Κάποια μυστήρια δύναμη τράβηξε και πέταξε την οροφή της καλύβας πέρα μακρυά.
Μπορούσες να δεις πολλά μέρη του κεντρικού και μοναδικού δωματίου που τα έλουζε το φως.
Δεν ήταν πια κρυφά από το σκοτάδι.
Σε μια γωνία το φως διεκδίκησε χώρο και κάτι τραβήχτηκε μέσα στο σκοτάδι.
Η μορφή που αποτραβήχτηκε έκλεισε τα μάτια της για να χαθεί ακόμα πιο πολύ.
Στο υπόλοιπο μέρος, το δωμάτιο έδειχνε το αληθινό του πρόσωπο για πρώτη φορά καθώς το φως μοίραζε τις ηλιαχτίδες του παντού.
Ήταν ένα απλό δωμάτιο χωρίς έπιπλα και μάλιστα πολύ μικρό.
Στη μέση του πατώματος ένα αντικείμενο είχε πέσει από το ταβάνι.
Ήταν αυτό που φτιαχνόντουσαν τα όνειρα και κείτονταν κάτω διαλυμένο.
Η πραγματικότητα μερικές φορές είναι τόσο σκληρή που καταστρέφει τα όνειρα.
Η μορφή της ατένιζε το κρυφό σκοτάδι που είχε παραμείνει μαζί της να της κάνει παρέα, κλείνοντας της τα μάτια.
Όμως το φως διεκδίκησε και άλλο χώρο καθώς αυτή τη φορά έπεφτε επάνω της με ορμή μη αφήνοντας άλλο χώρο για το μαύρο.
Αυτή η κίνηση του φωτός την έκανε να ανοίξει τα μάτια της και να δείξει τα νύχια της σε κάποιο φανταστικό εχθρό βγάζοντας μια κραυγή και προβάλλοντας τα δόντια της σαν αγρίμι.
Όμως την επόμενη στιγμή ο ήλιος την τύφλωσε σα να της πρόσταζε να ηρεμήσει.
Αυτό το κάψιμο που αφήνει στο μάτι έφυγε μετά από λίγα λεπτά ακολουθώντας την κίνηση της κόρης του ματιού.
Έβαλε το χέρι της μπροστά στο μέτωπό της και αυτό που αντίκρισε την έκανε να σηκωθεί όρθια.
Έβλεπε χρώματα.
Το μπλε του ουρανού έπαιζε με τα σύννεφα και τον ήλιο δημιουργώντας αποχρώσεις του γαλάζιου και του πορτοκαλί.
Για μια στιγμή που φάνηκε αιώνας κοίταξε επάνω στον ουρανό και τα σύννεφα έπαιρναν διάφορες μορφές παίζοντας με τον αέρα, αλλάζοντας το περίγραμμά τους.
Σκέφτηκε πως θα μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό της για να μπορεί να αισθάνεται πιο ελεύθερα και να μη μένει φυλακισμένη μέσα στο γκρι αυτό κόσμο.
Παρέτεινε το χέρι της να πιάσει τον ήλιο και χάρηκε καθώς σκέφτηκε ότι αυτό το κάνει ένα μικρό παιδάκι που μαθαίνει για πρώτη φορά.
Ένα γελάκι της ξέφυγε και αυτό δημιούργησε κύματα χαράς.
Σκέφτηκε ότι κάποτε είχε όνειρα και ότι είχε χρόνο να τα εκπληρώσει, ακόμα και τώρα.
Πρέπει να ήταν η μόνη στιγμή που ένιωσε τον πραγματικό εαυτό της…
Καθώς τράβηξε το χέρι της από το φως, σκόνταψε σε ένα αντικείμενο και έπεσε στο πάτωμα.
Τρομαγμένη και θολωμένη από το φόβο της στιγμής, κοίταξε το αντικείμενο και στην αρχή δε το αναγνώρισε αλλά μετά θυμήθηκε τι ακριβώς ήταν.
Θυμήθηκε ότι της είχαν κλέψει τα όνειρά της και αυτό το αντικείμενο έκανε αυτή τη δουλειά.
Σου έκλεβε τα πάντα και σε άφηνε μόνο σου στο σκοτάδι.
Ήταν μια ονειροπαγίδα.
Κείτονταν πια χαλασμένη και σπασμένη στο πάτωμα σα ραγισμένο ερωτηματικό.
Ταυτόχρονα η σκέψη που υπήρχε στο μυαλό της κοπέλας ήταν μία.
-Που είναι τα όνειρά μου;
Η πόρτα άνοιξε και φανέρωσε τον εξωτερικό χώρο, εκείνον που παλιότερα είχε σκοτάδι· τώρα ένας παραμυθένιος κόσμος της χαμογελούσε.
Τα χειρότερα είχαν περάσει.
Πέτρος Βαζακόπουλος
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με τμήματα πίνακα που βρέθηκε σε αυτή τη σελίδα.
Μέρος πρώτο
Μέρος τρίτο
Του ίδιου:
Φθινοπωρινή δολοφονική βροχή
The Black Car
Just 60s
Πέτρος Βαζακόπουλος
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με τμήματα πίνακα που βρέθηκε σε αυτή τη σελίδα.
Μέρος πρώτο
Μέρος τρίτο
Του ίδιου:
Φθινοπωρινή δολοφονική βροχή
The Black Car
Just 60s
