Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη
Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΟΛΓΑΣ ΤΣΕΡΝΟΒΑ
15 Ιουλίου 18:15
Βρισκόμουν ήδη στην είσοδο της πολυκατοικίας στο 212 της οδού Ανατολής και επεξεργαζόμουν τα κουδούνια. Το τρίτο κουδούνι από κάτω έγραφε:
ΟΛΓΑ CΕΡHΟVΑ
Κοίταξα και τα υπόλοιπα, καμία άλλη Όλγα δεν υπήρχε. Ώστε Ρωσίδα λοιπόν το Ολγάκι… Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή, σ’ αυτό ήμουν πάντα τυχερός ως τώρα, οπότε ανέβηκα στον δεύτερο όροφο και χτύπησα το αντίστοιχο κουδούνι.
Καθώς η πόρτα άνοιξε είδα μια δίμετρη ξανθιά καλλονή με ορθάνοιχτα φοβισμένα πράσινα μάτια να με κοιτάει. Θα πρέπει να πέρασε και ένα ολόκληρο λεπτό που είχα μείνει με ορθάνοιχτο το στόμα. Όταν τελικά θυμήθηκα να το κλείσω, ρώτησα:
-Η Όλγα;
-Ντα.
-Καταπληκτικά! Τώρα θέλουμε και τους Ελληνορωσικούς διαλόγους για να συνεννοηθούμε. Υπέροχα! Πως ξεκινάμε τώρα έναν διάλογο χωρίς να μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα;
-Όλγα καταλαβαίνεις ελληνικά;
-Ντα, λίγκο.
-Όλγα, με λένε Αντώνη, ήθελα να σε ρωτήσω για τον Μάρκελλο, τον ηθοποιό. Θα μου…
Η πόρτα πήγε να κλείσει για άλλη μια φορά. Έβαλα το πόδι μου για άλλη μια φορά να την κρατήσω ανοιχτή και με πέτυχε ακριβώς πάνω στο γόνατο. Έβγαλα μια κραυγή από τον πόνο αλλά τουλάχιστον κατάφερα να μην κλείσει.
Δεν είμαι αστυνομικός, νο πολίς, μη φοβάσαι, ήθελα να σε ρωτήσω μόνο τι ξέρεις για τον Μάρκελλο.
-Ντεν ξέρει τίποτα. Τίποτα! Φύγκε!
-Όλγα από τη στιγμή που σε βρήκα εγώ θα σε βρει και η αστυνομία, πολίς, πολιτσία, ντα; Μίλησε μου όσο είναι νωρίς γιατί αν έρθει αστυνομία θα πας πίσω στη Ρωσία. Θες να πας πίσω στη Ρωσία;
-Ντα, απάντησε, και ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Μπορεί και να μην κατάλαβε βέβαια τι την ρώτησα.
Η πόρτα έδειξε μια στιγμή χαλάρωσης, όχι τόση όμως ώστε να μου επιτρέψει να την ανοίξω.
-Ξέρω ότι δεν φταις εσύ και ό,τι μου πεις θα το ξέρουμε οι δυο μας, εγώ κι εσύ, ντα;
Πέρασε μια στιγμή έντονης σκέψης από το ξανθό κεφαλάκι της συνομιλήτριας μου και η πόρτα άνοιξε.
-Νο πολίτσιγια; ρώτησε.
-Νο πολίτσιγια, απάντησα σε άψογα ρωσικά.
-Πίρασσε.
Ουφ, γιατί δεν γίνεται αυτό από την αρχή; Γιατί δεν είναι όλες σαν την κυρά Πολυξένη; Στους τρόπους φυσικά. Βέβαια κι αυτό το ξανασκέφτηκα και τελικά δέχτηκα ότι καλύτερα που δεν είναι όλες Πολυξένες, θα είχα γίνει τετράπαχος.
Καθίσαμε στην κουζίνα και η Όλγα ξεκίνησε την ιστορία της:
-Εγκώ Ουκρρανή, Ουκρρανία ξέρρειςς, ντα; Μιλάω ουόμως κι ρούσικα, ντα!
-Δεν νομίζω ότι βοηθάει αυτό, συνέχισε έτσι όμως.
Κούνησα το χέρι μου κυκλικά δείχνοντας της να συνεχίσει.
-Γκνουρίσσστηκα με Μαρτσέλο Λβοφ, πόλη Ουκρρανία ξέρρειςς; Εκεί ρρρωτευτήκαμε κι ήρρταμε ιντώ. Πρριν τρρι μήνες. Ούολλα χαρασσό. Και ξαφνιγκά του νκύριου λέει ζαινιάτγι, πωςς λέτε; ρραβωνιασμένουςς και σε λίγου παντρρευτούνε με άλλη. Ήθελε λλέει λλεφτά κι αυτή πλλλούσσα, πολλλλά λεφτά, κι έπρρεπε παντρρευτεί γκια λεφτά, καταλλαβαίνιειςς; Ζιισσσόφ ζ ρόζιουμου, τρρελλάθηκα! Μι κουρρόιντεβε τόσσο καιρρό. Θα μι κάνει σσταρρ του κίνο, του τσίνεμα. Βρέχνιγια, ψέματα όλλο.
Τι άλλο με περιμένει θεούλη μου, σκέφτηκα. Ο επόμενος ύποπτος που θα ανακρίνω να είναι κωφάλαλος ή Κενυάτης που μιλάει μόνο σουαχίλι; Πήρα βαθιά ανάσα και ρώτησα:
-Έχεις κλειδί του σπιτιού του Μάρκελλου;
-Έχω κλειντί ντα. Είχε ντωσει κλειντί όταν μου έλλεγε ρρωτευμένος ο νγκύρριος.
-Τον είδες χτες;
-Νιετ, ντεν τουν είντα καθόλλου ούτε κτεςς ούτε πριν κτέςς. Πήρρε τελέφωνο όμως κτεςς βράντυ, 1.46, να κοίτα εντώ, λέει κλήσση ανταπάντητη ντα;
Μου έδειξε το κινητό της που στις αναπάντητες είχε μια κλήση από Marcelo 1:46.
-Εγκώ κοιμόμουν ντεν άκουσσα. Πρρουί ουόταν κσσσύπνησα είντα τέλεφων ανταπάντητη και ιγκώ πήρρα αλλά έλεγε πρρροουθείται. Μιτά είντα τελεβίζιον φμπιούστβο, κακ πα γκρέτσκι;
-Φόνο; μάντεψα
-Φόνο, ντα και φουβήθηκα να κσσαναπάρρω. Αχ φουβάμαι πολλλύ, ποιοςςς τον σσκότωσσε; Φουβάμαι!
-Αυτό ψάχνω κι εγώ Όλγα, ποιος τον σκότωσε… Για πες μου όμως, τι κάνεις; Πως ζεις; Δουλειά; Λεφτά;
-Εγκώ ντεν ντουλεύει. Τέλω ντουλειά, όμως ντουλειά καλή, όχι όπωςςς έλεγε Μαρρτσέλο. Μαρρτσέλο έκανε παρρέα κακούςς αντρώπουςς. Εκεί στούντιο πονιμάτ; Καταλλαβαίνιεις; Ντα; Εκεί κακοί αντρώποι. Εγκώ ντεν παει ξανά εκεί. Τέλανε κακά πράγκματα. Μαρτσέλο έλεγε ντίνουν λεφτά. Νιετ, νιετ, νιετ. Καλύτερα πίσω Ουκρρρανία!
Μάλιστα. Άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή τα πράγματα. Ρε για κοίτα τι μαθαίνει κανείς εκεί που δεν το περιμένει. Σκέφτηκα κάτι που μου είχε πει ο Μπάκας, ότι ο νεκρός δεν είχε κάνει ούτε είχε λάβει κλήσεις στο κινητό του και ξαναρώτησα την Όλγα:
-Για δείξε μου τον αριθμό του κινητού του νεκρού.
Η Όλγα δεν φάνηκε να το πιασε. Στα γρήγορα ξεσκόνισα τα ουκρανικά μου:
-Νούμερο, τέλεφον, Μαρτσέλο!
-Α, ντα. Κοίτα!
Αντέγραψα στο κινητό μου τον αριθμό που μου έδειξε και με κρύα καρδιά σηκώθηκα να φύγω.
-Πρέπει να κάνεις υπομονή. Μην ανοίγεις την πόρτα σε κανέναν. Της έδειξα την πόρτα και έκανα μια κίνηση σαν να κλειδώνω. Εσύ μέσα, είπα αργά δείχνοντας μία αυτήν και μία το πάτωμα.
-Ντα.
Μάλλον δεν κινδυνεύεις, νο ντέιντζερ χίαρ -πανάθεμα με, έμπλεξα και τα αγγλικά τώρα- γιατί θα σε είχαν βρει μέχρι τώρα, είτε η πολιτσία, είτε οι άλλοι…
-Τέλω φύγκει, πίσω Ουκρρανία.
-Νομίζω ότι είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Έχεις διαβατήριο; Πασπόρτ;
-Νιε, Μαρτσέλο έχει πασπόρτ.
Άσχημο αυτό, σκέφτηκα. Από την άλλη, αφού η αστυνομία δεν την ψάχνει σημαίνει ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξη της. Γιατί δεν νομίζω ότι αν ήξερε ο Μπάκας γι' αυτήν θα την άφηνε σε ησυχία. Και το ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξη της σημαίνει ότι το διαβατήριο της δεν βρέθηκε στο διαμέρισμα του Μάρκελλου. Τυχερή σε αυτόν τον τομέα θα έλεγα.
-Όλγα κάτσε εδώ και μην ανοίγεις σε κανέναν, δώσε μου το νούμερο σου για να σε πάρω μόλις βρω κάτι. Αλλά μην φύγεις, κατάλαβες; Εδώ! Έκανα και μια χειρονομία δείχνοντας το πάτωμα.
-Ντα κατάλαβα, εντώ. Νταμόι. Και έδειξε κι εκείνη το πάτωμα.
Σημείωσα και το κινητό της στο δικό μου και έκανα να φύγω.
-Εδώ εσύ, της είπα. Περίμενε τέλεφον, ντα;
-Ντα, σπασίμπα! Και έσκασε το πρώτο χαμόγελο από την ώρα που την είδα.
Copyright © Γιώργος Ζώτος All rights reserved
