του Χρήστου Λιακόπουλου
Είδαμε πρόσφατα τον θεατρικό μονόλογο Αυτοκράτωρ Αδριανός, σε κείμενο, σκηνοθεσία, πρωταγωνιστικό ρόλο, επιλογή μουσικής και φωτισμούς του Χρήστου Λιακόπουλου, στο θέατρο Αλκμήνη. One-man show, λοιπόν, κυριολεκτικά. Και εφόσον αναλαμβάνει κάποιος τέτοιο ρίσκο, πρέπει να είναι και έτοιμος για τα πάντα. Αν και η συγκεκριμένη παράσταση πηγαίνει απρόσμενα καλά, αφού διανύει την δεύτερη χρονιά παραστάσεων και προβλέπεται να συνεχιστεί και του χρόνου. Αποτελεί περισσότερο απόδειξη πως αν θέλει ο άνθρωπος να δουλέψει και να παράξει έργο μπορεί να το κάνει και μάλιστα με επιτυχία.
Το έργο ξεκινάει με τον αυτοκράτορα Αδριανό λίγο πριν πεθάνει. Άρρωστος, καταβεβλημένος από μία ασθένεια που δεν μπορούν οι γιατροί του να εντοπίσουν τι ακριβώς είναι, κουρασμένος ψυχικά και σωματικά, αρχίζει να θυμάται την ζωή του και πως έφτασε και κατάφερε να επιτύχει την ειρήνη στην αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ιστορικά ο Αδριανός δεν ήταν ένας τυχαίος αυτοκράτορας της Ρώμης. Ήταν φιλόμουσος και αγαπούσε την φιλοσοφία.
Διόλου τυχαίο πως θεωρείται ένας από τους Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες που διοίκησαν. Μεταξύ των πολλών «καλών» που έκανε, αναφορικά με τα καθ’ ημάς, ήταν και η διαμόρφωση του άστεως των Αθηνών. Μέσα στα μεγάλα έργα που έκανε για την διεύρυνση της Αθήνας, που την εκτιμούσε ιδιαίτερα ως πατρίδα των τεχνών και των γραμμάτων, ήταν και η ολοκλήρωση του ναού του Ολύμπιου Δία, με σκοπό να τον κάνει έδρα του Πανελληνίου. Και φυσικά ακόμα και σήμερα δεσπόζει σωζόμενη η Πύλη του Αδριανού, λίγο έξω από τον εν λόγω ναό. Κατά την διάρκεια της θητείας του υπήρξε αεικίνητος.
Σκοπός των πολλών ταξιδιών του ήταν η διασφάλιση των συνόρων της αυτοκρατορίας και η επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης (Pax Romana), με τα τότε δεδομένα. Υπήρξε στενός φίλος του μετέπειτα αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, που τον υπέδειξε και ως έναν από τους ύστερους διαδόχους του, έως που τον επέβαλε.
Αυτά και πολλά άλλα ιστορικά στοιχεία αναφέρονται μέσα στον συγκεκριμένο μονόλογο. Και αν ήταν μόνον αυτά θα μιλούσαμε για έναν ιστορικό μονόλογο, στα όρια μιας διδακτικής παράστασης. Ευφυώς όμως ο κ. Χρ. Λιακόπουλος παρεμβάλλει και αρκετά άλλα στοιχεία της ζωής του Αδριανού, δραματοποιημένα. Χαρακτηριστικότερο είναι το επεισόδιο της σχέσης του Αδριανού με τον νεαρό Αντίνοο και της διαδικασίας που κατέληξε σε έλξη και αφόρητο έρωτα του κρατερού αυτοκράτορα με τον εκπάγλου καλλονής έφηβο.
Ερμηνεύεται χαρακτηριστικά η κίνηση αυτή του αυτοκράτορα, που ήταν ήδη παντρεμένος και βρισκόταν σε έναν γάμο που δεν του προσέφερε ικανοποίηση πνεύματος και σώματος. Το πως ερωτεύεται τον Αντίνοο και τι νοιώθει ύστερα από τον αδόκητο θάνατο του νέου, αποτελεί και πιο έντονο συναισθηματικό σκέλος του μονολόγου. Κι απ’ αυτό το σημείο κι ύστερα στέφεται με επιτυχία η παράσταση. Ουδέν χυδαίον, ουδέν σοκαριστικόν.
Όπως και σε κάθε μονόλογο ο ρόλος του ηθοποιού είναι κατά τι δυσκολότερος. Κι ο κ. Χρ. Λιακόπουλος τα καταφέρνει περίφημα –τηρουμένων των αναλογιών. Στην αρχή εμφανίζεται αρκούντως καταβεβλημένος ως άρρωστος Αδριανός. Στην συνέχεια, κι ενώ εισέρχεται στην αφήγηση της ιστορίας τους, φαίνεται να ανακτά την σφριγηλότητα της νιότης και να αφηγείται τα γεγονότα που τον οδήγησαν στον θρόνο λες και τα ζει εκείνη την στιγμή. Στην συνέχεια και ανάλογα το σημείο αφήγησης της ζωής του Αδριανού και των γεγονότων που έζησε υπεισέρχονται και οι αντίστοιχες ψυχικές διακυμάνσεις. Όλα ευκρινέστατα. Ώσπου στο τέλος, ο Αδριανός εμφανίζεται στην αρχική του κατάσταση της μοιραίας ασθενείας, έτοιμος να αποχαιρετήσει τον κόσμο, μεστός εμπειριών, γνώσεων και συναισθημάτων.
Η παράσταση μας άρεσε –τηρουμένων των αναλογιών. Και λέμε τηρουμένων των αναλογιών διότι αναγνωρίζουμε σαφώς το πάρα πολύ δύσκολο της μεταφοράς μιας τέτοιας προσωπικότητας, με τέτοιο βάρος ιστορίας, στο σανίδι. Μια αναλυτικότερη περιγραφή με δραματοποιημένα στοιχεία μιας τέτοιας ζωής θα ήθελε ημέρες πρόζας. Άρα, ελέγχοντας τα στοιχεία που επέλεξε ο κ. Χρ. Λιακόπουλος να εντάξει στην παράσταση και να δραματοποιήσει, θεωρούμε πως τα πήγε πάρα πολύ καλά. Μας άρεσε και η επιλογή της επικής αφήγησης, ήτοι της αφήγησης που αρχίζει από ένα σημείο και καταλήγει σε αυτό. Ήταν μια πολύ σωστή επιλογή. Οι φωτισμοί ιδιαίτερα επιτυχημένοι εξυπηρετούσαν την αφήγηση χαρακτηριστικά. Ομοίως και η μουσική που επελέγη, αν και σε κάνα-δυο σημεία ήταν εμφανώς αταίριαστη.
Πάντως, ως σύνολο, και λαμβάνοντας υπόψιν πως όλα δημιουργήθηκαν από έναν και μοναδικό άνθρωπο για την εν λόγω παράσταση, θεωρούμε πως είναι άξια συγχαρητηρίων. Πόσα άλλα να κάνει ένας άνθρωπος μόνος του;
Άθ.Λι-ος
Η παράσταση παίζεται κάθε Τετάρτη στις 19:00 στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα (Γκάζι), 2103428650
Πληροφορίες και περισσότερες εντυπώσεις θα βρείτε εδώ
Πληροφορίες και περισσότερες εντυπώσεις θα βρείτε εδώ
