Αυτά ένιωσα μες από την ποιητική συλλογή «Βραχογραφίες» του Λευτέρη Καστρινάκη κι αυτό το βίωμα θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω σε τούτο το άρθρο.
Ξεκινώντας το ταξίδι στις εκμυστηρεύσεις του ποιητή, ένιωσα εξαρχής πως βρισκόμουν σε έναν αναζωογονητικό περίπατο μαζί του πλάι απ’ τα κύματα. Εκεί, όπου η θάλασσα αφουγκραζόταν και ενθάρρυνε τον ελεύθερο λογισμό του, σβήνοντας συνάμα και εξαγνίζοντας κάθε πικρή ανάμνηση που μετουσιωνόταν σε λέξεις που τις παρέσερνε ο άνεμος.
Με αυτό το γεγονός ως οδηγό, ο δημιουργός χωρίζει την ποιητική του εξομολόγηση σε δύο σκέλη. Το πρώτο έχει τον τίτλο «Εποχές στα κύματα» και περιέχει μια ιδιαίτερη, μοναχική πορεία σε μέρη απρόσιτα της ψυχής.
Εκεί που φυτρώνει αυθόρμητα κάθε ερώτημα και κάθε συναισθηματική ανάγκη, ατενίζοντας τη θάλασσα κι αναζητώντας το μέρος όπου αναριγεί ο παράδεισος/καθώς το αίθριο της θλίψης βαφτίζεται στο φως.
Κι έτσι, αφού ο ποιητής μας φιλιώνει με τα όνειρα, μας αποκαλύπτει κατόπιν την κρυψώνα τους και μας ορκίζει να μην ομολογήσουμε πουθενά τα μυστικά τους, γιατί:
Άλλες νύχτες
δείχνουν ξεθωριασμένους κόσμους
γραμμένους στους τοίχους
ερειπωμένων σπιτιών,
μετά μιλούν με τα μάτια
δακρυσμένα στο φως των αστεριών
Και σε τούτη την φωτεινή σιωπή, εκείνος που έχει την ευθύνη να κρατά χαραγμένες στα κατάστιχά του φυλαγμένες όλες τις παραπάνω στιγμές, δεν είναι άλλος από τον λογοτέχνη. Αφού κι ο ποιητής νυχθημερόν/με έργα ηλιοδοτεί το διάφανο.
Μα σαν ζώνει η κούραση το λογισμό του δημιουργού, αρκεί να κοντοσταθεί στο καθρέφτη του και να ψελλίσει την αυτοκριτική του ώστε να συνεχίσει να βαδίζει ελεύθερα στα βήματα της μοίρας του με λόγια όπως τούτα:
Μπροστά στέκομαι όρθιος κι ας πλήγωσα.
Όμως, στο δίλημμα σκύβεις ή πεθαίνεις
διαλέγω το θάνατο
κι όταν υψώνω το τείχος της παιδικής ψυχής,
από το φόβο και το πάθος νικά το πάθος
Γιατί στο διάβα του, ο ποιητής κρίνει και κρίνεται. Δίχως να κρύβεται πίσω από τις επιβεβλημένες, τυπικές πράξεις τάχα σεβασμού, σ’ ένα κόσμο που άλλα η ψυχή σκέφτεται και άλλα -λόγω συμφέροντος- ξεστομίζει.
Κι αυτό το διπρόσωπο φέρσιμο θεωρώ πως το καυτηριάζει εύστοχα ο Λευτέρης Καστρινάκης στο ποίημά του «Τίτλου απονομή»:
Τάχατες ευλάβεια
όρκοι σε γλώσσα αρχαία
ακαταλαβίστικη
κίβδηλη ευγένεια
απονομή αξιωμάτων
Προχωρώντας στο δεύτερο μέρος της συλλογής «Βραχογραφίες», βρισκόμαστε στην ενότητα που τιτλοφορείται «Ανάσες από νυχτολούλουδο», όπου μας καλωσορίζει αμέσως μια ωδή στη φύση:
Σε δάκρυ ευτυχίας
στο βάθος των ματιών
κατοικεί η ευγνωμοσύνη μου
για σένα φύση
Κι έπειτα, παρασυρόμενοι από την μελωδία της εσωτερικής γαλήνης του ποιητή, μας ξορκίζει στα ηθικά ιδανικά του:
Κάνε τα χαμόγελα να κυλούν διάφανα
στις ξεχασμένες ακτές
κι ακύρωσε την ερημιά του κόσμου
Περιδιαβαίνοντας στις περίπου 100 σελίδες του βιβλίου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ονειρικές περιπλανήσεις, νοσταλγικές καταστάσεις και δημιουργικά αδιέξοδα που φαντάζουν οικεία γεννώντας ταυτόχρονα ταυτόσημες σκέψεις και συμπεράσματα για όσα μας τυραννούν στην δίνη της καθημερινότητάς μας.
Και κάθε που συμβαίνει αυτό, τότε σημαίνει πως ο ποιητής έφερε εις πέρας την αποστολή του…
Όμορφο αναγνωστικό ταξίδι σας εύχομαι Φίλοι μου!
Την ποιητική συλλογή Βραχογραφίες του Λευτέρη Γ. Καστρινάκη μπορείτε να την προμηθευτείτε από τις εκδόσεις Βεργίνα.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις και στίχοι είναι αποσπάσματα της συλλογής.
Το βιογραφικό σημείωμα του Λευτέρη Καστρινάκη:
Γεννήθηκα στο χωριό Κάινα, στα Χανιά της Κρήτης το 1948. Μετά το πτυχίο του Φυσικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών συνέχισα τις σπουδές μου στην τότε Δυτική Γερμανία όπου τέλειωσα τη διδακτορική μου διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Goettingen. Ασχολήθηκα με την έρευνα και δίδαξα για περίπου 35 έτη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 2014 παραιτήθηκα από τη θέση Αναπληρωτή Καθηγητή του τμήματος Χημικών Μηχανικών.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής με έστρεψε στην ποίηση όπου βρήκα καταφύγιο στη γραφή των σκέψεών μου. Με τον καιρό διαπίστωσα πως αυτό δίνει στη σκέψη φτερά να πετά ελεύθερα, να μεταφέρει ελπίδες, βάσανα, αισθήματα, χαρές και υπαρξιακές ανησυχίες. Τον τελευταίο καιρό με την προτροπή φίλων αλλά και ανθρώπων που ασχολούνται με την ποίηση, αποφάσισα να κάνω το πρώτο δειλό εκδοτικό βήμα.
