Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Είναι πρωί. Μιας μέρας καθημερινής. Ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου για να ξυπνήσω. Κι όμως ακόμα μέσα στα μάτια μου είναι όνειρο της μιας βραδιάς η δική σου η μορφή.
Είναι μια μέρα καθημερινή κι εγώ θα δώσω παράσταση για πάρτη της. Θα την κάνω να μοιάζει σαν μέρα γιορτινή. Ώρες ώρες φοβάμαι την ζωή και με ανησυχούν οι άνθρωποι που υπάρχουν μέσα σε αυτήν. Βαριέμαι. Δεν μου αρέσω. Όχι δεν μου λείπεις. Σε τραβάω ακόμα μέσα μου σαν μια βαθιά ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και σαν μια τελευταία γουλιά από τον καφέ μου.
Βγαίνω έξω και περπατώ στην πόλη. Κοιτάζω τον ουρανό. Τρελά τα πουλιά πετούν γιατί θα πιάσει μάλλον βροχή. Σκύβω στο χώμα. Είναι χορτάτο από φύλλα και από ανθούς που ξέπεσαν πριν την ώρα τους.
Νιώθω μοναξιά. Καίγομαι για να ζεστάνω τον χειμώνα που υπάρχει μέσα σου. Έλα κοντά μου.
Να εδώ να κάτσουμε παρέα σε ένα ξεχαρβαλωμένο παγκάκι στο πεζοδρόμιο.
Όμως γδύσου! Σκίσε τα ρούχα σου! Θέλω να δω την ψυχή σου και κάθε σημάδι στο στήθος σου και στο κορμί σου.
Κάνε μου έρωτα με όποιον τρόπο θέλεις.
Γδύσου ακόμα κι από το σώμα που φοράς για να κυκλοφορείς σε τούτη την ζωή. Πάρε με και ταξίδεψε με. Έτσι απλά μέσα σε ένα πρωινό μιας μέρας καθημερινής μήπως και καταφέρω έτσι όπως θα χάνομαι για σένα να με ξαναβρώ.
Είναι βράδυ τώρα και το φως μέσα στο σπίτι φτωχαίνει. Μαζεύτηκα. Σε κερνάω μια τζούρα ευτυχία και σου χαρίζω έναν ουρανό. Βάλε εσύ τα αστέρια και κάνε μου έρωτα για λίγο ακόμα.
🌹
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τμήματα πίνακα της Carol Marine η οποία φτιάχνει έναν μικρό πίνακα την ημέρα -πολλές φορές still life- με θέματα από την καθημερινότητα και ύστερα τον αναρτά στο προσωπικό της ιστολόγιο.
Της ίδιας:
