koukidaki: Το καρέ των Χριστουγέννων

Σοφίας Κραββαρίτη

Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν μελαγχολικά και μοναχικά. Ακριβώς όπως τα προηγούμενα. Και τα προ-προηγούμενα. Και τα... αλήθεια, πόσα τέτοια είχε περάσει;

Προσπάθησε να θυμηθεί. Έκλεισε τα μάτια και ο διακόπτης του χρόνου άρχισε να γυρνά προς τα πίσω. Σε κάθε τέτοια μέρα, ένα σκληρό κλικ αποτύπωνε το καρέ των Χριστουγέννων παγώνοντας την στιγμή σαν φωτογραφική μηχανή κι εκείνη στεκόταν και κοίταζε με άδειο βλέμμα και ακόμα πιο άδεια καρδιά.

Κλικ, πόνος. Κλικ, θλίψη. Κλικ, μοναξιά. Κάθε κλικ μαρτυρούσε σφίξιμο στο στομάχι, απελπισία, μούδιασμα, απόγνωση και κενό. Κάθε κλικ φώναζε κι ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Κλικ, κλικ, κλικ...

Πότε σταματά άραγε ο πόνος; Πόσο πίσω πάει κάθε φορά; Πότε θα συναντήσει επιτέλους κάτι; Λίγες στιγμές μετά παραιτήθηκε. Σταμάτησε ν' αναρωτιέται επειδή απλά γνώριζε πως ούτε τώρα θα συνέβαινε. Ούτε τώρα θα έβγαινε από το σκοτάδι στο οποίο είχε βυθιστεί. Μάλλον η μνήμη την είχε καταδικάσει για κάποιο έγκλημα που δεν είχε καν διαπράξει. Δεν μπορούσε όμως να ξέρει πως οι αναμνήσεις κρύβονταν απλά για να την προστατεύσουν.

Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε γύρω της το γνώριμο περιβάλλον. Ακόμη σκοτάδι. Πάντα σκοτάδι. Παραδόθηκε σε αυτό γι' ακόμη μία φορά κλείνοντας τα μάτια της. Δεν είχε νόημα να το πολεμά. Αποκοιμήθηκε χωρίς μνήμες, δίχως προσδοκίες. Ήξερε μόνο πως για μία ακόμη φορά λίγο πιο κάτω την περίμενε ο νέος χρόνος. Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς το γνώριζε μέσα στο σκοτάδι. Απλά υπήρχε η γνώση.

Λίγες στιγμές(;) μετά –πώς θα μπορούσε άλλωστε να ξέρει ότι δεν ήταν ώρες;– την ξύπνησε μια απαλή μελωδία. Δεν άνοιξε τα μάτια, παρά συγκεντρώθηκε σε αυτό που άκουγε σαν να κρινόταν από τις ήσυχες νότες κάτι πολύ σημαντικό. Μια γαλήνη απλώθηκε παντού μέσα της φτάνοντας ο ψαλμός στ' αφτιά της: «Άγια νύχτα σε προσμένουν με χαρά οι χριστιανοί...».

Ξάφνου, οι μνήμες επέστρεψαν. Τα καρέ περνούσαν το ένα μετά το άλλο, μπροστά από τα κλειστά της μάτια. Πρώτο καρέ. Οι γονείς της κι εκείνη ετοιμάζονταν να πάνε για ψώνια. Δεύτερο καρέ. Στο κατάστημα γελούσαν καθώς είχαν διαλέξει το πιο ψηλό δέντρο και ο πατέρας της αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να το δέσει στην οροφή του αυτοκινήτου, τόσο τεράστιο που ήταν. Τρίτο καρέ. Σειρά είχαν τα στολίδια, αλλά και διάφορα παιχνίδια. Ήταν όμως δύσκολο να διαλέξουν κι έτσι γέμισαν χαρούμενοι το αυτοκίνητο με κούτες ξέχειλες από πράγματα που πολλά από αυτά δεν ήξεραν τι να τα κάνουν. Ξεκίνησαν για το σπίτι ψέλνοντας όλοι μαζί ευτυχισμένοι την «Άγια νύχτα». Τέταρτο καρέ. Το αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα, κατευθυνόταν επάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πέμπτο καρέ. Ο δρόμος γέμισε από χριστουγεννιάτικα κλαδιά, στολίδια, παιχνίδια, λαμαρίνες, αίματα... Έκτο καρέ. Φωνές, σειρήνες, οι γονείς στο οδόστρωμα λίγο πιο μακριά της. Έβδομο, όγδοο, ένατο, δέκατο καρέ, ενδέκατο, δωδέκατο... σκοτάδι, κενό, σκοτάδι, κενό...

Τώρα πια, είχε ξυπνήσει για τα καλά κι έκλαιγε μ' έναν πόνο βουβό όσο και ανελέητο, που ξεχύθηκε από τα σωθικά της σκληρός και αδυσώπητος. Όσο πιο δυνατά έκλαιγε, η μελωδία συνέχιζε ν' ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ακόμα πιο έντονα διαπερνώντας όχι μόνο τα τύμπανά της, αλλά και την καρδιά της, μιας και οι φωνές έμοιαζαν τόσο οικείες, τόσο γνώριμες...

Αποφάσισε ν' ανοίξει τα μάτια της κι έμεινε να κοιτά εκστασιασμένη. Ο χρόνος πάγωσε στο ωραιότερο καρέ της ζωής της. Μπροστά της βρίσκονταν οι γονείς της ντυμένοι με ολόλευκα ρούχα και στόλιζαν το τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο ψέλνοντας. Ήταν οι δικές τους φωνές αυτές που γαλήνεψαν την καρδιά της, ήταν η παρουσία τους εκεί που την γέμισε ευτυχία. Το δωμάτιο λουζόταν από ένα χαμηλό φωτισμό και απέμεινε να παρακολουθεί σαν υπνωτισμένη. Όταν τελείωσαν, έκαναν μερικά βήματα πισωπατώντας και κοίταζαν το δέντρο ευχαριστημένοι. Στη συνέχεια στράφηκαν προς το μέρος της. Η μητέρα της κρατούσε το άστρο της κορυφής στο χέρι της. Πλησίασαν το κρεβάτι και της χάιδεψαν τρυφερά τα μαλλιά.

«Αυτό το άστρο είμαστε εμείς που θα σε καθοδηγούμε σε όλη σου τη ζωή», της είπε η μητέρα της με απέραντη αγάπη.

«Θέλουμε να το τοποθετήσεις εσύ στην κορυφή. Δε θα μας απογοητεύσεις, έτσι δεν είναι;», συμπλήρωσε ο πατέρας της.

Είδε να βγαίνει από το σώμα της, δε φοβήθηκε όμως. Οι γονείς της την κράτησαν από το χέρι και πλησίασαν το δέντρο. Αιωρήθηκε μαζί τους στην κορυφή, όπου τοποθέτησε το αστέρι. Ακούμπησαν και πάλι στο πάτωμα και άγγιξαν και οι δύο τα μάγουλά της.

«Μην ξεχάσεις ποτέ πως σε αγαπάμε. Θέλουμε να προχωρήσεις. Είναι το δώρο που σου ζητάμε για τα Χριστούγεννα», μίλησαν και οι δύο μαζί.

Χάθηκαν μπροστά από τα δακρυσμένα μάτια της αφήνοντας πίσω τους όλη την αγάπη τους, αλλά και γαλήνη αναμεμειγμένη με θλίψη μέσα στην ψυχή της. Γύρισε και κοίταξε το σώμα της στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Πήγε κοντά και μίλησε στον εαυτό της:

«Ξύπνα. Έχουμε μια ζωή να ζήσουμε».

Το μόνιτορ άρχισε να χτυπά ζωηρά και ένας γιατρός όρμησε μέσα στο δωμάτιο. Από κάπου ψηλά, δύο άγγελοι χαμογελούσαν ευτυχισμένοι ψέλνοντας την Άγια νύχτα...

🎠

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία Τζένης Κουκίδου

Της ίδιας:
Μια αλλιώτικη Πρωτοχρονιά