koukidaki: Έξυπνα, μικρά ψέματα

Το «Έξυπνα, μικρά ψέματα» είναι έργο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Τζο Ντι Πιέτρο. Έκανε πρεμιέρα στην Αμερική το 2013 και το 2017 παρουσιάστηκε στο Παρίσι, είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στην Ελλάδα.

Πρόκειται για μια οικογενειακή κωμωδία, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος. Ο Μπίλι εκμυστηρεύεται στον πατέρα του, μετά από έναν αγώνα τένις, ότι είναι κρυφά ερωτευμένος με μια νεαρή γυμνάστρια. Ο πατέρας εκπλήσσεται και δυσανασχετεί με αυτά τα νέα, αφού ο Μπίλι είναι παντρεμένος και πατέρας ενός μωρού. Γυρίζει σπίτι του και άθελά του, λέει τα πάντα στη γυναίκα του. Οι δύο γονείς σκέφτονται τι πρέπει να κάνουν για να σώσουν το γάμο του μονάκριβου γιου τους. Καλούν στο σπίτι τους το νεαρό ζευγάρι για καφέ και η μητέρα αποφασίζει να πει σε όλους μια δική της προσωπική ατασθαλία στην έγγαμη ζωή της. Μέσα από την εξιστόρηση της παλιάς μητρικής αμαρτίας, ο γιος συνετίζεται και επιστρέφει στην οικογενειακή ευτυχία και ο πατέρας ακούγοντας ξανά την απιστία της γυναίκας του -ειδικά ενώπιον τρίτων-, θλίβεται. Παρόλα αυτά, η μητέρα νιώθει δικαιωμένη, γιατί πάνω από όλα είναι μάνα και το ύψιστο καθήκον της είναι να βοηθήσει τον γιο της.

Με λίγα λόγια αυτή είναι η υπόθεση του έργου. Το πρώτο μέρος προσπαθεί να είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία χρησιμοποιώντας πολλές βρωμολοχίες. Στο δεύτερο μέρος έχουμε την αποκάλυψη του κρυφού έρωτα της μητέρας και το το όλο εγχείρημα παίρνει μια πιο δραματική, οικογενειακή νότα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε αυτό το έργο να μεταφραστεί και να παιχτεί στην Ελλάδα. Δυστυχώς, σαν αυτό, έχουμε δει εκατοντάδες άλλα, που δεν έχουν τίποτα καινούριο να μας προσφέρουν. Ένας άντρας που είναι άπιστος στον γάμο του και η προστατευτική μητέρα του που προτιμάει να στενοχωρήσει τον άντρα της και να ταρακουνήσει τα νερά, προκειμένου να σώσει το γάμο του γιου της. Εμένα προσωπικά, σαν θέμα που φαίνεται ανιαρό και ξεπερασμένο. Ακόμα και οι ελληνικές κωμωδίες του 1950 είχαν πολύ περισσότερα να πουν στο κοινό.

Σε κάποια σημεία: η οικογένεια να μαζεύεται στο σαλόνι, να ξεσπάνε καυγάδες, να ρίχνουν γλυκό ο ένας στο πρόσωπο του άλλου (αηδιαστική συνήθεια για να προκαλέσεις το γέλιο), μου θύμισαν τη Γιασμίνα Ρεζά (που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άρεσε τόσο πολύ στον κόσμο!).

Από τους ηθοποιούς και τις ερμηνείες τους ξεχώρισα τον Γιώργο Παρτσαλάκη, ο οποίος παρά το άνευρο σενάριο, προσπαθεί και καταφέρνει να δώσει έναν καθημερινό, αληθινό χαρακτήρα. Η Κάτια Δανδουλάκη ήταν διεκπαιρεωτική, μετά από τόσα χρόνια στο σανίδι ήταν παιχνίδι να ερμηνεύσει τον ρόλο της καλής μαμάς και άπιστης συζύγου. Από τον Αλμπέρτο Φάις και την Δανάη Σκιάδη είδαμε δυο ερμηνείες ανάλογες των προσδοκιών των ρόλων τους.

Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά ήταν πλούσια και λειτουργικά. Αν και με ενόχλησε πολύ μέσα στην όλη μοντέρνα διακόσμηση, το πολύχρωμο τραπεζάκι που ήταν λες και ξεχάστηκε από την δεκαετία του 1950!

Ο Πέτρος Φιλιππίδης στο ρόλο του σκηνοθέτη διαπράττει και αυτός μικρά εγκλήματα, έξυπνα, μικρά ψέματα.

Οι γρήγοροι ρυθμοί, η σχετικά μικρή διάρκεια του έργου, οι αλλεπάλληλες βωμολοχίες, το απλό θέμα του, μετατρέπουν το έργο σε ευκολόπεπτο θέαμα και όντως οι θεατές το διασκεδάζουν στην πλειονότητά τους.