Οι γαμπροί της Ευτυχίας

Ξαναγυρνάμε στα παλιά και θυμόμαστε τις παλιές, ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960 με τον αξέχαστο Βασίλη Αυλωνίτη, τη Γεωργία Βασιλειάδου και τον Νίκο Ρίζο. Σενάριο Τσιφόρου και Βασιλειάδη (το αχτύπητο δίδυμο της ελληνικής κωμωδίας των δεκαετιών 1950 και 1960), το θέμα λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας: ο αδελφός αδυνατεί να φτιάξει τη ζωή του αν δεν αποκαταστήσει πρώτα την αδελφή του. Κανείς δεν τον πιέζει, οι γονείς είναι πεθαμένοι. Τον αναγκάζει όμως η συνείδησή του, η υπόσχεση που έδωσε στο νεκροκρέβατο της μάνας, η ηθική του, η αγάπη προς την αδελφή του. Φυσικά πλέον όλα αυτά, ακούγονται εξωτικά στα αυτιά μας, αλλά εγώ η ίδια έχω τρανταχτό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας στους γονείς μου που είχαν δεσμό επί επτά ολόκληρα χρόνια και δεν παντρευόντουσαν μέχρι να παντρευτούν πρώτα οι αδελφές του πατέρα μου. Ευτυχώς οι γονείς μου, έβαλαν κάποτε ένα τέλος! Και λέω ευτυχώς γιατί η μια θεία μου δεν παντρεύτηκε ποτέ. Αν δεν πατούσαν πόδι, μάλλον εγώ δεν θα υπήρχα τώρα να σας γράφω όλα αυτά! Για να μην σας κουράζω, ο Βαγγέλης ζει στο πατρικό σπίτι με την μεγαλύτερη αδελφή του, την Ευτυχία, η οποία είναι μια μεγαλοκοπέλα που δεν περιποιείται τον εαυτό της, που δεν ακολουθεί τη μόδα, που δεν φλερτάρει με άντρες. Με λίγα λόγια η Ευτυχία έχει χάσει το τρένο. Ο Βαγγέλης διατηρεί δεσμό με μια κοπέλα επί πολλά χρόνια και την αγαπάει, αλλά δεν την παντρεύεται αν δεν αποκαταστήσει την Ευτυχία. Για αυτόν το λόγο φέρνει στο σπίτι τον συνεργάτη του προκειμένου να τον προξενέψει με την αδελφή του. Ο συνεργάτης όμως ερωτεύεται την ανιψιά του, κόρη του πεθαμένου αδελφού του, που μένει μαζί τους. Για να ολοκληρωθεί η κωμωδία εμφανίζεται και ένας γνωστός, που νομίζει ότι η Ευτυχία έγινε πλούσια λόγω μιας μετοχής και που εποφθαλμιά στην περιουσία της. Ακολουθεί ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων έως ότου εμφανίζεται στο τέλος ο παλιός έρωτας της Ευτυχίας, ένας φαρμακοποιός που την παντρεύεται επειδή την αγαπά. Τέλος καλό όλα καλά, όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ. Όλοι ζευγαρώνονται, όλοι παντρεύονται, όλοι μένουν ευχαριστημένοι.

Μιλάμε για εποχές που η γεροντοκόρη ήταν παράξενο είδος: ανέραστη, κακιά, πανάσχημη, στρίγγλα! Μιλάμε για εποχές που ο αδελφός είχε υποχρέωση να προστατεύσει και να αποκαταστήσει την αδελφή πριν αποκατασταθεί ο ίδιος.

Ας έρθουμε όμως στην εν λόγω παράσταση. Την σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ο κύριος Μπέζος. Σκηνοθετικά έχω να πω τα καλύτερα: ο Γιάννης Μπέζος καταφέρνει σε μια μικρή σκηνή να μας μεταφέρει στην Ύδρα του 1960, σε ένα σπίτι των Αθηνών, καταφέρνει να μπαινοβγαίνουν οι ηθοποιοί σε κάθε σκηνή με ευκολία και χωρίς να γίνονται παύσεις. Ο ίδιος σαν ηθοποιός είναι πεπειραμένος και ταλαντούχος, αλλά είχα την αίσθηση ότι αντέγραφε λιγάκι τον αείμνηστο Αυλωνίτη, έσερνε τη φωνή του όπως την έσερνε αυτός, έκανε κινήσεις με τα χέρια του όπως τις έκανε εκείνος. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να έχεις να αναμετρηθείς με έναν Αυλωνίτη και γενικά με τις αναμνήσεις του κοινού.

Ας ξεκινήσω με τα θετικά της παράστασης; όπως είπα και πριν, ωραία σκηνικά που εκμεταλλεύτηκαν επαρκώς την μικρή σκηνή του θεάτρου Προσκήνιο, καλόγουστα κουστούμια στην πλειοψηφία τους που σε έστελναν πίσω μερικές δεκαετίες, ωραία τα μουσικά διαλείμματα που προσπαθούσαν να μετατρέψουν την παράσταση από πρόζα σε μιούζικαλ (δεν με ενόχλησαν, το αντίθετο: συνέβαλαν στην εύθυμη νότα που ηθελημένα έδωσε ο σκηνοθέτης). Για τα σκηνικά υπεύθυνη είναι η Μαίρη Τσαγκάρη, για τα κουστούμια η Νικόλ Παναγιώτου, η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης φέρουν την υπογραφή του Φοίβου Δεληβοριά.

Ας πω και τα αρνητικά μου: οι χαρακτήρες της Ευτυχίας και του παλιού αγαπημένου της, του φαρμακοποιού, είναι καρικατούρες! Είναι λεπτές οι διαφορές μεταξύ του αστείου και του γελοίου. Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη που αναλαμβάνει το ρόλο της Ευτυχίας είναι τόσο έντονα μακιγιαρισμένη και κάνει τόσες μούτες προκειμένου να προκαλέσει το γέλιο, που γίνεται γκροτέσκα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον αγαπημένο της φαρμακοποιό.

Το κοινό γελά πολύ με αυτούς τους δύο ρόλους: η πανάσχημη γεροντοκόρη και ο εξίσου κακομοίρης, γηραλέος γαμπρός.

Θεωρώ πάντως πετυχημένο το στοίχημα του κυρίου Μπέζου σε γενικές γραμμές: η παράσταση προσφέρει άφθονο γέλιο, ευχάριστες στιγμές, μουσικά διαλείμματα, χορευτικές φιγούρες, καλές ερμηνείες. Το προσωπικό του θεάτρου είναι ευγενέστατο και αυτό προσθέτει ακόμα ένα συν στην παράσταση.

Συντελεστές:

Κείμενο: Νίκος Τσιφόρος – Πολύβιος Βασιλειάδης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπέζος

Μουσική & Τραγούδια: Φοίβος Δεληβοριάς

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου

Χορογραφίες: Σοφία Καλπενίδου

Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας

Βοηθός σκηνοθέτη: Ντένια Στασινοπούλου 

Επικοινωνία: Ειρήνη Λαγουρού 

Οργάνωση Παραγωγής Ντόρα Βαλσαμάκη

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Τους ρόλους ερμηνεύουν: Γιάννης Μπέζος, Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Γιάννης Στόλλας, Γιάννα Παπαγεωργίου, Ντένια Στασινοπούλου, Σταύρος Μαρκάλας, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Θανάσης Ισιδώρου.

Στο Θέατρο Προσκήνιο (Στουρνάρη & Καπνοκοπτηρίου 8, Αθήνα, 2108256838) κάθε Τετάρτη στις 19:00, Πέμπτη  στις 20:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00