Το σχέδιο είναι πολύ απλό και όπως αποδεικνύεται, ιδιαίτερα επιτυχημένο. Με αφορμή τα τραγούδια του Ζαμπέτα, ο Πέτρος Ζούλιας έγραψε κάποια κειμενάκια-σκετσάκια, που ταιριάζουν όσο γίνεται με την πορεία της ζωής του. Εδώ λοιπόν έχουμε την βιογραφία του καλλιτέχνη: η υπόθεση ξεκινά το 1925, την χρονιά γέννησης του μουσικού και τελειώνει με τον θάνατό του, το 1992. Παράλληλα παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα: την δικτατορία του Μεταξά και το κυνήγι του ρεμπέτικου τραγουδιού, την κατοχή με τους Γερμανούς, τις συναυλίες στην Αμερική και στη Γερμανία στην δεκαετία του 1950 για τους ομογενείς, τη χρυσή δεκαετία του 1960 για τον κινηματογράφο, τη χούντα, την έλευση του Καραμανλή, την νίκη του ΠΑΣΟΚ και την αλλαγή στην δεκαετία του 1980. Βέβαια όλα αυτά αγγίζονται επιφανειακά. Μην περιμένετε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Η παράσταση στοχεύει στην διασκέδαση του μεγάλου κοινού και το μεγάλο ατού της είναι τα αγαπημένα τραγούδια του συγχωρεμένου, του Ζαμπέτα.
Δεν πάτε να δείτε ούτε Σαίξπηρ ούτε Σάμιουελ Μπέκετ! Οι απαιτήσεις λοιπόν είναι ανάλογες του θεατρικού είδους. Βέβαια, δεν είναι ακριβώς μιούζικαλ. Δεν υπάρχουν τραγούδια που έχουν γραφτεί για ένα έργο που το συντροφεύουν. Εδώ έχουμε τραγούδια που προϋπήρξαν του έργου και οι γρήγοροι και απλοϊκοί διάλογοι προσπαθούν να ακολουθήσουν τα τραγούδια. Το αποτέλεσμα δεν είναι αποτυχημένο, όλοι οι φίλοι της ελληνικής μουσικής εκείνης της εποχής θα μείνουν ευχαριστημένοι πιστεύω. Η παράσταση όμως μου άφησε μια ιδέα "μνημόσυνου" προς τον πετυχημένο τραγουδοποιό και συνθέτη.
Ο ίδιος ο Ζαμπέτας δεν ερμηνεύεται από κάποιον ηθοποιό, προβάλλονται συνεχώς όμως αποσπάσματα συνεντεύξεων του. Εν αντιθέσει βλέπουμε τον πατέρα του (Τάσος Χαλκιάς), την μητέρα του (Χριστίνα Τσάφου), τη γυναίκα του (Βίκη Σταυροπούλου), την αδελφή του (Ελένη Καρακάση) και τον συνεργάτη του (Λευτέρης Ελευθερίου) να μας παρουσιάζουν τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή του.
Μαζί με τον Γιώργο Ζαμπέτα θα θυμηθούμε γνωστές προσωπικότητες της ελληνικής πολιτιστικής ζωής των περασμένων δεκαετιών: τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου, τον Βαμβακάρη, τον Χιώτη, τον Χατζηδάκι, τον Θεοδωράκη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τη Μαρινέλα, τον Τόλη Βοσκόπουλο και τόσους άλλους! Θα γυρίσουμε λίγο πίσω στις εποχές που δεν ήταν πολιτικά ανορθόδοξο να λέμε κάποια πράγματα με το όνομά τους. Κανείς στιχουργός δεν θα τολμούσε σήμερα να γράψει τραγούδι με τους στίχους: ο αράπης ο ταμ ταμ ταμ!! Θα ήταν κατάπτυστος ως ρατσιστής. Γυρνάμε λοιπόν σε παλαιότερες δεκαετίες και συμπεριφορές. Και η αλλαγή των εποχών ενδυματολογικά τουλάχιστον είναι πετυχημένη. Η παράσταση ξεκινά με τα ρούχα του μεσοπολέμου, συνεχίζει με τις στολές της γερμανικής κατοχής, πάμε στα φουρό του 1950, στις καμπάνες και τα λουλουδωτά του 1970 και καταλήγουμε στις πράσινες σημαίες του ΠΑΣΟΚ. Υπεύθυνη για τα κουστούμια είναι η Κατερίνα Παπανικολάου και έχει κάνει καλή δουλειά.
Τα σκηνικά είναι της Αθανασίας Σμαραγδή. Στην εποχή της λιτότητας κυριαρχεί το μινιμαλιστικό στιλ και επιβάλλεται κιόλας ως μόδα. Τα σκηνικά στην εν λόγω παράσταση δεν είναι ακριβώς λιτά αλλά θα περιμέναμε κάτι πιο πλούσιο σε μια ακριβή, εμπορική παραγωγή. Το σκηνικό σε μια δίωρη, μουσικοχορευτική παράσταση περιορίζεται στη δημιουργία μιας αυλής ενός συνοικιακού σπιτιού του Αιγάλεω της δεκαετίας του 1950.
Υπάρχει ζωντανή ορχήστρα επί της σκηνής που ερμηνεύει τις επιτυχίες του Ζαμπέτα. Αυτό που με ενόχλησε λίγο είναι ότι δεν τελείωναν τα τραγούδια, σε πολλά από αυτά ακούγονταν βιαστικά μόνο τα ρεφρέν ή κάποιοι στίχοι.
Από θέμα ερμηνειών, έχω μόνο καλά νέα να σας πω: η Βίκη Σταυροπούλου, γεμάτη μπρίο, μας παρουσιάζει μια πληθωρική και συμπαθητική σύζυγο του Ζαμπέτα. άξια σύντροφό του. Ο Τάσος Χαλκιάς αναλαμβάνει το ρόλο του πατέρα του Γιώργου Ζαμπέτα, του κουρέα της παλιάς γενιάς που δεν επιθυμεί την συμμετοχή του γιου του στα μπουζούκια για να μην κακοχαρακτηριστεί από την δικτατορία του Μεταξά. Η Χριστίνα Τσάφου είναι όντως εκπληκτική ως η μητέρα του Ζαμπέτα: γνήσια Ελληνίδα μητέρα ενός ταλαντούχου παιδιού, υπάκουη και αγαπημένη σύντροφος, αντιμάχεται λίγο τη νύφη της, προσπαθεί να παντρέψει τις κόρες της, θαυμάζει τον πετυχημένο γιο της. Πολύ καλός και ο Λευτέρης Ελευθερίου ως ο σύντροφος και συνεργάτης του Ζαμπέτα, καταφέρνει να βγάλει αυτό το λαϊκό που θέλει ο ρόλος. Ιδιαίτερα συγκινητικός ο Μάκης Πατέλης ως ο στιχουργός που συνεργαζόταν με τον μουσικό Ζαμπέτα.
Γενικά ως επίλογο θα έλεγα ότι είναι μια ευχάριστη παράσταση που αποτελεί μνημόσυνο στον σπουδαίο καλλιτέχνη αλλά και σε όλες τις περασμένες δεκαετίες του ελληνικού κινηματογράφου, αφού γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, στον Παπαμιχαήλ, στις παλιές ελληνικές ταινίες.
Συντελεστές:
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Μουσική διεύθυνση- ενορχήστρωση: Γιώργος Ζαχαρίου
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Κοστούμια: Κατερίνα Παπανικολάου
Χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος
Μουσική Διδασκαλία: Άκης Δείξιμος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Επεξεργασία-Δημιουργία Βίντεο: Κάρολος Πορφύρης
Επεξεργασία Ηχητικών Ντοκουμέντων: Δημήτρης Μουρλάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Γιώργος Θεοδοσίου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Δάφνη Κολυβά
Πρωταγωνιστούν: Βίκυ Σταυροπούλου στο ρόλο της γυναίκας της ζωής του, Τάσος Χαλκιάς, Λευτέρης Ελευθερίου, Χριστίνα Τσάφου, Ελένη Καρακάση, Μάκης Πατέλης. Μαζί τους ένας μεγάλος θίασος από νέους ηθοποιούς και 8-μελής ζωντανή ορχήστρα.
Παίζουν: Βανέσσα Αδαμοπούλου, Αντώνης Βαρθαλίτης, Στεφανία Δράκου, Κωνσταντίνος Κακούρης, Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Ιωάννης Κοντέλλης, Απόστολος Μάγγανος, Δημήτρης Μακρής, Λήδα Μανουσάκη, Ειρήνη Τασούλα, Γιώργος Τσουρουνάκης
Μουσικοί:
Μπουζούκι Α: Κοσμάς Κοκόλης
Μπουζούκι Β: Γιώργος Κωνσταντόπουλος
Κρουστά: Αντρέας Σιδεράκης
Μπάσο: Γιάννης Αννινος
Κιθάρα: Σάββας Χριστοδούλου
Ακορντεόν: Αννα Λάκη
Βιολί: Βαγγέλης Τούντας
Πλήκτρα: Μιχάλης Ασίκης
Στο Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 5, Αθήνα κάθε Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
