koukidaki: Black Hat Bones

Δίσκος: Born In A Thunder

Πρώτη μου επαφή με τα παιδιά, δεύτερος δίσκος τους όπως μαθαίνω και προετοιμάζομαι από όσα λίγα έχω ακούσει για βουτιά αγαπημένη σε μια εποχή που προφανώς δεν έχει τελειώσει (άλλωστε τίποτα δεν τελειώνει αν δεν το αφήσεις εσύ ο ίδιος να σβήσει, right?)

Το μπάσιμο στον δίσκο λέγεται «Thunderborn» λοιπόν και ωπ, ωπ, ωπ με αρπάζει από τον σβέρκο ηχητικέ μου αναγνώστη! Το χρώμα του κομματιού αγαπάει τα hairy 80s αλλά grunge-άρει και στα 90s. Nevertheless του αναγνωρίζεις πως είναι ένα κομμάτι-δυναμίτης!

Η διάθεση των παιδιών φαίνεται με το που σκάσανε μύτη. Δεύτερο κομμάτι το «Back With A Black Heart» και hell yeah! Εδώ έχουμε ίσως μία από τις πιο catchy κιθαριστικές εισαγωγές που άκουσα σε κομμάτι τελευταία και αυτό είναι που θα το γιγαντώσει, θα το κάνει άμεσα αναγνωρίσιμο όπου και να το ακούσεις. Σπιντάτο rock 'a' rolla το κομμάτι, έξυπνο και total airplayed (well done guys!)

«Strip Club» λέγεται το επόμενο και εδώ βρίσκουμε μια speedish funkie rock-ιά που διαφοροποιεί τον ήχο του δίσκου αλλά δεν ξενίζει. Προχωράμε στο επόμενο «Eyes 'n' Knifes» και στεκόμαστε κάμποσο. Pure hard rock με blues urban roots κρυμμένες μέσα του.

Επόμενο το «I Am The Sun» που ξεφεύγει από το σύνολο του ήχου (όμορφο που το τολμάνε τα παιδιά στον ίδιο δίσκο). Αγγίζει 90s χροιές, southern sided (©) ήχος και μαλακές γραμμές για ένα total radio track που ballad-άρει όμορφα και στρωτά πάνω στη prog μελωδικότητά του. Επόμενο το «Feast With The Darkness» που ηλεκτροροκάρει και δίνει πρόσφορο έδαφος στις κιθάρες να απλώσουν τις γνώσεις και εμπειρίες τους (τις διαθέτουν τα μαστόρια και φαίνεται!). Επόμενη στάση το «Realize» που στις παύσεις του κουβαλάει όλη του την επιτυχία του (στα απλά βρίσκονται τα υπέροχα!). Mainstream track και catchy αλλά ήθελε λίγη προσοχή εδώ στο μπάσιμο της φωνής (ίσως χώνεται ένα quarter earlier με τα πιατίνια, check it out).

Το επόμενο «A Better Grave» αγγίζει ηχητικά στα later 80s/early 90s και είναι τόσο μελετημένο που εύκολα το ζηλεύει ο Bon Jovi που δεν το εμπνεύστηκε. Στο επόμενο «Concrete Youth» η φαρέτρα δείχνει πως είναι μεγάλη για την έμπνευση των παιδιών και έχουν διάθεση να προσφέρουν στο μέλλον. Ο δίσκος κλείνει με το «Six Feet Under» που δηλώνει πάντα ως φράση τη ματαιότητα της ύπαρξής μας και δεν είναι αυστηρά τραγούδι.

Δανείζεται τη φωνή του Τσάρλι Τσάπλιν από την ταινία «Ο μεγάλος δικτάτωρ», τη βαθαίνει και χρησιμοποιεί εκείνον τον υπέροχο λόγο της ταινίας που αποτελεί μια ωδή στην ειρήνη, την ελευθερία, την ισότητα, την αγάπη και την συμπόρευση. Ουσιαστικά τα παιδιά εδώ θέλουν να περάσουν το μήνυμά τους: μουσική=ελπίδα=ζωή (και μπράβο σας μάγκες!).

Λοιπόν...

Πάνω από μισή ώρα απολαυστικής μουσικής με ασταμάτητη ενέργεια, heavy decent rock, με τη φωνή του front man να δίνει πάθος και ρέστα (στα live θα τα σπάνε όλοι μαζί με τους κάτω!). Όμορφη παραγωγή, προσεγμένη στα σημεία για να ανάβει δυναμικά η ένταση και να σβήνει κοφτές στροφές. Ο στίχος είναι καλός και ως είθισται στην era που αντιπροσωπεύουν και δικαίως τα παιδιά εισπράττουν την όποια επιτυχία. Νομίζω αγαπιούνται ακριβώς γι' αυτή τους την αλήθεια και επειδή η νοσταλγικότητα που αποπνέουν δε θυμίζει αλλά όντως αντιπροσωπεύει την era (ψιλά γράμματα αυτά για πολλούς!) Επιρροές από AC/DC, Bon Jovi, Motley Crue, Ratt, Twisted Sister (μην πω άλλα, έχεις ήδη καταλάβει και το έβαλες instant στα αγαπημένα σου το δισκάκι). Δε μένει παρά να ακούσεις και να στηρίξεις (μαθαίνω και πως οσονούπω έρχεται ένα επόμενο EP οπότε θα επανέλθουμε!)

Για περισσότερα κόκαλα, εδώ θα βρείτε τα μαύρα καπέλα τους.