12 άντρες καλούνται να ψηφίσουν για ένα 16χρονο αγόρι -η έκβαση της συνεδρίασης θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής, της συνέχειας ή το θάνατο ενός ανθρώπου- αντιμέτωποι με τη συνείδησή τους κι αναζητώντας την αλήθεια (τους) με το όποιο κόστος για καθένα από αυτούς. Και εκείνο το «αθώος ή ένοχος» που αστόχαστα και εύκολα προκύπτει αρχικά, καταλήγει βάσανο, προβληματισμός κι επαναπροσδιορισμός... τόσο του εαυτού όσο και του κόσμου ολόκληρου.
Στην υπόθεση, λοιπόν, βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1957, όπου ένα αλλοδαπό αγόρι δεκαέξι ετών κατηγορείται για φόνο. Δώδεκα ένορκοι, αντιμέτωποι με τη συνείδησή τους αλλά και τις συνειδήσεις των άλλων, άλλοτε ταυτίζονται και άλλοτε διαφωνούν προσπαθώντας να καταλήξουν σε μία ομόφωνη ετυμηγορία.
Για το κείμενο:
Οι ήρωες δεν έχουν ονόματα γιατί δεν υπάρχει λόγος να 'χουν. Οι χαρακτήρες του έργου αντικατοπτρίζουν τις αντιλήψεις της κοινωνίας μας που, παρά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει πράγματι αρκετά πράγματα από τη δεκαετία του 50 ως σήμερα, συνεχίζει να κουβαλά αποστήματα. Παρακολουθούμε δώδεκα ψυχογραφήματα να προκύπτουν μέσα από τους διαλόγους, τις εξάρσεις, τις διαφωνίες, αντιρρήσεις και προτάσεις των προσώπων που συνθέτουν τους ένορκους ενώ, παράλληλα, η υπόθεση αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς προχωρά η ώρα και οι λογικοί συλλογισμοί προσφέρουν νέες οπτικές στο ζήτημα του φόνου.
Στην παράσταση:
Αυτό το υπέροχο έργο του Rose ευτύχησε να πέσει σε χέρια καλών συντελεστών και οι φίλοι του θεάτρου τιμούν το αποτέλεσμα. Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μετέφρασε μοναδικά το κείμενο και οργάνωσε επί σκηνής τον δωδεκαμελή θίασο έτσι ώστε να τηρηθούν όλες οι συνθήκες και να αναδειχθούν τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Παράλληλα, είναι έντονος ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας της παράστασης καθώς πραγματεύεται και θίγει θέματα όπως: η κοινωνική προκατάληψη, ο ρατσισμός, η ευθύνη ή η άσκηση βίας (όχι μόνο σωματικής ή λεκτικής αλλά και περί της βίας του έχων την εξουσία).
Μετά την αυλαία (ενθουσιασμένη από την ατμόσφαιρα), έχεις περάσει όμορφα, έχεις προβληματιστεί και σίγουρα σου έχει προσφέρει θέματα συζήτησης -που κατ' εμέ είναι το μέγα κέρδος.
Μετά την αυλαία (ενθουσιασμένη από την ατμόσφαιρα), έχεις περάσει όμορφα, έχεις προβληματιστεί και σίγουρα σου έχει προσφέρει θέματα συζήτησης -που κατ' εμέ είναι το μέγα κέρδος.
Δείτε τους γιατί θα σας κερδίσουν. Πρόκειται για μια υπέροχα χορογραφημένη παράσταση και άψογα σχεδιασμένη, για ένα έργο με βάθος, ουσία και κοινωνικές προεκτάσεις διαχρονικές -δυστυχώς. Σου περνά όμορφα μηνύματα (να σκέφτεσαι!) και διαθέτει έναν αξιόλογο θίασο.
Συντελεστές:
Κείμενο: Reginald Rose
Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, Νότης Παρασκευόπουλος
Σκηνικά: David Negrin
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα & Κατερίνα Κωνσταντέλλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς
Γραφιστική επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης
Promo video: Κώστας Γεραμπίνης
Παραγωγή: A PRIORI
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Οι 12 ένορκοι είναι:
Μάνος Ζαχαράκος, Παντελής Παπαδόπουλος*, Θανάσης Κουρλαμπάς, Γιώργος Γιαννόπουλος, Περικλής Λιανός, Νίκος Ορφανός, Κωνσταντίνος Μπάζας, Αλέξανδρος Πέρρος, Ορέστης Τρίκας, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Τάσος Παπαδόπουλος
*Διπλή διανομή με τον Τρύφωνα Καρατζά
Συμμετέχει o Αλέξης Σταυριανός
Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή
Μέρος των εσόδων διατίθεται στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα.
Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.
Δείτε την παράσταση στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι, 2103428650 αφού κάνετε κράτηση για να αποφύγετε την όποια ταλαιπωρία.
Περισσότερες παραστάσεις στο θέατρο Αλκμήνη
Περισσότερες παραστάσεις στο θέατρο Αλκμήνη
Υστερόγραφο:
Ένα ποίημα γράφτηκε το 2014, κατά τη διάρκεια των πρώτων προβών της παράστασης, από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη.
Αστόχαστε άνθρωπε
Αστόχαστε άνθρωπε ΠΟΥ πας
και παρασέρνεις στο διάβα σου αθώες ζωές
χωρίς ούτε ένα γιατί να σου χτυπήσει την πόρτα;
Τα τρένα θορυβούν
και δεν ακούς τη συνείδησή σου που κραυγάζει
Αμπάρωσες την πόρτα με σύρτη και κλειδί
και δεν μπορεί να μπει
Αν και θα χωρούσε απ’ την κλειδαρότρυπα
τόσο μικρή που την άφησες να γίνει
Αστόχαστε άνθρωπε ΠΟΥ βαβίζεις
μες στο πλήθος των ομοίων σου;
ΠΟΥ πας χωρίς τη συμπόνοια οδηγό;
Πεδίο μάχης μπροστά
Ένα σκοτεινό δωμάτιο
Και το στιλέτο εν αναμονή της χρήσης του
Διψά για αίμα
Μην το ανοίξεις
Αστόχαστε άνθρωπε
θυμήσου τη φύση σου
και πορεύσου εν ειρήνη
Είναι ό,τι έχεις και δεν έχεις
Αγάπα το παιδί
Το παιδί μέσα σου
Και άκου το
Έχει τόσα να πει
Μα εσύ το κρατάς φιμωμένο
με εγωπαθείς νόμους και ανήθικες αρχές
Αστόχαστε άνθρωπε φύγε από το πλήθος και ξεχώρισε
Κι άλλοι θ’ ακολουθήσουν
Δε θα ‘σαι μόνος
Μη φοβάσαι
Όταν λάμψει η Αγάπη όλοι τρέχουν στο φως
Αλλά κι έτσι να μη γίνει
και να ‘χουμε περάσει σε καιρούς σκότους
μη φοβηθείς να πράξεις αυτό που πρέπει
και να σηκώσεις το χέρι όταν οι άλλοι σιωπούν και χλευάζουν
Μίλα
Πες την αλήθεια σου
Φώναξε τη
Χάρισε τη
Δεν έχεις τίποτα πιο ιερό
Άνοιξε την ψυχή σου τη φωτισμένη και Αγάπα τους όλους
Όλους
Και τον εχθρό σου
Δεν είναι εχθρός
Απλώς είναι ακόμη απέναντι
Φερ’ τον κοντά
Ήσουν κι εσύ κάποτε απέναντι
Αλλά επέλεξες το στοχασμό και την Αγάπη
Και δεν είναι εύκολη επιλογή
Το ξέρω
Μα αυτό σε κάνει Άνθρωπο
που άνω θρώσκει
Και γι’ αυτό φτιάχτηκες
