koukidaki: Η Κωνσταντινιά Μπαλτά για το Ιδανικά είδα

Πώς μετράμε... την ευτυχία;

Κ.Μ.: Αν νιώθαμε την απόλυτη ευτυχία στον υλικό κόσμο, θα πετούσαμε στον αέρα σαν τα πουλιά.

Την δημιουργία;

Κ.Μ.: Η δημιουργία έχει αρχή μα δεν έχει τέλος, αρκεί να υπάρχει η έμπνευση.

Την επιτυχία;

Κ.Μ.: Η επιτυχία δεν είναι οριστική. Αυτό που μετριέται είναι ο βαθμός δυσκολίας του αγώνα που κάνεις για να πετύχεις το σκοπό. Αν ο αγώνας στηρίζεται πάνω σε ηθική βάση είναι δυσκολότερο να πετύχεις, αλλά αν το καταφέρεις, θα το απολαύσεις στο μέγιστο βαθμό.

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;

Κ.Μ.: Σε ηλικία 13 χρονών ζωγράφισα τον πρώτο μου πίνακα με λάδι σε μουσαμά. Το θέμα ήταν ένα άλογο έξω από μια καλύβα στην εξοχή (ούτε που θυμάμαι σε ποιαν/ον τον χάρισα). Ένιωσα απίστευτη χαρά και καμάρωνα που με θαύμαζαν.

Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;

Κ.Μ.: Θα ήταν η σκηνή όπου ο Ντίνος Ηλιόπουλος φωνάζει «Κάτω οι κλέφτες! Κάτω οι λωποδύτες!» στην ταινία Φωνάζει ο κλέφτης (1965).

...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;

Κ.Μ.: Μια μουσική σύνθεση, που μπορώ να ακούσω και να ξανακούσω είναι το τραγούδι “It's a man's world” από τους Luciano Pavarotti & James Brown.

...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;

Κ.Μ.: Αν ζούσα μια στιγμή στο χρόνο, θα ήθελα να ζήσω στην αρχαία Ελλάδα και να είμαι μαθήτρια του φιλόσοφου Σωκράτη.

Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;

Κ.Μ.: Η χαρά έχει χρώμα κίτρινο σαν την ανατολή του ήλιου.

Η λαχτάρα;

Κ.Μ.: Η λαχτάρα έχει χρώμα κόκκινο σαν το κεράσι.

Η φλόγα;

Κ.Μ.: Είτε πρόκειται για τη φλόγα της φωτιάς, είτε για τη θέρμη έντονων συναισθημάτων ή παθιασμένων ενεργειών, το χρώμα της φλόγας αλλάζει ανάλογα με την ένταση και το βαθμό. Μπορεί να είναι κόκκινο, πορτοκαλί, μπλε, κίτρινο ή άσπρο.

Πιστεύεις...

Κ.Μ.: Πιστεύω… στο Θεό, στο Χριστό και στον εαυτό μου.

Πονάς...

Κ.Μ.: Πόνεσα, αισθάνομαι και συμπονάω.

Προχωράς...

Κ.Μ.: Προχωράω… με όση δύναμη έχω.

Χορεύεις;

Κ.Μ.: Χορεύω… στους ρυθμούς της Soul.

Ξαναγεννιέσαι...

Κ.Μ.: Ξαναγεννιέμαι... κάθε φορά που γίνεται κάτι καλό στην ανθρωπότητα.

Χάνεσαι...

Κ.Μ.: Χάνομαι… περιπλανώμενη με το νου σε ονειρικούς κόσμους και μετά τους ζωγραφίζω.

Τραγουδάς;

Κ.Μ.: Σιγοτραγουδάω…

Διαβάζεις...

Κ.Μ.: Μέχρι τα 42 μου χρόνια διάβασα αρκετά αρχαία και νέα ελληνική καθώς και ξένη λογοτεχνία και ποίηση, (Όμηρο, Σαίξπηρ, Ντοστογιέφσκι, Ουγκώ, Γκιμπράν, Tom Robbins, Παπαδιαμάντη, Ελύτη, Καζαντζάκη, Λιαντίνη, Καλογερόπουλο κ.π.ά).

Τα τελευταία χρόνια, λόγω του αγώνα για την επιβίωση, δε μένει πολύς ελεύθερος χρόνος.

Περισσότερο ενημερώνομαι από τον παγκόσμιο ιστό για διάφορα θέματα που με ενδιαφέρουν όπως: ιστορία, λαογραφία και μυθολογία της Ελλάδας, επιστημονικά και σημαντικά ανθρώπινα επιτεύγματα. καθώς παρακολουθώ και ξένα ντοκιμαντέρ από διεθνή δίκτυα και κανάλια, όπως το BBC, το National Geographic, το Discovery Channel κ.ά.

Γράφεις...

Κ.Μ.: Γράφω όταν με επισκέπτεται η έμπνευση.

Παίζεις...

Κ.Μ.: Παίζω με το σκυλί μας, την Ήβη, όταν την πάμε με την κόρη μου βόλτα στο δασάκι της πόλης.

Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.

Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New

Στόχοι και επιδιώξεις:

Κ.Μ.: Μικρή όταν ήμουν έκανα πολλά όνειρα. Σήμερα, ύστερα από το μεγάλο αγώνα που έκανα για να πραγματοποιήσω τα σημαντικότερα, προσπαθώ να τα διατηρήσω.

Λίγα λόγια για να με γνωρίσετε:

Κ.Μ.: Το όνομά μου είναι Κωνσταντινιά Μπαλτά. Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του ΄60 στην Ελλάδα. Είμαι διαζευγμένη και με τον τέως σύζυγό μου, απέκτησα μια θαυμάσια κόρη, 25 ετών σήμερα.

Κατάγομαι από τους Ανάργυρους Γραμμενοχωρίων, ένα όμορφο γραφικό ορεινό χωριό της Ηπείρου με καταπράσινες πλαγιές.

Η μητέρα μου ήταν μοναχοπαίδι αγροτών και ο πατέρας μου, γόνος πολύτεκνης οικογένειας, ήταν εργολάβος οδοποιίας και είχε έρθει σώγαμπρος στη φάρμα του παππού.

Μεγάλωσα μέσα σε λιβάδια, αμπέλια, αγρούς και οικόσιτα ζώα, τρέχοντας πίσω από τον παππού και τη γιαγιά που τα φρόντιζαν ή παίζοντας με τα άλλα συνομήλικα παιδιά του χωριού μου.

Ο πατέρας έτρεχε για το μεροκάματο ενώ η μητέρα φρόντιζε να μην μας λείπει τίποτα στο σπίτι.

Τα βράδια του χειμώνα καθόμουνα στο σκαμνί, μπροστά στο πυρωμένο τζάκι, ανάμεσα στον παππού που διάβαζε την εφημερίδα και τη γιαγιά που έψηνε τα κάστανα και μου έλεγε παραμύθια κι εγώ έφτιαχνα παιδικές ζωγραφιές σε ένα μπλοκ που είχα ακουμπισμένο πάνω στα γόνατα.

Στα 12 μου χρόνια για να συνεχίσω τη μόρφωση μετακομίσαμε οριστικά με τους γονείς μου και το μικρότερο αδερφό μου, στην πανέμορφη πόλη όπου μένω και σήμερα, τα Γιάννενα.

Η ζωγραφική ήταν αυτό που με εξέφραζε και συνέχισα να ζωγραφίζω…

Τελειώνοντας το Λύκειο, πήγα στην Αθήνα και σπούδασα στην σχολή Εικαστικών-Διακοσμητικών Τεχνών, «Βακαλό».

Η σχολή μου δίδαξε πολλά και μου άνοιξε ορίζοντες για δημιουργία σε πολλούς τομείς της τέχνης.

Επέστρεψα στην πόλη μου και εργάστηκα επί 13 χρόνια ως διαφημίστρια σε δική μου επιχείρηση με την επωνυμία «Diana Graphic arts».

Στο διάστημα αυτό ασχολήθηκα επί πλέον με την κατασκευή μακετών, με την επιμέλεια και κατασκευή σκηνικών για παιδικές θεατρικές παραστάσεις, με τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ, καθώς και με τη δημιουργία διακοσμητικών μοτίβων.

Από το 2001 ως το 2014 εργάστηκα στο δήμο Ζίτσας στον τομέα των Πολιτιστικών εκδηλώσεων, ιδιαίτερα στους τομείς ενημέρωσης και πληροφόρησης των πολιτών, τη διαφήμιση, τη δημιουργία διαφημιστικών εντύπων και την προώθηση θεμάτων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Το 2013 με 2015 σπούδασα στο 1ο ΙΕΚ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ «Τεχνικός Εφαρμογών Πληροφορικής (Πολυμέσα - Web designer - Developer/Video Games)»

Το 2016 άνοιξα την επιχείρηση Γραφικών Τεχνών με την επωνυμία «n-designstudio», την οποία διατηρώ ως σήμερα.

Από το 1984 είμαι μέλος της Ηπειρωτικής Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Ιωαννίνων κι από το 2002 μέλος του Πανελλήνιου Καλλιτεχνικού Κέντρου Φιλότεχνων και Δημιουργών Γυναικών.

Συμμετείχα με αξιόλογους Ηπειρώτες ζωγράφους σε πολλές εκθέσεις του Πνευματικού κέντρου Ιωαννίνων καθώς συμμετείχα και σε βραδιές αφιερωμένες στην ποίηση.

Γράφω κατά καιρούς χρονογραφήματα. Αρκετά από αυτά δημοσιεύτηκαν στην Πανηπειρωτική εφημερίδα «Ήπειρος».

Τα τελευταία χρόνια εκφράζομαι περισσότερο με την σεναριογραφία.

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Κ.Μ.: Αυτό που με ώθησε να γράψω το «Ιδανικά είδα» είναι η θλίψη που μου δημιούργησαν η απληστία, η αλαζονεία και η ματαιοδοξία του σημερινού εξελιγμένου ανθρώπου, ο οποίος παραμέλησε την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματός του και χωρίς ιδανικά ζει δυστυχισμένος.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Κ.Μ.: Αν θα έπρεπε να περιγράψω το «Ιδανικά είδα» με μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν ευφάνταστο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Κ.Μ.: Εκείνον που πρόκειται να το διαβάσει, θα τον συμβούλευα αφού το τελειώσει, να πάει πίσω και να ξαναδιαβάσει τι ήταν ο άνθρωπος.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Κ.Μ.: Αν το έργο μου γινόταν ένα κανονικό ταξίδι, θα ταξιδεύαμε σε όλο τον κόσμο και θα κρατούσε αιώνες, από το μακρινό παρελθόν ως το κοντινό μέλλον.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.

Φέρνοντας στο νου όσα άκουσα, διάβασα ή είδα

από την αρχή της ύπαρξης έως σήμερα,

μου άρεσε και άφησα τη σκέψη

και τη φαντασία μου αντάμα

να ταξιδέψουν στα βάθη των αιώνων

και να μου φέρουν στο νου

να ζωγραφίσω εικόνες

από τον προπάτορα άνθρωπο.

Όσο κι αν προσπάθησα

πίσω από τον πίθηκο άνθρωπο δεν μπόρεσα να δω.

«Αν δεν είμαι σόι με τον πίθηκο», αναρωτήθηκα,