαπημένους μου όπως και ο Τάσος Λειβαδίτης.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Α.Π.: Θα φανεί περίεργο αλλά ένας συγγραφέας που με καθόρισε όταν ήμουν πολύ νέα ήταν ο Ισαάκ Ασίμωφ και μάλιστα με το βιβλίο του «Ακόμα και οι θεοί». Για κάποιο λόγο που δεν έχω ακόμα προσδιορίσει ή δεν μπορώ να τον εκφράσω, πιστεύω πως μου άνοιξε ορίζοντες και με έκανε να αποκτήσω -νομίζω τουλάχιστον- αυτό που λέμε: πιο ανοιχτό μυαλό.
Επίσης μία συγγραφέας που με ώθησε να αναπτύξω ιδιαίτερη αγάπη για το διάβασμα -στα χρόνια της εφηβείας μου- ήταν η Μαρί Καρντινάλ με το «Εγώ και αυτό», αλλά και αργότερα ο μεγάλος Ουμπέρτο Έκο με το «Εκκρεμές του Φουκώ» που το θεωρώ αριστούργημα.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε τη συνέχεια και τις τύχες τους;
Α.Π.: Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά σ΄ αυτό το βιβλίο, είχα συνέχεια την αίσθηση, πως πέρα από το αρχικό στήσιμο των χαρακτήρων των ηρώων, αυτοί τράβηξαν μετά τη δική τους ανεξάρτητη πορεία. Αυτονομήθηκαν. Απέκτησαν σάρκα και οστά και ακολούθησαν ο καθένας τον δρόμο του. Περίεργο αλλά αυτή ήταν η αίσθησή μου καθ΄ όλη τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Α.Π.: Πιστεύω πως κυρίως χρειάζεται να έχει πράγματα να πει. Πράγματα που θέλει να μοιραστεί με άλλους. Και φυσικά εξαρτάται από το τι γράφει κανείς. Αν γράφει μυθιστορήματα, τότε ναι, χρειάζεται φαντασία. Ίσως και εμπειρία, να είναι βιωματικά, αν εξιστορεί στιγμές από τη ζωή του. Αν πάλι γράφει δοκίμια, μάλλον χρειάζεται γνώσεις και κρίση. Χρειάζεται άποψη.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Α.Π.: Πιστεύω να πιάσει τον σφυγμό του κόσμου της χρονικής εκείνης στιγμής. Τι τον απασχολεί, τι τον βασανίζει, τι τον διασκεδάζει.
Τι την αποτυχία;
Α.Π.: Το να είναι ακατανόητο ή δυσκολονόητο. Το να μην καταφέρνει να αγγίξει ευαίσθητες πτυχές του αναγνώστη. Το να μην έχει να πει κάτι.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Α.Π.: Στον βαθμό που κάποιος ζει μόνο μέσα από τα βιβλία, τότε ίσως ναι, να μπορεί να γίνει κατάχρηση. Αλλά και πάλι, ποιος είναι αυτός που μπορεί να κρίνει; Ποιος μπορεί να κρίνει την κατάχρηση κάποιου άλλου; Ή τι τον κάνει ευτυχισμένο; Δεν είναι σαν τους αλκοολικούς, που η κατάχρηση του αλκοόλ εκτός από το ότι μπορεί να τους σκοτώσει (πράγμα που είναι δική τους αποκλειστικά απόφαση και επιλογή) τους κάνει και αντικοινωνικούς και ίσως προβληματικούς στην οικογένειά τους. Αυτό όμως δεν ισχύει με την βιβλιοφαγία, εκτός ίσως αν πρόκειται για νεαρό άνθρωπο, που καταναλώνει τη ζωή του και τον χρόνο του διαβάζοντας και όχι ζώντας. Αλλά και πάλι ποιος θα κρίνει πώς θέλει να ζήσει κάποιος;
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Α.Π.: «Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος.»
Το μυθιστόρημα της Άννης Παπαθεοδώρου, Ευτοπία, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Ο Μάνος και η Άννα ξεκινούν τη ζωή τους στην κρίση.
Υπερπληθυσμός, μετανάστευση, φτώχεια κι εξαθλίωση, εγκληματικότητα, εθνικισμός και τρομοκρατία είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο δημιουργούν την οικογένειά τους και χτίζουν τη ζωή τους.
Δεν αντιδρούν όταν πρέπει. Κανείς δεν αντιδρά. Θα εναντιωθούν ποτέ και με ποιον τρόπο;
Έτος 2057. Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και διακυβέρνηση με κλειστά σύνορα. Απομονωτισμός, τοπικής εμβέλειας διαδίκτυο και μέσα ενημέρωσης. Έλεγχος των γεννήσεων και των θανάτων. Ταξικές κι επαγγελματικές ζώνες ασφυκτικά κλειστές. Όποιος δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις που του έχουν ανατεθεί από τους ιθύνοντες ολισθαίνει σε κατώτερη κοινωνική κλίμακα.
Η κρίση και η μετά κρίση περίοδος, σε μια ακραία εκδοχή της, οδηγούν στον θάνατο των ανθρώπων και του πολιτισμού, ή μήπως στην αφύπνιση και στο ξημέρωμα μιας καλύτερης εποχής;
Ένας μυστικός αθέατος κόσμος που αναπτύσσεται θα κατορθώσει να παίξει ρόλο στο παρόν και στο μέλλον;
Η Άννη Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δούλεψε σε διάφορες εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα, περνώντας από διάφορες θέσεις και διάφορους τομείς. Από το 2012 είναι συνταξιούχος.
Από τα εφηβικά της χρόνια τη γοήτευε η ποίηση και η λογοτεχνία και έγραφε -όπως οι περισσότεροι έφηβοι- ποιήματα, καθώς και δοκίμια, χωρίς ποτέ να σκεφτεί να τα εκδώσει. Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε κυρίως με θέματα της πόλης. Κυψελιώτισα γέννημα θρέμμα, ανήκει σε μια άτυπη συλλογικότητα, την Ομάδα Κατοίκων Κυψέλης, που στόχο έχει την αναβάθμιση της γειτονιάς και τη δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ των γειτόνων. Στο ενδιάμεσο διάστημα δεν εγκατέλειψε ποτέ το ενδιαφέρον της για την οικονομία, καθώς και την πολιτική, διαβάζοντας πάρα πολλά σχετικά βιβλία.
Σημαντικό ενδιαφέρον της είναι το σκάκι, και είναι μέλος του Α.Ο. Πήγασος Κυψέλης. Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα συμμετείχε σε ένα φιλοσοφικό καφενείο, καθώς και σε εργαστήρια φιλανάγνωσης και αυτοβελτίωσης.
Ζει πάντα στην Κυψέλη και έχει έναν γιο.
