Το κέρμα που θα αφήσεις στον ζητιάνο ακόμη κι αν είναι από τα τελευταία σου.
Το χαμόγελο που θα χαρίσεις ολόψυχα σ’ έναν άγνωστο.
Το τρυφερό άγγιγμα και η συντροφιά στους ηλικιωμένους παππούδες σου.
Η θύμηση και υποστήριξη όσων έχουν ανάγκη ολόκληρο τον χρόνο και όχι μόνο τις γιορτινές μέρες.
Το νερό και το φαγητό που δίνεις από καρδιάς σ’ ένα αδέσποτο ζωάκι.
Το χρώμα που παίρνει η ψυχή σου όταν βρίσκεσαι μ’ αγαπημένους ανθρώπους.
Το μοίρασμα του πόνου για ν’ αλαφρώσεις βάρη απ’ αλλονών πλάτες.
Το μοίρασμα της χαράς σε κομμάτια ακόμη κι αν δεν είναι δική σου.
Το αναμμένο καντήλι των αγαπημένων που ποτέ δεν ξεχνάς.
Αυτό είναι αγάπη στον δικό μου κόσμο.
📖
Η αγάπη, Λέο Μπουσκάλια, εκδόσεις Γλάρος
Γνωστός στο ευρύ κοινό, συγγραφέας του «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις», ο Λέο Μπουσκάλια κατ’ εμέ δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Σ’ αυτό του το πόνημα καταπιάνεται με την αγάπη. Μοιράζεται μαζί μας ιστορίες, δικές του και άλλων, βγάζει συμπεράσματα, θέτει ερωτήματα, προβληματίζεται και προβληματίζει ψάχνοντας το άπειρο νόημα της αληθινής και χωρίς όρια αγάπης.
Δεν είναι μυθιστόρημα, δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι ένα κράμα που παρόλο το μικρό μέγεθός του καταφέρνει να σε κάνει να βουτήξεις βαθιά μέσα στα άδυτα της ύπαρξής σου και να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Από τα βιβλία που αφήνουν ανεξίτηλα το σημάδι τους στο μυαλό αλλά κυρίως στην καρδιά σου.
🎬
Loveless (Χωρίς αγάπη, 2017), του Andrey Zvyagintsev
Τον σκηνοθέτη τον γνώρισα μερικά χρόνια πριν με τον Λεβιάθαν, καθότι με είχε εντυπωσιάσει από τότε τον ακολουθώ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Πληθώρα ταινιών που εξυμνούν την αγάπη υπάρχουν όμως καμία δεν κατάφερε να με αγγίξει σαν το Loveless. Κι αυτό γιατί ξεκινάει από μια τελείως διαφορετική βάση, από την έλλειψη αγάπης. Δυο γονείς στα πρόθυρα του διαζυγίου που περιμένουν πως και πώς να ελευθερωθούν από τα δεσμά που τους ενώνουν.
Απορροφημένοι από τα δικά τους προβλήματα και το κυνήγι της δικής τους εγωιστικής ευτυχίας. Μόνο εμπόδιο ο γιος τους, ο μικρός Αλιόσα που γίνεται μάρτυρας της εγκληματικής αδιαφορίας τους. Παραμέληση, ατελείωτες ώρες μοναξιάς και έλλειψη αγάπης είναι αυτά που βιώνει το μικρό αγόρι στην καθημερινότητά του. Όταν όμως εκείνο εξαφανίζεται τα πάντα αλλάζουν.
Ο σκηνοθέτης ξεσκεπάζει με ωμό αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο τα ιδανικά μιας πλαστής ευτυχίας ίδιον την εποχής μας και όχι μόνο της σύγχρονης Ρωσίας. Λεφτά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακριβά κινητά, σεξ, καλοπέραση. Μέσα από τον δρόμο της οδύνης αναγκάζει του πρωταγωνιστές του να περπατήσουν στον δρόμο της αυτογνωσίας και στην ανακάλυψη της αγάπης αλλά με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο. Απλά ανατριχιαστική.
Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Χαλίλ Γκριμπράν