Μια περιπέτεια του Αντώνη Γιοφύρη
Γράφει ο Γιώργος Ζώτος
STUDIO DREAM FACTORY
15 Ιουλίου 20:21
Μια πλακέτα στην είσοδο των στούντιο δήλωνε για το στολίδι της πόλης μας:
Το παρόν κτήριο θεμελιώθηκε ως κινηματογραφικό στούντιο το 2009
επί δημαρχίας Σ. Αβυσσαλέου
Μέγας χορηγός Δ. Γιούρκας
Με το που μπήκα μέσα είδα ένα τσούρμο κομπάρσους να τρέχουν πέρα δώθε ενώ τους κυνηγούσε ένας θηριώδης άντρας κρατώντας έναν μπαλτά και φορώντας μια ποδιά χασάπη γεμάτη αίματα. Ένας φωνακλάς με μια ντουντούκα ούρλιαζε που και που, καθοδηγώντας τους κομπάρσους και τον χασάπη. Τον αναγνώρισα από τις φωτογραφίες που είχα δει στον Κουτσομπόλη, επρόκειτο για τον Ηλία Μοντσενίγο, τον σκηνοθέτη της ταινίας “Η ματωμένη ποδιά του χασάπη”. Ένας αδύνατος πενηντάρης με καραφλίτσα, μεγάλη μύτη και πονηρά γαλάζια μάτια πίσω από ένα ζευγάρι μικρά γυαλιά μυωπίας. Περίμενα να τελειώσει η σκηνή και του έπιασα την κουβέντα. Έμοιαζε να είναι απαρηγόρητος, ίσως και υπέρ του δέοντος.
-Ο κύριος Μοντσενίγος; Ρώτησα.
-Αχ, όχι κι άλλος αστυνόμος, δεν θα το αντέξω αυτό σήμερα.
-Δεν είμαι αστυνόμος κύριε Μοντσενίγο, δημοσιογράφος είμαι από τον Κουτσομπόλη, είπα αναιδέστατα.
-Α, εσείς ήσαστε καλύτερες βδέλλες νομίζεις;
-Νομίζω ναι, κύριε Μοντσενίγο.
-Μπα; Και γιατί αυτό;
-Από μας μπορείτε να γίνετε πρωτοσέλιδο και να σας δώσουμε τη δημοσιότητα που χρειάζεστε, εν αντιθέσει με την αστυνομία που μόνο κακή δημοσιότητα μπορεί να σας δώσει.
-Λες ε; Και ποιος σου είπε ότι έχω ανάγκη εγώ τη δημοσιότητα νεαρέ μου;
-Όλοι έχουν ανάγκη λίγη παραπάνω δημοσιότητα, όσο γνωστοί κι αν είναι.
-Εγώ όχι νεαρέ μου, είπε ανασηκώνοντας τη μύτη του ψηλά.
-Κρίμα κι είχαμε σκέψεις να σας βάλουμε πρωτοσέλιδο σε ένα από τα επόμενα φύλλα. Να το ακυρώσω δηλαδή;
-Από τον Κουτσομπόλη είπες ότι είσαι; Τι κάνει ο φίλος μου ο Δεμπάς;
-Είναι σε ταξίδι στην Ευρώπη, καλά είναι πάντως.
-Χαιρετίσματα πες του! Για λέγε τώρα, τι με θες;
-Μερικές ερωτησούλες για τον μακαρίτη.
-Ρίχτες γρήγορα γιατί έχουμε και δουλειές.
-Θέλατε πολύ ακόμα για να τελειώσετε το έργο;
-Θέλαμε 5-6 σκηνές ακόμα με τον Μάρκελλο. Ήταν ο ήρωας της ταινίας, στην τελευταία σκηνή σκότωνε τον χασάπη, ευτυχώς την έχουμε γυρίσει αυτή τη σκηνή, λείπουν όμως κι άλλες βασικές.
-Και τι θα κάνετε τώρα;
-Τι θα κάνω τώρα; Αχ τι θα κάνω τώρααααααα; Μ’ έχει πιάσει απελπισία. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω, δεν ξέρω, δεν ξέρω…
Έπιασε το κεφάλι του με έντονα θεατρινίστικο τρόπο, σε σημείο που περίμενα να πει «Ωιμέ», «Αλί και τρισαλί» ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Δεν είπε τίποτα και συνέχισα τις ερωτήσεις:
-Υπάρχει περίπτωση να το γυρίσετε από την αρχή;
-Από την αρχή; Τόσα έξοδα; Δεν γίνονται αυτά. Κάποιον άλλο θα πρέπει να βρούμε στη θέση του για αυτές τις 5-6 σκηνές. Ο Καραπιπέρης ψάχνει.
-Α, ο Καραπιπέρης το έχει αναλάβει αυτό τώρα; Αυτός ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις;
-Μαζί με τον Καραπιπέρη τις έχουμε αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις. Κι αν δεν ήμουν κι εγώ… Δεν γίνεται να άφηνα μόνο του τον Καραπιπέρη με τέτοιους τρόπους να αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις. Δεν τον ξέρεις μου φαίνεται τον παραγωγό ε;
-Πολλοί πάντως λένε ότι είχε συμφέρον από αυτόν τον φόνο… Δεν τον συμπαθούσε και πολύ τον μακαρίτη.
-Άκου να σου πω, πολλοί λένε πολλά. Αν ήθελε να τον σκοτώσει θα περίμενε να τελειώσουν τα γυρίσματα πρώτα. Που θα βρει αντικαταστάτη του τώρα; Κι έπειτα αυτός δεν συμπαθεί ούτε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Πάντως αν ήταν να σκοτώνει όποιον δεν συμπαθεί, δεν θα είχε μείνει άνθρωπος σε τούτη την πόλη!
-Λένε επίσης ότι ο Μαστρογιάννης σκορπούσε πολλά λεφτά και είχε ανοιχτεί. Ξέρετε αν χρωστούσε πουθενά; Ξέρετε αν είχε κάποιο πάθος όπως χαρτιά, ιππόδρομο και τέτοια;
-Λογιστής του δεν ήμουν αλλά πάντα έκανε μεγάλη ζωή ο μακαρίτης. Ταξίδια, γλέντια, γυναίκες. Χαρτιά πάντως ούτε που ακουμπούσε καθόλου, στις γυναίκες τα 'τρωγε όλα. Ιδανικός να κάνει τις γυναίκες να τον ερωτεύονται. Θέλει τέχνη ξέρεις…
-Την ώρα του φόνου, όπως έγραψε και η πάντα έγκυρη εφημερίδα μας, ήσασταν στο μπαρ Drunken Meeple μαζί με τους περισσότερους από τους συντελεστές της ταινίας. Γιατί δεν ήταν ο Μαστρογιάννης, ακούγεται ότι δεν τον είχατε καλέσει. Ισχύει;
-Εμείς έχουμε πάντα ανοικτή πρόσκληση για όλο το συνεργείο. Όποιος θέλει έρχεται και γλεντάει με την ψυχή του. Άμα δε θέλει, με το ζόρι δε γίνεται, γίνεται; Ο Μάρκελλος από τότε που αρραβωνιάστηκε το ‘κοψε το άθλημα. Του ‘βαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι η ξινή.
-Η ξινή; Εννοείτε η αρραβωνιαστικιά του, η Μαυρογένους.
-Ναι, αυτό το ξυλάγγουρο εννοώ.
-Δεν τα πηγαίνανε καλά;
-Μπα δεν ξέρω τίποτα για τα μεταξύ τους. Δεν νομίζω ότι είχανε προβλήματα, πέρα από το ότι τον είχε μαντρώσει, κομμένες νυχτερινές εξορμήσεις, κομμένα παρτάκια, αλλά λογικό δεν ήτανε;
-Έτσι μου φαίνεται κι εμένα. Ξέρετε κάποιον που να ήθελε να δολοφονήσει τον Μαστρογιάννη;
-Ναι φυσικά! Τον μισό γυναικείο πληθυσμό! Όλα αυτά τα κοριτσόπουλα που τον είχαν σαν είδωλο και κοιμόντουσαν με τα πόστερ του πάνω από το κρεβάτι τους, μόλις έμαθαν ότι αρραβωνιάστηκε, η αγάπη τους μεταμορφώθηκε σε μίσος. Και ζήλια. Πάντως, μεταξύ μας, θα προτιμούσα να ξεσπάγανε στη ξινή. Πα πα πα, μα που τη βρήκε Χριστέ μου!
-Επ’ ευκαιρία έχετε το κινητό της; Ήθελα να κανονίσω μια συνέντευξη και μ’ αυτήν.
-Ααα, θα καλοπεράσεις. Άμα σε δεχτεί φυσικά. Φρόντισε να είναι και οι γονείς εκεί κοντά να δεις όλη την λέμον πάι οικογένεια. Αλεξανδρουπόλεως 12, εκεί μένουν. Θες και το κινητό της, ε; Μισό να το βρω…
Ο σκηνοθέτης έβγαλε από την τσέπη το κινητό του και με το αριστερό χέρι έψαξε στις επαφές του για το τηλέφωνο της Μαυρογένους.
-Να το! Σημείωσε…
-Ευχαριστώ πολύ, σας είμαι ευγνώμων, είπα χωρίς ίχνος υπερβολής καθώς σημείωνα τον αριθμό που μου έλεγε.
-Τίποτα, αλλά δεν θα φταίω εγώ αν φύγεις με τις κλωτσιές από το «φτωχικό» τους ε;
-Ασφαλώς και δεν θα φταίτε. Επιτρέψτε μου όμως να μπω σε λίγο πιο πιπεράτες ερωτήσεις καθώς αυτές όπως θα ξέρετε είναι που ξετρελαίνουν το αναγνωστικό μας κοινό.
-Σύντομα όμως, μη φάμε όλο το βράδυ μας εδώ.
-Όσο πιο σύντομα γίνεται. Πότε μιλήσατε τελευταία φορά με τον Μαστρογιάννη;
Ο Μοντσενίγος σκέφτηκε καλά πριν απαντήσει:
-Προχτές το πρωί τον πήρα στο τηλέφωνο για να κανονίσουμε για το χτεσινό πρωινό γύρισμα. Από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Τον έπαιρνα και χτες το πρωί στο κινητό του, κατά τις 9, από τις 8.30 έπρεπε να είναι εδώ και τότε το σήκωσαν από την αστυνομία. Έτσι έμαθα τα νέα.
-Αλήθεια από την αστυνομία μου είπαν ότι το πρωί τον πήρατε με απόκρυψη. Γιατί;
-Απόκρυψη; Δε θυμάμαι.
Σούφρωσε τη μούρη του και η μύτη του πήρε μια θέση κοντεύοντας να ακουμπήσει στο μάγουλο του. Αναρωτήθηκα πως το έκανε αυτό. Ύστερα από λίγο η σουφρωμένη μούρη του φωτίστηκε και η μύτη ήρθε στα ίσια της.
-Αααα, ναι μωρέ, κάναμε πλάκα στον Καραπιπέρη το βράδυ που ήμασταν στο μπαρ, μια φάρσα που σκαρώσαμε με τα παιδιά εκεί, έπρεπε να δεις τα μούτρα του όταν το ανακάλυψε και… Τέλος πάντων και μετά ξέχασα να το γυρίσω πάλι ώστε να φαίνεται το νούμερο μου. Να δεις που ακόμα με απόκρυψη θα το ‘χω…
Σούφρωσε ξανά τη μούρη του χωρίς τη μύτη του αυτή τη φορά, μισόκλεισε τα μάτια του ανασηκώνοντας λίγο τα γυαλιά του και ρώτησε:
-Εσύ τώρα κάνεις ρεπορτάζ; Γιατί δεν βλέπω καμιά κουτσομπολίστικη αξία στις ερωτήσεις σου.
-Από περιέργεια και μόνο ήταν η τελευταία ερώτηση, ίσως γιατί παραξένεψε και την αστυνομία… Τέλος πάντων, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.
Έκανα να φύγω όταν ξαφνικά σαν να θυμήθηκα κάτι και ξαναγύρισα.
-Κάτι τελευταίο, το πρωί που ήμουν στην πολυκατοικία του Μαστρογιάννη, ήταν μια ξανθιά ψηλή μάλλον Ρωσίδα με πράσινα μάτια, που ρωτούσε για τον μακαρίτη. Δυστυχώς έφυγε πριν προλάβω να τη ρωτήσω οτιδήποτε. Μήπως ξέρετε εσείς κάτι;
-Μια ξανθιά Ρωσίδα, ε;
Φάνηκε να ζυγίζει την κατάσταση και στο τέλος είπε:
-Χμμ, είχε πάρει το μάτι μου μια ξανθιά, είχε έρθει από δω, νομίζω κάποια στιγμή την είχε φωνάξει Όλγα ο Μάρκελλος, κάτι τέτοιο. Τίποτα άλλο δεν ξέρω. Ωραίο γκομενάκι, ψηλό, ξανθό, πρασινομάτικο, άνετα της έδινα κάνα ρολάκι στην επόμενη ταινία. Όχι σαν το άλλο το βλαχαδερό που μου είχε φέρει. Τέλος πάντων. Αν την βρεις πες της να έρθει να μιλήσουμε από δω. Δε θα χάσει πες της. Κι εσύ θα βγάλεις το κατιτίς σου αν την καταφέρεις.
Μου έκλεισε το μάτι πονηρά.
-Θα της το πω αν τη δω, είπα και τον χαιρέτησα.
Κοίταξα την ώρα, είχε πάει 10. Προχώρησα προς τα γραφεία του Στούντιο και έψαξα να βρω το γραφείο του Καραπιπέρη. Μια πινακίδα σε μια πόρτα με μεγάλα γράμματα δεν άφηνε περιθώρια λάθους:
Κarapip Media Productions
Βασίλης Καραπιπέρης
Παραγωγός
Χτύπησα και μόλις άκουσα κάτι σαν «ναι» άνοιξα την πόρτα. Ο παραγωγός Βασίλης Καραπιπέρης με κοίταξε πίσω από το γραφείο του με μισό μάτι. Μάλλον δεν του κάνανε τα μούτρα μου γιατί αμέσως ξίνισε τα δικά του. Βέβαια όπως είχε πει και ο σκηνοθέτης κατάλαβα ότι δεν είμαι κι ο μόνος που δεν συμπαθεί. Χοντρός, φαλακρός, λιπαρός, κοντός, ένας μπόγος ακριβά ρούχα και κοσμήματα που περιτύλιγε 120 κιλά ιδρωμένου λίπους.
-Τι είναι μικρέ; Έχασες τίποτα και ψάχνεις να το βρεις εδώ μέσα;
-Συγγνώμη που ενοχλώ τέτοια ώρα κύριε Καραπιπέρη. Από την εφημερίδα «Ο Κουτσομπόλης» είμαι και κάνω μια έρευνα σχετικά με την δολοφονία του Μαστρογιάννη.
-Α για τον φόνο ε; Δεν ξέρω τίποτα παρά μόνο ότι μας άφησε στη μέση ο παπάρας. Εγώ τι δουλειά έχω;
-Λένε ότι η ταινία θα εκτοξευτεί τώρα που ο πρωταγωνιστής της δολοφονήθηκε.
-Τι θες να πεις δηλαδή; Χτύπησε το γραφείο με τη παλάμη του. Ε, όχι και να κάνω φόνο για μερικά κωλοευρώ. Λες και μου λείπει η διαφήμιση. Όλος ο κόσμος ξέρει την Κarapip Media Productions τον κολοσσό στις παραγωγές, και θα μου πεις τώρα εσύ αν το κάθε καθίκι που ξαφνικά του ήρθε να τα τινάξει θα με κάνει πλούσιο. Σκατά! Εγώ όχι δεν κέρδισα, έχασα κιόλας. Και θες να μάθεις τι έχασα; Έφερνε κάνα γκομενάκι εδώ και μπανίζαμε που και που, αλλά κι αυτά τώρα που αρραβωνιάστηκε τα χάσαμε. Οπότε κομμένος έτσι κι αλλιώς ο τραχανάς, αντερστούντ; Άσε που κοντεύω να πεθάνω με τον μαλάκα τον σκηνοθέτη που δε ξέρει τι να κάνει και με αγχώνει κι εμένα. Μωρέ αν μπορούσα θα τον είχα αναστήσει και μόλις τέλειωναν τα γυρίσματα θα τον πετσόκοβα κομματάκια να τον επιστρέψω από κει που ‘ρθε. Στα διάλα όλοι τους! Κι εσύ μαζί! Ουστ τώρα να δουλέψουμε!
Μου έριξε μια σπρωξιά καθώς προσπάθησε να με παρακάμψει για να βγει έξω από την πόρτα πρώτος και να κατευθυνθεί προς τα παρασκήνια. Εκεί συνέχισε να παραδίδει μαθήματα ευγένειας και στο υπόλοιπο πλατό:
-Ει εσύ εκεί, τι κάνεις ρε; Πας καλά; Τρως; Άντε κράτα τον προβολέα που θες να φας κιόλας, άντε μη σας πάρει και σας σηκώσει όλους εδώ μέσα. Γίνατε όλοι αφεντικά! Άχρηστοι!
Κάτι έψαξε με τη ματιά του, τελικά φάνηκε να το είδε κάπου στα δεξιά και φώναξε:
-Νικόλ! Νικόλ! Έλα στο γραφείο μου που σε θέλω. Έλα μωρό μου, μόνο εσύ ξέρεις να με χαλαρώνεις.
Η εντυπωσιακή Νικόλ έφτυσε την τσίχλα της σε μια γλάστρα, έφτυσε κι ένα καντήλι μέσα απ' τα δόντια της και πήρε το δρόμο για το γραφείο του Καραπιπέρη. Στο μεταξύ εγώ είχα ήδη φύγει πριν να με δει εκεί.
Αποφάσισα να μην χάνω χρόνο και να πάρω αμέσως την ατυχήσασα τηλέφωνο. Ήταν ήδη 11 παρά, όμως έσκαγα από περιέργεια να την συναντήσω. Στο δεύτερο χτύπημα το σήκωσε:
-Παρακαλώ;
-Η κυρία Ηρώ Μαυρογένους;
-Η ίδια, ποιος είναι παρακαλώ;
-Αντώνης Γιοφύρης λέγομαι, είμαι ιδιωτικός ντεντέκτιβ και θα ήθελα να μιλήσουμε για την δολοφονία του αρραβωνιαστικού σας. Συλλυπητήρια κιόλας για την απώλεια σας.
-Ευχαριστώ. Όμως που βρήκατε το τηλέφωνο μου κύριε Γιο…
-Γιοφύρης. Έχει σημασία; ρώτησα ενώ φοβόμουν ότι θα μου το κλείσει.
-Έχει σημασία για την δική σας αξιοπιστία και την δική μου τελική απόφαση αν θα σας δεχτώ.
Υπέροχα. Αν το να με δεχτεί βασιζόταν στο πρόσωπο που μου είχε δώσει το τηλέφωνο της τότε δεν νομίζω ότι ο σκηνοθέτης Μοντσενίγος ήταν ο καταλληλότερος. Σκέφτηκα στα γρήγορα και απάντησα:
-Ο Βάσος Δεμπάς. Που έχει τον Κουτσομπόλη. Είναι κοινός μας φίλος.
-Μάλιστα.
Σιωπή. Για τουλάχιστον 40 δευτερόλεπτα. Μα τι κάνει; Παίρνει τον Δεμπά τηλέφωνο; Την έχω ικανή. Τελικά μίλησε:
-Ξέρετε που μένω κύριε Γιολδάση;
-Γιοφύρης. Αλεξανδρουπόλεως 12! Σωστά;
-Σωστά! Σας περιμένω λοιπόν. Το συντομότερο.
-Σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί!
Copyright © Γιώργος Ζώτος All rights reserved
