Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δ.Π.: Ο 16ος αιώνας ήταν ο τελευταίος αιώνας για την Κρήτη μας, πριν υποκύψει στους Τούρκους. Συγχρόνως, ήταν ο τελευταίος αιώνας της επικράτησης των Βενετών, οι οποίοι ήταν κύριοι της Κρήτης. Αυτή η κάθε άλλο παρά ήρεμη συγκατοίκηση γέννησε πολλά και αξιοσημείωτα γεγονότα. Αυτή ήταν η αρχική έμπνευση, τα άλλα ήρθαν όταν άρχισα να γράφω...
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Δ.Π.: Άβυσσος.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Δ.Π.: Να το διαβάσει αργά, χωρίς να βιάζεται, να απολαύσει το ταξίδι στο παρελθόν.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Δ.Π.: Θα πρότεινα τη διαδρομή του βιβλίου: Ξεκινάμε με πλοίο από το Ηράκλειο της Κρήτης, κάνουμε μια μικρή στάση στα Κύθηρα, μια μεγαλύτερη στην Κέρκυρα και αποβιβαζόμαστε στην ονειρική Βενετία. Αφήνουμε τους ταξιδιώτες να μείνουν και να γνωρίσουν τον τόπο για μερικούς μήνες και επιστρέφουμε στο Ρέθυμνο. Το ταξίδι δεν σταματά εδώ, αλλά με άλλα μέσα πηγαινοερχόμαστε στην Κρήτη, γευόμαστε τους αέρηδες των ψηλωμάτων, πίνουμε ρακή, αφουγκραζόμαστε τη ζωή των φαραγγιών. Όσοι αντέχουν, μένουν για το τέλος, όσοι δεν... φεύγουν.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Δ.Π.: Μια αίσθηση περηφάνειας σκάλωσε στην καρδιά του καθώς φαντάστηκε τον εαυτό του ίδιο με τους αρχαίους προγόνους του, εκείνους για τους οποίους δε χόρταινε ν’ ακούει τον παππού να εξιστορεί τα έργα τους, εκείνους που, όπως κι αυτός, βάδιζαν στο στενό φαράγγι έχοντας ως μοναδικό τους όπλο μερικά βέλη.
Ο κόσμος χαίρεται και υποφέρει από τους ίδιους λόγους
Τις διαφορές τις συναντούμε ταξιδεύοντας και μαθαίνοντας
Αν είμαστε τυχεροί, διασταυρωνόμαστε με ενδιαφέροντες ανθρώπους
Νικητές ή νικημένοι.
Στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες φωτίζουν τη μνήμη μας
Ώρες ατέλειωτες σκύβουμε πάνω από τα αγαπημένα μας πρόσωπα
Παραδέρνουμε με την καθημερινότητα, λησμονώντας την ομορφιά που μας περιβάλλει
Αν γινόταν ένα όνειρο να ζωντανέψει και να μας παρασύρει σ’ έναν κόσμο μαγικό
Ίσως, τότε, να αντιλαμβανόμασταν τις κρυμμένες, τις ουσιαστικές έννοιες
Νικητές στη μάχη της ουτοπίας
Έχοντας για εφόδιο το δικό μας εικόνισμα
Ιστίο τη θέληση στη θάλασσα του νου.
Ταξίδι ατέλειωτο και συναρπαστικό
Ολόγυρα στη γη
Φωτισμένοι και εξαγνισμένοι στα νερά
Ώσπου τα μάτια μας να κλείσουν ευτυχισμένα με την πλεύση
Στα πέρατα της γνώσης.[1]
Το μυθιστόρημα της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου, Όταν σωπαίνει το φως, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ. Διαβάστε κι ένα απόσπασμα!
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Στη βενετοκρατούμενη Κρήτη του 16ου αιώνα μια σειρά φόνων συνταράσσει την περιοχή του Αμαρίου, ενώ οι Τούρκοι πυρπολούν το γειτονικό Ρέθυμνο. Ο σκληρός τοπικός άρχοντας του Αμαρίου δολοφονείται.
Ο δυνατός έρωτας και ο γάμος του νέου Βενετού διοικητή του Ρεθύμνου με τη χήρα αρχόντισσα γίνεται αφορμή ενός μεγάλου ταξιδιού στην ονειρική κοσμοκρατόρισσα Βενετία της εποχής. O πλούτος και η δύναμη της ανώτατης τάξης της Γαληνοτάτης ξετυλίγονται, παρασύρουν τον αναγνώστη, τον παίρνουν μαζί τους στις διασκεδάσεις, στις υπαίθριες γιορτές, στο καρναβάλι, τον ξεναγούν στο παλάτσο του δόγη.
Η επιστροφή στην Κρήτη φέρνει κι άλλη, αμέτρητη ευτυχία, αλλά δεν κρατάει πολύ· σκευωρίες, τρομακτικά μυστικά, επανεμφάνιση παλιών βεντετών και νέα φονικά δημιουργούν ένα αβάσταχτο, ανατριχιαστικό τοπίο.
Ο διοικητής, ένας νέος που έχει γεράσει ξαφνικά, θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους χειρότερους εφιάλτες και θα κληθεί να συνεχίσει τη ζωή του συντριμμένος, έχοντας ζήσει σε ελάχιστο χρόνο όσα ένας άτυχος άνθρωπος σε μια ολόκληρη ζωή.
Ένα μυθιστόρημα δυνατό, βίαιο, σκληρό και τρυφερό· μια γραφή συναρπαστική και καθηλωτική· μια ιστορία χωρίς κάθαρση που συγκλονίζει μέχρι την τελευταία λέξη.
Περισσότερα από/για τη Δήμητρα Παπαναστασοπούλου:
Όταν σωπαίνει το φως
Όταν σωπαίνει το φως
[1] Η Δήμητρα Παπαναστασοπούλου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
