Το έργο «Αυγά μαύρα» έχει γράψει ο Διονύσης Χαριτόπουλος κατόπιν ανάθεσης από τον ίδιο τον Αντώνη Αντωνίου, ειδικά για να παρουσιαστεί στο συγκεκριμένο θέατρο. Η εν λόγω παράσταση παίζεται επί πολλά χρόνια δικαιολογημένα!
Δυο μεσόκοπα αδέλφια συναντιούνται. Ο αδελφός επισκέπτεται την αδελφή του. Από την αρχή καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά: η αδελφή είναι υποχονδριακή με την καθαριότητα και ιδιαίτερα ψυχρή μαζί του. Αυτός συγκαταβατικός και ήρεμος προσπαθεί να της πιάσει κουβέντα. Η ιστορία ξεδιπλώνεται σιγά σιγά και μαθαίνουμε ότι τα δύο αδέλφια γεννήθηκαν σε κάποιο χωριό. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος αφού γεννήθηκε το 1940, αυτή γεννήθηκε μέσα στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Ο πατέρας τους ήταν αντάρτης, κυνηγημένος από την κυβέρνηση. Η οικογένεια αναγκαζόταν να ζει πάνω στα βουνά και η μικρή αδελφή γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε ένα μπλόκο του δεξιού στρατού, ο πατέρας δολοφονείται, λίγο αργότερα θα δολοφονηθεί και η μητέρα. Ο αδελφός φεύγει τρέχοντας κυνηγημένος και φοβισμένος και η μικρή αδελφή καταλήγει σε ορφανοτροφείο του κράτους. Μετά από κάποια χρόνια οι συγγενείς την βρίσκουν, παντρεύεται και κάνει δική της οικογένεια. Παρόλα αυτά δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει ψυχολογικά όλα όσα συνέβησαν. Μεσόκοπη πλέον, ζει με την βοήθεια φαρμάκων, μισεί τον πατέρα της πιστεύοντας ότι δεν την αγάπησε αρκετά και είναι πληγωμένη με την συμπεριφορά του αδελφού που την παράτησε μωρό κυνηγημένος από τους στρατιώτες. Έχει εξελιχτεί σε μια υποχονδριακή νοικοκυρά, κλειστή χωρίς φίλες και χωρίς στοργή για τον άντρα της και το παιδί της. Ο αδελφός από την άλλη, παίρνει και αυτός ψυχοφάρμακα αφού έχει τις δικές του φοβίες και άγχη να τιθασεύσει. Ασχέτως πολιτικής, θεωρεί τον πατέρα του ήρωα επειδή νοιαζόταν για το καλό της πατρίδας του, όπως το αντιλαμβανόταν αυτός και δεν κοίταζε μόνο το συμφέρον της οικογένειάς του. Έχει ηρωποιήσει λίγο τον απόντα πατέρα που δολοφονήθηκε άγρια από τους αντιπάλους. Νιώθει τύψεις για την συμπεριφορά του απέναντι στην αδελφή του: παιδί ο ίδιος δέκα ετών, την άφησε μόνη και αβοήθητη στα χέρια των αντιπάλων. Προσπαθεί να την προσεγγίσει ξανά μέρα με την ημέρα.
Πρόκειται για ένα δύσκολο έργο, ένα δραματικό έργο. Ένα έργο που μας μιλά για τον εμφύλιο όπως δεν τον έχουμε ξαναζήσει έως τώρα: μέσα από τα μάτια δυο παιδιών. Δεν μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές ιδέες. Για κάποιον λόγο ο πατέρας τους τάχθηκε με μια συγκεκριμένη ιδέα, κάποιοι άλλοι τάχθηκαν με κάποια άλλη ιδέα. Το θέμα είναι το ψυχικό τραύμα που άφησε ο εμφύλιος πόλεμος σε αυτά τα δύο αδέλφια. Πέρασαν χρόνια πολλά, μεγάλωσαν, γέρασαν, έκαναν δικές τους οικογένειες, εργάστηκαν, πρόκοψαν. Παρόλα αυτά, η αδελφή αναζητά απελπισμένα την αποδοχή και την αγάπη του πεθαμένου πατέρα αλλά και του αδελφού. Νιώθει παραμελημένη και αζήτητη από την πατρική της οικογένεια. Ψάχνει απεγνωσμένα τις ρίζες της. Από την άλλη πλευρά ο μεγαλύτερος αδελφός στέκεται προσηλωμένος στην εικόνα του δίκαιου και αγωνιστή πατέρα, του φιλάνθρωπου που για το γενικό καλό θυσίασε την προσωπική του ευτυχία. Θέλει να πιστεύει στο ιδεατό για να μπορέσει να ζήσει.
Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα έργο που αφορά στις επιπτώσεις του εμφυλίου πολέμου της Ελλάδας στα μικρά παιδιά και στον ψυχισμό τους. Δεν αναφέρεται σε πολιτικά ιδεώδη, αλλά στο κακό που υπέστησαν αυτά τα παιδιά που έτυχε να γεννηθούν εκείνη την περίοδο.
Ο Αντώνης Αντωνίου αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας και σκηνοθετικά και ερμηνευτικά. Η Νατάσα Ασίκη τον συντροφεύει επάξια στον ρόλο της άρρωστης αδελφής. Και οι δυο μαζί καταφέρνουν να βγάζουν μια συγκίνηση αλησμόνητη.
Το σκηνικό απλό και λειτουργικό: ένα τραπέζι με καρέκλες, καθαριστικά παντού για την υποχονδριακή περσόνα της αδελφής, ένα κομό πιο πίσω, ένα διπλωμένο χαλάκι μπροστά. Τα ρούχα είναι καθημερινά και λίγο παλιομοδίτικα, μας παραπέμπουν στην δεκαετία του 1990. Η μουσική υπόκρουση είναι της Ελένης Καραΐνδρου και είναι πετυχημένη.
Στο φουαγιέ του θεάτρου προσφέρεται δωρεάν καφές και θα βρείτε το πρόγραμμα της παράστασης καθώς και όλο το κείμενο του έργου σε βιβλίο.
Κείμενο Διονύση Χαριτόπουλου
Σκηνοθεσία: Αντώνης Αντωνίου
Παίζουν: Νατάσα Ασίκη, Αντώνης Αντωνίου
Σκηνικά: Νίκος Κασαπάκης
Τα μουσικά θέματα που ακούγονται στο έργο είναι της Ελένης Καραΐνδρου
Τα σκηνικά υπογράφει ο Νίκος Κασαπάκης
