Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη
Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΠΙΑΤΣΑ ΤΑΞΙ
16 Ιουλίου 0:14
Ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά θα ήμουν τυχερός και ο ψηλολέλεκας, για το καλό το δικό του και της μύτης του, θα είχε σχολάσει, πέρασα από την πιάτσα των ταξί. Πράγματι ο ψηλολέλεκας δεν ήταν εκεί.
Ο ταξιτζής Λεωνίδας Μπαχράμης παραδέχτηκε ότι πήρε μια κούρσα γύρω στη 1:30 από την Καλαμακίου και πήγε στην Αλεξανδρουπόλεως στο 12. Η κοπέλα που μπήκε μέσα μίλησε -λίγο βραχνά, σα να την πονούσε ο λαιμός- ίσα ίσα για να του πει τον προορισμό και τίποτα άλλο. Που και που, έβηχε. Πρέπει να έφτασαν κατά τις 2 και είκοσι.
Δηλαδή η Μαυρογένους έφυγε από το σπίτι του ηθοποιού στη 1:30 και πήγε κατευθείαν σπίτι της. Τι μου τσαμπουνούσε τότε; Ή μήπως κι ο ταξιτζής ήταν τρελός;
-Φαίνεται ότι είχε πολλή κίνηση εκείνο το βράδυ η Καλαμακίου, εγώ περίπου εκείνη την ώρα έφτανα έχοντας πάρει μια κούρσα από την οδό Ανατολής. Μια ξανθιά Ρωσίδα και γαμώ τις γκόμενες μιλάμε. Δε μιλούσε και καθόλου, όλο με το κινητό στο αυτί ήταν αλλά κι εκεί δε μίλαγε, πάντως από δυο κουβέντες που είπε, προφορά ρούσικη, Ρουσλάνα λέμε.
Ένας ταξιτζής ακόμα μπήκε στην συζήτηση:
-Ρε Μπάμπη, η Ρουσλάνα είναι Ουκρανέζα, άλλο Ρουσία άλλο Ουκρανία, αποφάσισε τι ήταν.
-Τι; Η Ρουσλάνα; Ουκρανέζα; Άντε ρε! Ε τέλος πάντων όλες από το ίδιο χωριό μοιάζουν.
-Θυμάσαι τι ώρα την πήρες; ρώτησα.
-Η κλήση για να πάω να την πάρω έγινε κάπου στις 2, σε 10 λεπτά το πολύ ήμουν εκεί. Οπότες βάλε και 20 λεπτά την διαδρομή, ίσαμε τις δυόμισι είχαμε φτάσει.
-Κι από που την πήρες ακριβώς; Επέμεινα.
-Απέναντι από την καφετερία Πόρτο Ρίκο στην Ανατολής, εκεί με περίμενε.
-Πουέρτο Ρίκο, φώναξε ο προηγούμενος ταξιτζής που προφανώς βάλθηκε να εξυγιάνει την τάξη των ταξιτζήδων από τους αγράμματους.
-Καλά ρε γραμματιζούμενε, Πουέρτο Ρίκο. Άμα παρεξηγηθούν οι Πουερτορίκιοι ας μην μπουν στο ταξί μου!
Δηλαδή, ό,τι μου έλεγαν μέχρι τώρα, ανατρέπονται. Και καλά η μαύρη γκιόσα, γι' αυτήν δεν είχα αμφιβολία ότι με είχε φλομώσει στα ψέματα, αλλά και το ξανθό κατατρεγμένο; Κι αυτή ψέματα μου έλεγε; Η ώρα ήταν ήδη δώδεκα και μισή. Θα μπορούσα να πάω πρώτα μέχρι την καφετέρια να δω τι γίνεται κι εκεί. Στον δρόμο πήρα την Όλγα τηλέφωνο και της είπα να με περιμένει σπίτι της, σε μια ώρα το πολύ θα ήμουν εκεί. Δεν μου άρεσαν καθόλου τα ψέματα που μου αράδιασε και καθώς φαίνεται δεν είχε να δει τόσο καιρό τον μακαρίτη όσο μου είπε το απόγευμα.
📌
ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ PUERTO RICO
16 Ιουλίου 00:42
Η καφετέρια Puerto Rico βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πολυκατοικία που μένει η Όλγα. Ούτε που την είχα παρατηρήσει το απόγευμα που πήγα στο διαμέρισμα της. Μπήκα μέσα ψάχνοντας τον Κώστα γνωστότερο στην πιάτσα ως Dj agil, τον ιδιοκτήτη της καφετέριας που ήταν και παλιός γνωστός. Τον τελευταίο χρόνο είχαμε χαθεί βέβαια όμως και με ποιον δεν είχα χαθεί τον τελευταίο χρόνο; Κάθισα σ' ένα τραπέζι και σε λίγο ήρθε μια, ομορφούλα μελαχρινή και γεμάτη νάζι, σερβιτόρα.
-Να σας φέρω κάτι; ρώτησε.
-Μια μπίρα παρακαλώ.
Όταν ήρθε η μπίρα τη ρώτησα αν είναι στο μαγαζί ο Κώστας.
-Ο κύριος Κώστας συνήθως έρχεται τα πρωινά και κάθεται μέχρι τ’ απόγευμα. Τέτοιες ώρες δεν θα τον βρείτε εδώ.
-Δεν πειράζει, να κάνω άλλη μία ερώτηση αν επιτρέπεται;
-Καλέ ναι, ρωτήστε ό,τι θέλετε.
-Δούλευε εδώ μια ψηλή ξανθιά κοπέλα με πράσινα μάτια που μάλλον είναι Ρωσίδα ή Ουκρανή ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων;
Η σερβιτόρα μπήκε σε βαθιά περισυλλογή καθώς έδειχνε να επεξεργάζεται στο μυαλό της τα δεδομένα που της έδωσα. Τελικά, λίγο πριν αρχίσει να βγάζει καπνούς από τ’ αυτιά, μου απάντησε αρνητικά:
-Όχι, δεν ξέρω κάποια στην περιγραφή που μου κάνετε.
Μετά σαν να της ήρθε η έμπνευση έγινε πραγματικός χείμαρρος:
-Βέβαια έτσι όπως μου την περιγράφετε μου θυμίζει μια κοπελιά που έρχεται, μάλλον ερχόταν με τον ηθοποιό που… αααααααααα τώρα κατάλαβα! Χαμήλωσε τη φωνή της και είπε συνωμοτικά: Αστυνομία ε; Για τον φόνο του Μαστρογιάννη ήρθατε.
Τράβηξε μια καρέκλα και έκατσε δίπλα μου αφήνοντας τον δίσκο της στο τραπέζι.
-Πείτε μου, πείτε μου, αυτή τον σκότωσε; Φαινόταν ότι τελευταία δεν τα πηγαίνανε καλά. Την τελευταία φορά μάλιστα… πάνε δυο βδομάδες; Κάπου εκεί. Καθόντουσαν να, εκεί στη γωνία, έδειξε την γωνία απέναντι της, και αυτή σηκώθηκε και τον έβριζε στα ρώσικα. Βέβαια δεν ξέρω ρώσικα αλλά για βρισιές φαινόντουσαν. Τι να σας λέω! Κι εκείνος ο κακομοίρης να της λέει συνέχεια: για μια φορά μόνο αγάπη μου, μη τσαντίζεσαι μωρό μου, πως θα ζήσουμε αν δεν κάνεις κι εσύ κάτι, πληρώνουν καλά μάτια μου. Φαίνεται της ζήταγε να πάει να δουλέψει. Αλλά αυτή ανέκδοτη, όλο νιετ και νιετ ήτανε. Α το παλιοθήλυκο! Μώρε το ‘λεγα ‘γω. Αυτή είναι μέγαιρα, να δείτε κάτι μάτια που είχε… Παναγία μου, βόηθα! Απ' έξω άγγελος κι από μέσα ο Σατανάς! Ενώ ο κύριος Μαστρογιάννης, τι κύριος! Μάλιστα κάποια άλλη στιγμή που είχε έρθει μόνος του, μου είπε να περάσω από το Στούντιο που δουλεύει να κάνουμε ορισμένα δοκιμαστικά. Κάνω έλεγε για φαμ φανάλ, φαντάλ, κάπως έτσι. Εσείς τι λέτε; Να πάω τώρα; Ή είναι αργά;
-Αν ρωτάς τη γνώμη μου κούκλα μου, θα έλεγα ούτε να το σκεφτείς να πατήσεις εκεί.
-Όχι ε; Μάλλον έχασα την ευκαιρία της ζωής μου… Κι ήταν τόσο ευγενικός, τόσο όμορφος, όλα τα καλά! Την ψάχνετε τώρα αυτήν ε; Καμιά φορά περνούσε κι απ' έξω, μπορεί να μένει κι εδώ κοντά, αν την δω θα σας ειδοποιήσω αμέσως.
Της έδωσα το τηλέφωνο μου και της είπα να ειδοποιήσει μόνον εμένα αν την δει, την ευχαρίστησα για τις πληροφορίες, πλήρωσα τη μπίρα και πέρασα τη λεωφόρο για να μπω στην απέναντι πολυκατοικία.
Copyright © Γιώργος Ζώτος All rights reserved
