Ο Λουντέμης, με το μυθιστόρημά του αυτό, αναφέρθηκε σε μία από τις πιο μαύρες εποχές της νεοελληνικής ιστορίας, μια περίοδο που πνίγονταν οι ιδέες και πατασσόταν κάθε διαφορετική άποψη με βασανιστήρια και εξευτελισμούς έως ότου οι άμοιροι αντιδραστικοί υπογράψουν μεταμέλεια ή πεθάνουν. Οι αντιφρονούντες έδιναν μία συνεχή και άνιση μάχη πρώτα με τον εαυτό τους κι έπειτα με τους «πατριώτες» βασανιστές τους, κάτι αμόρφωτα και άξεστα ανθρωπάκια που ξεσπούσαν πάνω τους βγάζοντας όλο τους το κόμπλεξ, στην προσπάθεια να τους «σπάσουν». Η Μακρόνησος, ένα ξερονήσι απέναντι από το Λαύριο, υπήρξε το σκηνικό του τρόμου για πάνω από 20 χρόνια, μέχρι να κλείσει οριστικά με την μεταπολίτευση. Ο ίδιος ο Λουντέμης πέρασε από εκεί, και μαζί του ήταν και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Κατράκης, ο Ρίτσος, ο Βέγγος και πολλές χιλιάδες ακόμα. Μετά την έκδοση του βιβλίου αυτού εκπατρίστηκε στην Ρουμανία και αργότερα, επί Χούντας, του αφαιρέθηκε και η ελληνική ιθαγένεια.
Σε αυτό ακριβώς το σκηνικό μας μεταφέρει η παράσταση. Με την ωμότητα και τον ρεαλισμό που αρμόζει και μεταφέροντας ένα μεγάλο απόσπασμα από το έργο του Λουντέμη, μας δίνει να συνειδητοποιήσουμε αυτό που από καιρό έχει ειπωθεί: Homo homini lupus est. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος. Και μόλις βρει μια μικρή ευκαιρία απλώνει τα νύχια του για να τον κομματιάσει. Γιατί στον άνθρωπο δεν αρκεί να πιστεύει κάτι, πρέπει και οι άλλοι να έχουν τα ίδια πιστεύω. Καμία διαφορετική άποψη δεν γίνεται δεκτή. Ευτυχώς αυτά πέρασαν πια. Ή μήπως όχι;
Η σκηνοθεσία ήταν αρκετά καλή, ιδίως το τέχνασμα με το ημιδιάφανο πανί στο πίσω μέρος της σκηνής σε συνδυασμό με τον κατάλληλο φωτισμό δημιουργούσαν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, τα δύο βίντεο δεν κατάφεραν να δώσουν την συνέχεια και τον ρεαλισμό που επιζητούσε η σκηνοθέτις. Μου φάνηκαν λίγο πρόχειρα και βιαστικά, ειδικά το πρώτο. Η μουσική, λιτή και συγχρόνως δυναμική, έδεσε εκπληκτικά με τον εξαιρετικό (ημι)φωτισμό και απόδωσε στο έπακρο την ατμόσφαιρα του έργου. Σκηνικά και κοστούμια τα απολύτως απαραίτητα, όπως αρμόζει στον τόπο και την εποχή. Όσο για τις ερμηνείες, άψογες μία προς μία! Από τον αμόρφωτο βασανιστή Στελάρα, ως τους «αδιόρθωτους» ιδεολόγους Γιώργη και Παναή, έχοντας την ώθηση από το εξαιρετικό κείμενο, με διαλόγους άλλοτε τραχείς, άλλοτε πομπώδεις και άλλοτε βαθιά συγκινητικούς, οι πέντε ηθοποιοί ξετύλιξαν μπροστά μας κάθε πτυχή του ρόλου τους με εξαιρετικό τρόπο. Και οι απαραίτητες δόσεις χιούμορ, ιδιαίτερα καυστικού και συνάμα πολύ εύστοχου, βοήθησαν ώστε να «σπάει» από καιρό σε καιρό η βαριά διάθεση.
Ήταν μία υπέροχη παράσταση. Μην την χάσετε!
Το εισιτήρια κοστίζουν 15€, τα φοιτητικά 10€ και, κάτι που αξίζει να τονιστεί ιδιαίτερα, των ανέργων 5€. Μία διαφορά εμφανής και άξια συγχαρητηρίων στην παραγωγή (σε αντίθεση π.χ. με την έκθεση του Van Gogh στο μέγαρο που από τα 15€, το εισιτήριο των ανέργων «κατρακυλάει» στο, ανάξιο λόγου, 12€)
Και λίγα λόγια για το θέατρο. Ένα καινούργιο κτίριο, πολύ συμπαθητικό, με ωραίο φουαγιέ και μια αίθουσα με καλή ορατότητα σε όλη τη σκηνή και αρκετά άνετα καθίσματα. Διαθέτει και ασανσέρ αλλά και τουαλέτα για τα ΑΜΕΑ. Κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα στα θέατρα της Αθήνας. Στα ψιλά γράμματα το ότι ο καφές που πήραμε δεν έμοιαζε ούτε καν στο χρώμα με φρέντο καπουτσίνο, για την γεύση ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Φέτος, συμπληρώνονται 41 χρόνια από τον θάνατό του Μενέλαου Λουντέμη (22/1/1977) και 71 χρόνια από την λειτουργία της Μακρονήσου ως στρατόπεδο συγκέντρωσης «εθνικής αναμόρφωσης».
«Το νησί αυτό, που διαδραματίζεται σήμερα η ιστορία μας», γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης. «Είναι το τοπίο όπου το έγκλημα δοξάστηκε σαν ύψιστη αρετή. Όπου μέσα απ' το λαρύγγι του ανθρώπου πέρασαν -για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας- φθόγγοι άγνωστοι... Ήρθε μια νύχτα που το νησί κλυδωνίζεται σαν ακυβέρνητο σκάφος. Αυτή τη νύχτα -οι φθόγγοι αυτοί οι άγνωστοι- ακούστηκαν τόσο δυνατά, που οι μεταλλωρύχοι της αντικρινής πλαγιάς τρόμαξαν και κρύφτηκαν στις στοές τους. Ήταν οχτώ του Δεκέμβρη, χίλια εννιακόσια σαράντα εννέα, χρόνια ύστερα απ' τη γέννησή του γιου μιας χωρικής που τον σταύρωσαν -μια φορά- πάνω σ' ένα ξύλο σ' ένα λόφο της Σιών, επειδή κουβάλησε μαζί του καινούργιες ιδέες. Βλέπετε οι ιδέες, κάθε φορά που έχουν απόλυτους τους ιδιοκτήτες, που άμα δεν έρχονται στα μέτρα που θέλουν αυτοί, παίρνουν το κεφάλι που τις έχει...
...Έτσι τώρα κι εδώ φτιάξανε κάτι ιδέες, και τους καλέσανε όλους -τους γίνονται δεν τους γίνονται- να τις φορέσουν. Ή θα τις βάλετε με το καλό μες στο κεφάλι σας ή θα σας το ανοίξουμε για να τις χώσουμε εμείς μέσα! Έτσι και κείνη τη νύχτα δεν κάνανε τίποτ' άλλο. Σκάβανε κρανία και φυτεύανε μέσα ιδέες.
...Και σαν ξημέρωσε η οχτώ του Δεκέμβρη σύρτηκε απ' τη μιαν άκρη του νησιού ως την άλλη η πελώρια σκιά του τρόμου. Δήμιοι, νεκροί, πληγωμένοι... κείτονταν χάμω, μέσα σ' έναν πέτρινο αγρό σπαρμένων με ανθρώπινα κορμιά. Εκείνο το πρωί τα κοκόρια του Λαυρίου -για πρώτη φορά- δε λάλησαν. Μόνο τα σκυλιά της πόλης ανέβηκαν στο καρβουνόχωμα και κλαίγανε όλη τη νύχτα. Όσο για τους ανθρώπους, όλες αυτές τις νύχτες, παρακολουθούσαν τη ζωή απ' τις χαραμάδες... Σάστιζαν πως, αυτό που γινόταν αντίκρυ, δεν το είχε γράψει ακόμα η Αποκάλυψη»...
Το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Σκηνικά: Ντέιβιντ Νεγρίν
Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Sound Design: Μανώλης Μανουσάκης
Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα
Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Καραμάνη
Σκηνοθεσία Video: Γιώργος Κορδέλλας
Video art cinematography: Δημήτρης Ζόγκας, Παναγιώτης Ανδρεαδάκης
Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: Artφως
Τους ρόλους ερμηνεύουν με σειρά εμφάνισης: Χάρης Μαυρουδής, Δημήτρης Μαύρος, Χριστόδουλος Στυλιανού, Νότης Παρασκευόπουλος, Στέλιος Γεράνης
Στο θέατρο Olvio, Φαλαισίoυ 7, Γκάζι, 2103414118 κάθε Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 19:15 και Κυριακή 18:00
