Σε μια... μέρα

Αν προσπαθούσαμε να βρούμε ένα έργο αντανάκλαση του σύγχρονου άντρα, η μαύρη κωμωδία του Άλλεν Μπάρτον, Σε μια...μέρα, θα ήταν ο καταλληλότερος εκπρόσωπος. Πολυεστιακό έργο, προσεγγίζει διεισδυτικά τον άντρα από κάθε πλευρά: από την αυθόρμητη παιδικότητα που κουβαλά και την ποδοσφαιρική ομάδα που υποστηρίζει παιδιόθεν μέχρι τη θέση του στην οικογένεια, την πολιτικοποίηση του, τα άγχη της ηλικίας του, τα θέματα της καριέρας-δουλειάς του... Ανάμεσα στις ατάκες, θα βρεις πολλές δοκιμασίες του όπως τη σχέση/-εις του με το άλλο φύλο, την οικογένεια, τους φίλους ή τους συναδέρφους του... όπως τις διαφορές και ιδιαιτερότητες στην επικοινωνία του με όλους τους προηγούμενους συμπεριλαμβανομένων των παιδιών του... όπως στους επαναπροσδιορισμούς του. Γιατί όσο μεγαλώνει και ωριμάζει κανείς τόσο "ξαναβλέπει" τη ζωή (του), τόσο την προσαρμόζει στα νέα του δεδομένα ή την αλλάζει. Και όλα αυτά στη γλώσσα που ταιριάζει περισσότερο: φρέσκια εκφρασιολογία που απλώνεται σε διάφορες χρωματικές κλίμακες και γίνεται από τρυφερή και μελωδική ως πολύ σκληρή και άγρια, από αναπόληση ως ψυχρός ρεαλισμός, από κωμωδία ως δράμα, από αυτοσαρκαστική και καυστική ως επιθεωρησιακή... κι ακόμη περισσότερα.

Η φιλία ανάμεσα σε δύο σαραντάριδες αποτελεί τον βασικότερο άξονα του έργου και όλα εκείνα τα μικροπράγματα(;) -ίσως να μην είναι και τόσο μικρά τελικά- που αλλάζουν όσο περνούν τα χρόνια, όσο εκείνοι μεγαλώνουν και καθώς οι ξέγνοιαστες εποχές τους ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα έχουν καριέρα κι οικογένεια ενώ η μεταξύ τους επικοινωνία έχει περιοριστεί σ' ένα chat σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Θα συναντηθούν μετά από τέσσερα χρόνια και θα 'ναι σα να μην έχει περάσει μέρα, σα να μην έχει αλλάξει τίποτα, όμως όλα είναι διαφορετικά γιατί κι εκείνοι είναι πια διαφορετικοί.
Ο ένας προοδευτικός, ο άλλος συντηρητικός. Ο Τζεφ φιλελεύθερος, ο Νταν επικριτικός. Γρήγορα αντιλαμβάνεσαι τη μεταξύ τους απόσταση που, καθώς φαίνεται, όσο περνούν τα χρόνια όλο και μεγαλώνει. Είναι δύο άνθρωποι που συναντήθηκαν πολύ νωρίς, και ταίριαξαν, όμως όσο μεγαλώνουν οι κατευθύνσεις τους προκύπτουν όλο και πιο αποκλίνουσες και το χάσμα ανάμεσά τους σα να τους οδηγεί στην αποξένωση. Τα ερωτήματα που θέτει το έργο αφορούν στη μεταξύ τους σχέση-φιλία και αν αυτή αντέχει στο χρόνο παρά τις αποστάσεις, αποκλίσεις και παρεμβάσεις τρίτων, επεξεργάζεται το ενδεχόμενο της συγχώρεσης και της αποδοχής του άλλου ένεκα αυτής και επικεντρώνεται στις αλλαγές που μπορεί να συμβούν σε κάποιον μέσα σε λίγα χρόνια.

Δεν είναι τυχαία η διάκριση του έργου ως ένα από τα δέκα καλύτερα νέα θεατρικά κείμενα από το LA Weekly ενώ δεν έχει καμία απολύτως σημασία το ότι γράφτηκε από Αμερικανό -τα ίδια ακριβώς πράγματα, θέματα και καταστάσεις ισχύουν σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες του κόσμου.

Στην παράσταση, τώρα, ένα υπέροχο σκηνικό μας υποδέχτηκε να μας βάλει κατευθείαν μέσα στη σύμβαση. Είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε σε ένα πάρκο (παγκάκι, χαρακτηριστικό καλαθάκι για σκουπίδια, φανοστάτης) ενώ τα ξερά φύλλα που βρίσκονται διασκορπισμένα τριγύρω προσφέρουν στην εικόνα και την ατμόσφαιρα. Οι ερμηνευτές, ο Κίμων Φιορέτος και ο Φάνης Παυλόπουλος, αεικίνητοι, σαρώνουν τη σκηνή και κερδίζουν τις εντυπώσεις. Η σκηνοθετική άποψη της Σόφης Παπαδοπούλου ανέδειξε όλες τις αποχρώσεις του κειμένου και προσέφερε όμορφη κινησιολογία.
Η συνάντηση δύο ανθρώπων που μοιράζονται μια χρόνια φιλία είναι -λογικά- μια όμορφη στιγμή, κι αν συμβαίνει μετά από καιρό όπως στο έργο -έχουν μεσολαβήσει τέσσερα χρόνια που έχει να δει ο ένας τον άλλο- αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να ξεφύγει κανείς από τη ρουτίνα και ν' αναπολήσει προηγούμενες στιγμές του. Αυτό το ευχάριστο, χαλαρό ραντεβού καταλήγει σε ανάδειξη αντιθέσεων από τη μια και βασανιστική εξομολόγηση από την άλλη. Οι μεταπτώσεις πολλές, οι αναμνήσεις επίσης. Κρύο - ζέστη προχωράει ο διάλογος. Γέλιο - δάκρυ.
Γέλασα σε αρκετά σημεία και μάλιστα χωρίς να χαρακτηρίζονται κωμικά. Συμπόνεσα σε άλλα τόσα τους ήρωες και ξαφνιάστηκα μαζί τους όταν οι εξομολογήσεις οδηγούσαν σε αποκαλύψεις -απόδειξη ότι ποτέ δεν ξέρεις κανέναν απόλυτα. Η επιτυχία του εγχειρήματος έγκειται και στο γεγονός ότι δε θέλαμε να τελειώσει. Είχαμε γοητευτεί από τους χαρακτήρες, ταυτιστεί σε πάρα πολλά σημεία και, σίγουρα, διασκεδάσει.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Σόφη Παπαδοπούλου

Μετάφραση: Κίμων Φιορέτος

Ερμηνεύουν: Κίμων Φιορέτος, Φάνης Παυλόπουλος

Σκηνογράφος/ενδυματολόγος: Μαρία Καραπούλιου

Σχεδιασμός φώτων: Πάνος Γκόλφης

Σχεδιασμός ήχου/ μουσική: Λευτέρης Δασκαλαντωνάκης

Φωτογραφίες/σκηνοθεσία trailer/ μοντάζ: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βοηθός σκηνοθέτη: Ερατώ Αγγουράκη

Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Παραγωγή: iWa Theater & Film Productions

Στο Μαύρο Κουτί / Black Box του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης», Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, 2103418550 και 2103418579, πληροφορίες και εισιτήρια

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30 έως 27 Φεβρουαρίου 2018