Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Θ.Κ.: Για να μετρήσουμε την ευτυχία πρέπει αρχικά να ξέρουμε τί είναι ευτυχία. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν βρει τον ορισμό της – ίσως δεν πρόκειται να τον βρουν εν τέλει. Είναι δύσκολο να ορίσεις –και κατ' επέκταση να μετρήσεις– κάτι τόσο αόριστο. Θεωρώ ότι μπορούμε να αρκεστούμε στην αποδοχή της ευτυχίας μας –ή τουλάχιστον την αποδοχή αυτού που ορίζουμε ως «ευτυχία».
Την δημιουργία;
Θ.Κ.: Η δημιουργία του κάθε ανθρώπου –η εκάστοτε δημιουργία– αποτελεί προσωπική υπόθεση. Θεωρώ πως θα ήμουν ιερόσυλος αν τολμούσα να μετρήσω την δημιουργία του καθενός. Άλλωστε ποιος με έχρησε ζυγαριά της δημιουργίας εν γένει;
Την επιτυχία;
Θ.Κ.: Θα μπορούσα να πω ότι την επιτυχία μπορούμε να τη μετρήσουμε πιο εύκολα από την δημιουργία και την ευτυχία. Εν τούτοις –και σε αυτή την περίπτωση– πρέπει να ορίσουμε τί σημαίνει επιτυχία. Θέλω να πω ότι η επιτυχία για τον κάθε άνθρωπο διαφέρει. Επομένως, η επιτυχία μπορεί να μετρηθεί μονάχα από τον ίδιο μας τον εαυτό –για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Θ.Κ.: Το πρώτο μου έργο το ολοκλήρωσα στην ηλικία των 17. Να αναφέρω ότι αυτό το έργο είναι το μοναδικό που έχει εκδοθεί ως τώρα, η «Ώρα Κοινής Φασαρίας». Αποφάσισα να εκδώσω τα πρώτα μου ποιήματα διότι έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα. Βέβαια, έχω παρέμβει και τα έχω αλλάξει ενίοτε σε ορισμένα σημεία από τη δημιουργία μέχρι την έκδοσή τους.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Κ.: Δύσκολη ερώτηση... Θα έλεγα, μάλλον, κάποια σκηνή από την ταινία The Hours. Ίσως η τελευταία σκηνή της ταινίας καθρεφτίζει τον κόσμο μου... και οι τελευταίες φράσεις “To look life in the face, always, to look life in the face and to know it for what it is. At last to know it, to love it for what it is, and then, to put it away.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Θ.Κ.: Υποθέτω ότι θα ακούγαμε μία ερωτική μπαλάντα –ιδανικά στα Γαλλικά. Λατρεύω τη ρομαντική μουσική και προσπαθώ η ζωή μου να της μοιάζει.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Θ.Κ.: Σίγουρα στο μέλλον. Σε έναν κόσμο απελευθερωμένο και ελεύθερο. Στη γη της αγάπης –στην ουτοπία μου.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Θ.Κ.: Το γαλάζιο. Το γαλάζιο με γεμίζει και με κάνει να αισθάνομαι ζωντανός –χαρούμενος. Είναι, αδιαμφισβήτητα, το χρώμα της χαράς για εμένα.
Η λαχτάρα;
Θ.Κ.: Η λαχτάρα έχει χρώμα λευκό, διότι μέσα της κρύβεται μία –κάποια– αθωότητα. Η λαχτάρα αποτελεί ένα από τα πιο αθώα συναισθήματα.
Η φλόγα;
Θ.Κ.: Θα έλεγα ότι η φλόγα έχει χρώμα πορτοκαλί. Κι αυτό γιατί το κόκκινο χρώμα ανήκει –δικαιωματικά– στη φωτιά αυτή καθ' αυτή και το κίτρινο στον καυτό ήλιο. Επομένως, η φλόγα πήρε αυτό που της αναλογούσε –το πορτοκαλί.
Πιστεύεις...
Θ.Κ.: Πιστεύω σε ό,τι αισθάνομαι. Πιστεύω στα συναισθήματα. Για εμένα αυτά έχουν σημασία –αυτά μας κατευθύνουν και μας κρατούν ζωντανούς. Το σώμα είναι ένα κουτί γεμάτο από ενέργεια –γεμάτο από συναισθήματα και επιθυμίες.
Πονάς...
Θ.Κ.: Πονάω και αποδέχομαι τον πόνο μου. Αν δεν αποδεχτώ και αυτό το συναίσθημα πώς θα καταφέρω να απολαύσω στο έπακρον τη χαρά; Όλα είναι μέσα στη ζωή –πρέπει όλοι μας να το δεχτούμε.
Προχωράς...
Θ.Κ.: Προχωρώ διότι η ζωή δε μου αφήνει άλλη επιλογή –σε κανέναν δεν αφήνει. Τρέχει κι εμείς καλούμαστε να την ακολουθούμε διαρκώς. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον χρόνο.
Χορεύεις;
Θ.Κ.: Χορεύω, ναι! Διότι λατρεύω να εκφράζομαι με κάθε τρόπο. Κι ο χορός για μένα είναι ένας τρόπος έκφρασης. Χορεύω διότι αισθάνομαι ελεύθερος και ζωντανός. Το μυαλό μου πετά και ταξιδεύει –μαζί με την κίνηση του σώματος.
Ξαναγεννιέσαι...
Θ.Κ.: Ξαναγεννιέμαι κάθε φορά που συγχωρώ τον εαυτό μου. Η ύψιστη λύτρωση είναι η αποβολή των τύψεών μας. Η ψυχή μου ξαναγεννιέται κάθε φορά που συγχωρώ.
Χάνεσαι...
Θ.Κ.: Χάνομαι διαρκώς. Ονειροπολώ. Είναι ο μοναδικός τρόπος που μας έχει απομείνει για να ξεκουράζουμε το μυαλό μας και να το ανακουφίζουμε. Χάνομαι για να καταφέρω να επιβιώσω –διότι ο κόσμος δε μου το επιτρέπει.
Τραγουδάς;
Θ.Κ.: Σαφώς! Τραγουδώ κάθε μέρα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο ρεπερτόριο, ωστόσο. Ό,τι με εκφράζει ανάλογα με τις συγκυρίες.
Διαβάζεις...
Θ.Κ.: Διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όσο περισσότερο διαβάζω, τόσο περισσότερο γράφω. Τα γραπτά των άλλων μου δίνουν κίνητρο να συνεχίζω –με κινητοποιούν και με γεμίζουν με ιδέες.
Γράφεις...
Θ.Κ.: Γράφω κυρίως ποιήματα –ενίοτε μικρά διηγήματα. Τα ποιήματά μου αποτελούν μικρά κομμάτια του εαυτού μου –αναπόσπαστα κομμάτια μου που δε θέλω να αποβάλλω. Αποτελούν πτυχές μου εκτεθειμένες σε όποιον τα διαβάζει.
Παίζεις...
Θ.Κ.: Παίζω κιθάρα και τραγουδώ. Με ηρεμεί η μουσική που παράγω. Αισθάνομαι όμορφα όταν είμαι εγώ δημιουργός της μουσικής.
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Στόχοι και επιδιώξεις:
Θ.Κ.: Θα ήθελα να καταφέρω κάποια στιγμή να στηρίζω τον εαυτό μου –όσον αφορά το βιοποριστικό κομμάτι της ύπαρξής μου– μονάχα μέσω της συγγραφής. Όνειρα θερινής νυκτός που δύσκολα πραγματοποιούνται. (;)
Όνειρα:
Θ.Κ.: Ελπίζω τα ποιήματά μου –τα έργα μου εν γένει– να εμπνέουν τους ανθρώπους. Να τα αγαπήσουν, να με αγαπήσουν. Όλοι μας αυτό δε θέλουμε, άλλωστε; Την αγάπη και την αποδοχή...
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Ο Θάνος Κουλουβάκης γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία –τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θ.Κ.: Η ανάγκη μου να εκφραστώ – να αποφορτιστώ ενδεχομένως. Αισθανόμουν ότι μονάχα στο χαρτί μπορούσαν να αποτυπωθούν τα συναισθήματά μου, ότι μόνο η Ποίηση μπορούσε να με καταλάβει και να με αποδεχτεί. Το βιβλίο αυτό είμαι εγώ!
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Κ.: Θα επέλεγα τη λέξη «Θύμηση». Μέσα από τα ποιήματά μου θυμάμαι συναισθήματα που έχω βιώσει –και καταστάσεις κατ' επέκταση. Αποτελούν ένα κομμάτι μου που πλέον απλώς αρκούμαι να θυμάμαι.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Κ.: Να αφήσει τις λέξεις να εισβάλουν στο μυαλό του και να τον γεμίσουν. Να βιώσει τα συναισθήματα που βίωνα ενώ έγραφα τα ποιήματα –διότι εν τέλει θα αισθανθεί ελεύθερος.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Θ.Κ.: Νομίζω θα πηγαίναμε στο Παρίσι. Εκεί –μαζί με τους καταραμένους ποιητές– θα βιώναμε καταστάσεις που δε μπορούμε καν να φανταστούμε. Ο χρόνος παραμονής μας άγνωστος. Τα πιο όμορφα ταξίδια δεν έχουν ημερομηνία λήξης –διαρκούν για πάντα.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Εκεί
–στο θεραπευτήριον μελαγχολίας–
καταθέτουμε ψυχή και δάκρυα
Σκοτωνόμαστε και γεννιόμαστε
μέσα στο αίμα και τις τύψεις.
🍃
Η ποιητική συλλογή του Θάνου Ι. Κουλουβάκη, Ώρα κοινής φασαρίας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
