Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Τ.Ψ.: Η ανάγκη παραμένει πάντα η ίδια: η γραφή είναι ένας ιερός τόπος όπου η δυστυχία νικιέται πάντα στο τέλος. Είναι η διαμαρτυρία και η ψυχοθεραπεία μου, κάθε φορά που κάποιο συμβάν δίπλα μου ή μέσα μου, σημαντικό ή ασήμαντο, με "αναγκάζει" να το εκτονώσω.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Τ.Ψ.: Ενσυναίσθηση.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Τ.Ψ.: Δεν χρειάζονται συμβουλές οι αναγνώστες. Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους που τον ωθούν στην ανάγνωση κάποιου βιβλίου και δεν είναι οι ίδιοι για όλους ασφαλώς. Μυαλό ανοιχτό χρειάζεται μόνο, σε ό,τι κι αν διαβάζουμε.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Τ.Ψ.: Κάθε βιβλίο, ένα ταξίδι είναι. Το ζητούμενο για κάθε αναγνώστη διαφορετικό. Μακάρι η φαντασία και το όνειρο του καθένα, να τον οδηγήσει στα μονοπάτια που επιθυμεί, μακάρι η ανάγνωση να δημιουργεί προορισμούς, εικόνες, τόπους, χρόνους. Τότε, θα έχει επιτύχει στον στόχο της.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Τ.Ψ.: "Όλη μας η ζωή φτιαγμένη από ευκαιρίες. Απ' όσες αρπάξαμε αλλά κι απ' αυτές που χάσαμε. Παράθυρα που ανοίξαμε διάπλατα μα κι εκείνα που κρατήσαμε διπλοσφαλιστά. Τραύματα από μάχες που δώσαμε, ουλές απ' όσες σκόπιμα αποφύγαμε. Θάνατος ή αγάπη που λαχταρίσαμε, κι εκείνη που κατακτήσαμε όμως. Τύψεις για όσα είπαμε, ενοχές γι' αυτά που δεν προλάβαμε να πούμε. Το πιο σοφό κρυφτό, ετούτο με την ασάφεια".
Ακόμα κι όταν η απρόβλεπτη φθορά του χρόνου αναγκάζει το κορμί να χάσει τη ζωηράδα του, η καρδιά έχει τον τρόπο να οδηγήσει σε μοντάρισμα από την αρχή.
Ίσως οι φυσικές αντοχές του καθένα να διαφέρουν, η ψυχή ωστόσο λάμπει ως την αιωνιότητα, χωρίς όρια. Η αγάπη το κάνει αυτό, η απέραντη και ανιδιοτελής. Μα κι ο έρωτας. Τότε που ζεις εκείνο το είδος της απερίγραπτης ευτυχίας. Γελάς, περπατάς μέσα στη σιωπή, αγγίζεις, αποτραβιέσαι μόνο για ν' αγγίξεις ξανά, μέσα στο μυαλό μια έκρηξη κι εύχεσαι οι στιγμές να κρατήσουν για πάντα. Ανασαίνεις μόνο το άγιο Τώρα, σε μιαν άλλη διάσταση, ξεχωριστή, όλα σαν ιδανικό ρομαντικό μυθιστόρημα. Το κάθε αστείο ξεκαρδιστικό, η κάθε δήλωση σοβαρή. Ωραιοποίηση και άνευ όρων παράδοση. Τότε, που φοράς την αποδοχή σαν απαστράπτον φωτοστέφανο, που κανένα ελάττωμα δε φανερώνεται, όλα ωραία και φωτεινά. Τότε, που τίποτα δεν αφήνεις να σε προειδοποιήσει πως ίσως η σκοτεινιά να παραμονεύει στη γωνία, πως ίσως ένα αγκάθινο έρεβος να σε περιμένει στην άκρη του δρόμου που τραβάς. Τότε, που η λαχτάρα μοιάζει με εμμονή, που ξαπλώνεσαι νωχελικά σε πουπουλένια σύννεφα κι οραματίζεσαι ζαχαρένια μελλούμενα.
Δεν συμπεριφέρεται έτσι η ζωή, όλοι το ξέρουμε. Κρύβει απότομες στροφές, μέρες ανέκφραστες και νύχτες που κυνηγιούνται ποια θα νικήσει. Το όνειρο ωστόσο, αυτό που μονάχο του κυκλοφορεί στα ρόδινα δειλινά μας, πάντα μυρίζει καλοδεχούμενη καλοκαιρινή βροχή.[1]
Τζίνα Ψάρρη
Το μυθιστόρημα της Τζίνας Ψάρρη, Οι κόρες της μοναξιάς, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Η Κλωθώ είναι η Κόρη της Ανάγκης, κατά τον Πλάτωνα. Η Μοίρα που υφαίνει το νήμα της ζωής των ανθρώπων. Κι ύστερα, δίκαια εκείνοι αναρωτιούνται: τα χαρίσματά μας τα επιλέγουμε ή μήπως είναι με κάποιον τρόπο προαποφασισμένα; Ποιες αναμνήσεις χάνονται και ποιες διατηρούνται;
Τρεις εντελώς διαφορετικές γυναίκες. Οι απρόσμενες ανατροπές, η υπεροψία τής αρτιμελούς αυτάρκειας, η τρυφερή ευφυΐα της αναπηρίας, το αναπόφευκτο και ο έρωτας. Όλα χάνονται στην ανυπαρξία κι όλα πλάθονται από την αρχή. Κι αν το κλειδί της ευτυχίας τους το έψαχναν σε λάθος τσέπη; Κι αν η εμπιστοσύνη σαν ένα χαρτί αποδειχθεί, που έτσι και τσαλακωθεί μετά δεν ξαναϊσιώνει;
Ευκαιρίες που θ’ αρπάξουν κι άλλες που θα χάσουν. Τραύματα από μάχες που θα δώσουν, ουλές απ’ όσες σκόπιμα θ’ αποφύγουν. Ένας δρόμος είναι η ιστορία τους, που άλλοτε τον περπατούν με ικανοποίηση κι άλλοτε με θλίψη.
Τα όνειρά τους, όμως, πάντα μυρίζουν καλοδεχούμενη καλοκαιρινή βροχή. Γιατί η αγάπη μια λέξη ακίνδυνη είναι κι οφείλουν να νιώσουν το άγγιγμά της χωρίς φόβο.
Ακόμα και τότε που ο ενήλικος κόσμος τής απώλειας μοιάζει απάνθρωπος.
🌷
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο κλικάροντας εδώ
Η Τζίνα Ψάρρη σημειώνει: Αλλάζω την λέξη «αντοχές» με την λέξη «δαίμονες» για τον επόμενο που θα αποδεχτεί την πρόκληση.
