Μια αγάπη πέρα από κάθε λογική
Φίλες και φίλοι,
Ο τραγικός «Μόντι», ένας ξεχωριστός ζωγράφος που έζησε στο περιθώριο, στην απόγνωση, στην αθλιότητα και το ποτό, χωρίς να αναγνωριστεί το έργο του, έφυγε νωρίς από φυματιώδη μηνιγγίτιδα.
Πρωτοποριακός, παθιασμένος, ενέπνεε με την επιθυμία να μεταφέρει στα έργα του τα πιο ενδόμυχα συναισθήματά του.
Η εισβολή της Ζαν Εμπιτέρν στα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν τραγική για εκείνη και μια αχτίδα φωτός για τον ζωγράφο. Ένας έρωτας κεραυνοβόλος.
Μαθήτρια της Ακαδημίας Κολαρόσι, η δεκαεννιάχρονη όμορφη κοπέλα, τον ερωτεύεται κεραυνοβόλα και εγκαταλείπει το πατρικό σπίτι και τις ανέσεις του, μαζί και τη φροντίδα των γονιών της, για να ακολουθήσει την μποέμικη και ανεύθυνη ζωή του Μοντιλιάνι, σαν σκιά του. Η γλυκύτητα και η απέραντη υπομονή της συγκινούν τον ζωγράφο, αλλά δεν αλλάζει στο παραμικρό τον τρόπο ζωής του.
Ο πίνακας που παρουσιάζω είναι από τους πρώτους που φιλοτέχνησε για την Ζαν, τονίζοντας τη γλυκύτητα του βλέμματός της. Ζωγράφισε ένα κόσμημα στο λαιμό της, σαν σύμβολο της γυναικείας ομορφιάς. Ο μακρύς αισθησιακός λαιμός είναι το χαρακτηριστικό του Μοντιλιάνι, μαζί με τη μακριά μύτη και το μυτερό πηγούνι.
Η Ζαν έφερε στον κόσμο το πρώτο παιδί τους τον Νοέμβριο του 1918 στην Κυανή Ακτή.
Είχαν μετακομίσει εκεί, λόγω της κακής υγείας του ζωγράφου. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού, η οικογένεια επιστρέφει στο Παρίσι -ο Μόντι δεν αντέχει την ηρεμία. Η υγεία του θα χειροτερεύει συνεχώς, αφού δεν ακολουθεί τις ιατρικές συμβουλές αλλά πίνει και παίρνει ναρκωτικά. Ο θάνατος έρχεται στο νοσοκομείο του Ελέους τον Ιανουάριο του 1920.
Οι αντοχές της Ζαν στερεύουν με τον θάνατο του αγαπημένου της. Έγκυος στον ένατο μήνα, την επομένη μετά την ταφή του Μοντιλιάνι, αυτοκτονεί, πέφτοντας από τον πέμπτο όροφο, αρνούμενη τη ζωή στο έμβρυο που μεγάλωνε μέσα της και αφήνοντας πεντάρφανο το δίχρονο παιδί της.
Δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο πόνος των γονιών της απάλυνε κάπως, μετέφεραν τα οστά της δίπλα στον τάφο του Μοντιλιάνι. Η επιγραφή λέει: «αφοσιωμένη σύντροφος, ακόμα και στην υπέρτατη θυσία».
