Το έργο γράφτηκε το 2012 από τον Ιρλανδό συγγραφέα Jonathan Bailie και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ο συγγραφέας παρατηρεί και αφηγείται μέσα από τα μάτια των ηρώων του τη ζωή και τα διλήμματα, τις ατυχίες και τις πτώσεις -συναισθηματικές και κοινωνικές- των ανθρώπων. Το έργο του Bailie σχολιάζει την πτώση των αξιών αλλά και το φόβο που είναι ευδιάκριτος γύρω μας, καθώς μια απλή πράξη καλής πρόθεσης μπορεί να πυροδοτήσει έναν εφιάλτη.
Οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης της παράστασης αφιερώνουν χρόνο να μας μιλήσουν για το έργο...
Πείτε μας δυο λόγια για το ρόλο σας, για τον ήρωα που ενσαρκώνετε.
Γιάννης Βλάχος: Καταρχάς ο συγγραφέας δεν δίνει ονόματα στους 3 βασικούς του χαρακτήρες. Ο ήρωας μου είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει αρκετές δουλειές και δεν ελπίζει σε κάτι "σπουδαίο". Είναι ένας καθημερινός άνθρωπος της διπλανής πόρτας που ζει μόνος του, διαβάζει την εφημερίδα του, βλέπει τον αγώνα του και πίνει την μπύρα του. Ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει μέσα στο δικό του "εγώ" χωρίς να κάνει αισθητή την παρουσία του στους γύρω του. Παρόλα αυτά εξαιτίας ενός συμβάντος βλέπουμε ότι έχει παραπάνω ανθρωπιά από αυτή που προβάλλει και αυτό είναι κάτι που θα αποβεί μοιραίο για την πορεία του.
Χριστιάνα Πανοπούλου: Η ηρωίδα μου είναι μια σύγχρονη γυναίκα που βιώνει μια σκληρή καθημερινότητα μέσα σε ένα νοσοκομείο κάνοντας μια δουλειά που δεν αγαπάει και ζώντας με μια μητέρα που χρειάζεται συνέχεια φροντίδα. Μέρα με τη μέρα οι επιλογές στενεύουν και οι προσωπικές αξίες της φθείρονται όλο και περισσότερο αφού από πουθενά δεν υπάρχει η ελπίδα του έρωτα, της επικοινωνίας και της εξέλιξης για κάτι καλύτερο.
Γιώργος Τσιάλος: Ο ήρωας που ενσαρκώνω είναι ένας νεαρός άνδρας, γύρω στα 25, στην δύση του εφηβικού του ενθουσιασμού και στην ακμή του ανδρικού παρορμητισμού του. Παίρνει τα ρίσκα του, θέλει να γίνει "παίκτης". Είναι συνήθως σε υπερδιέγερση. Δεν θα διστάσει πουθενά προκειμένου να προστατεύσει ή να εντυπωσιάσει την αγαπημένη του. Είναι και νάρκισσος. Και βαθιά γνώστης της "πιάτσας".
🎭
-Πόσο ταυτίζεστε μαζί του, αν ταυτίζεστε, πόσο διαφοροποιείστε, πόσο κοντά σε σας είναι ο ήρωας ή πόσο κόντρα;
Γιάννης Βλάχος: Σίγουρα βλέπω μπάλα και πίνω μπύρες αλλά δεν έχω δίπλωμα αμαξιού (ο ήρωας μου δουλεύει σε ένα ταξί). Σίγουρα υπάρχουν κοινά και μεγάλες διαφορές αλλά αυτό είναι και το ενδιαφέρον. Το να μπορώ να βλέπω σαν Γιάννης καινούργιους κόσμους κι ανθρώπινες συμπεριφορές. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι σου να ψάχνεις στοιχεία του ήρωα σου, τις ομορφιές του, τα σκοτάδια του και να ταξιδεύεις μαζί του για όσο χρειάζεται.
Χριστιάνα Πανοπούλου: Ταυτίζομαι απόλυτα και καθόλου. Έχω κάποια κοινά και παράλληλα πολλές διαφορές. Αυτή είναι και η σύγκρουση που υπάρχει παντού γύρω μας, στον έρωτα, στην κοινωνία και μέσα μας.
Γιώργος Τσιάλος: Αυτή την περίοδο συγκεκριμένα, ταυτίζομαι με αυτό τον χαρακτήρα μόνο και μόνο επειδή κλήθηκα να ταυτιστώ. Έχει την πλάκα του, αλλά έχει και μεγάλη ευφλεκτότητα που είναι σχεδόν ακατόρθωτο να τη διαχειριστεί κανείς, προφανώς και ο ίδιος. Εγώ στη ζωή μου είμαι πιο πολύ του μέτρου. Απολαμβάνω και τα μικρά πράγματα της ζωής. Δεν ζω πια μόνο για τα "πυροτεχνήματα".
🎭
-Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν δομηθεί με τον ίδιο ή παραπλήσιο τρόπο, κι έτσι αυτό που συμβαίνει σε μια άλλη χώρα στο βορρά αγγίζει κάθε κοινό σε κάθε χώρα; Ή μήπως, ανεξάρτητα από κοινωνικές δομές, κουλτούρα, πολιτική και ηθογραφία οι άνθρωποι είναι ίδιοι παντού, έχουν τις ίδιες ανάγκες και προβληματισμούς; Πώς ένα έργο που γράφτηκε σε μια άλλη χώρα παραμένει επίκαιρο σε κάθε χώρα και μας αφορά εξίσου;
Μάριος Παϊτάρης: Ένα από τα πολλά προτερήματα του έργου του Jonathan Bailie είναι ο ευφυής τρόπος κατά τον οποίο εκτείνει την προβληματική του χωρίς να εμμένει σε συγκεκριμένες απεικονίσεις κοινωνικών δομών ή κουλτούρας, έχοντας ως κεντρικό πυρήνα της θεματικής του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Σχολιάζοντας με καυστικό τρόπο την διαστρέβλωση αυτών των αναγκών έτσι όπως προκύπτουν από τις δυσλειτουργίες της σύγχρονης κοινωνίας, ανεξαρτήτως φυλής ή καταγωγής.
-Τι ήταν αυτό που σας άγγιξε στο Ό,τι απομένει ή εκείνο που το διαφοροποιεί -αν υπάρχει- από άλλα θεατρικά κείμενα;
Μάριος Παϊτάρης: Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο με καταιγιστικό λόγο και ιδιαίτερα κινηματογραφική αισθητική όπου προσεγγίζει τα θέματα τα οποία πραγματεύεται τόσο με ωμότητα αλλά και με μια τρυφερή, ίσως και ποιητική κάποιες φορές, διάσταση. Είναι ένα κείμενο το οποίο μιλάει πολύ εύστοχα όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο.
Ταυτότητα παράστασης:
Μετάφραση: Άρτεμις Ορφανίδου
Σκηνοθεσία: Μάριος Παϊτάρης
Σκηνικός χώρος/Ενδυματολογική επιμέλεια : Aργύρης Ραλλιάς
Επιμέλεια κίνησης: Χρήστος Στα Μαρία
Πρωτότυπη μουσική: Κλειτία Κοκαλάρι
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιάννης Ζέρβας
Φωτογραφίες/Σχεδιασμός αφίσας: Βασίλης Τασιόπουλος
Προβολή και Επικοινωνία: Ιωάννα Κουλοχέρη
Παίζουν: Γιάννης Βλάχος, Χριστιάνα Πανοπούλου, Γιώργος Τσιάλος
Στο ΜΠΙΠ, Αγίου Μελετίου 25 και Κυκλάδων, Κυψέλη, 2130344074
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Jonathan Bailie είναι θεατρικός συγγραφέας και γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας το 1981. Καταπιάνεται τόσο με την συγγραφή θεατρικών έργων όσο και κινηματογραφικών σεναρίων. Σπούδασε πιάνο στο Πανεπιστήμιο Ulster και αποφοίτησε με BMus (Hons) το 2003 ενώ είναι και κάτοχος μάστερ στη Δημιουργικη Γραφή. Έχει ασχοληθεί με την ποίηση, την αρθρογραφία και την κριτικογραφία και κείμενα του έχουν δημοσιευθεί στα σημαντικότερα μέσα της Ιρλανδίας.
Το 2012 γράφει το θεατρικό έργο «Ό,τι απομένει» (All There Is) το οποίο παρουσιάστηκε με την μορφή αναλογίου και έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Λίγα χρόνια αργότερα ανέβηκε ως ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση και γνώρισε αξιοσημείωτη επιτυχία. Έργα του έχουν παρασταθεί και στο Δουβλίνο και επίσης έχουν βραβευθεί από το Συμβούλιο Τεχνών της Βόρειας Ιρλανδίας ενώ παράλληλα ασχολείται ενεργά και με την κινηματογραφική παραγωγή. Η τελευταία του μικρού μήκους ταινία «Quiet» ολοκληρώθηκε πριν λίγο καιρό και ετοιμάζεται να παρουσιαστεί σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ παγκοσμίως.
Εργάζεται επίσης ως καθηγητής της αγγλικής γλώσσας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συνεργάζεται με το Ίδρυμα Τεχνών Φυλακών ως καθοδηγητής τεχνών.
