Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί

Ερρίκου Ίψεν

Ο Ρούμπεκ, διαπρεπής γλύπτης, ξανασυναντά την γυναίκα που υπήρξε μοντέλο στο σημαντικότερο έργο του. Όπως του εξομολογείται εκείνη, έφυγε κομματιασμένη όταν κατάλαβε ότι (απλά) αποτέλεσε το μέσον για την επίτευξη του καλλιτεχνικού αποτελέσματος του γλυπτού του ενώ από τη μεριά της συνέλεγε τις κοινές τους στιγμές και τη δημιουργία του ως ό,τι πιο πολύτιμο. Έκτοτε, ζούσε (με την βιολογική έννοια) άδεια από εσωτερικό κόσμο. Ένα σαρκίο μόνο που αναπνέει μηχανικά και αδιάφορα, χωρίς νόημα, χωρίς συναισθήματα, χωρίς πνεύμα, χωρίς ψυχή. Το γλυπτό εκείνο είναι ό,τι έχει απομείνει από την Ιρένε ή η Ιρένε ολόκληρη βρίσκεται σε εκείνο το έργο που έγινε μοίρα της.

Η Μάγια, κουρασμένη από την επαναλαμβανόμενη, τυπική καθημερινότητα δίπλα στον Ρούμπεκ και αρκετά απεχθής για την τέχνη, βρίσκει στο πρόσωπο του κυνηγού Ούλφχαϊμ νέες ενδιαφέρουσες εμπειρίες που την γοητεύουν.

Οι χαρακτήρες του έργου συνειδητοποιούν και σχηματοποιούν τη θλίψη τους, τους λόγους για τους οποίους δεν ευτύχησαν οι ζωές τους, τις άνευ νοήματος μέρες της ύπαρξής τους. Και αποφασίζουν να δράσουν (αν όχι ν' αλλάξουν) παίρνοντας επιτέλους αποφάσεις που θα τους βγάλουν από τη μιζέρια τους -με το όποιο κόστος ή συνέπεια. Όταν όλα έχουν καταρρεύσει, όταν έχει χαθεί κάθε ψήγμα νοήματος, όταν κουβαλάς μόνο πληγές και πιστεύεις σε ψευδαισθήσεις... μπορείς να πάρεις την πιο ακραία απόφαση ως κάτι φυσικό κι επόμενο. Δεν υπάρχει πια φόβος μα σωτηρία (ψυχής).

Ο Ίψεν, στο ύστατο αυτό έργο του, πραγματεύτηκε την σχέση της τέχνης τού καλλιτέχνη με τη ζωή δημιουργώντας τελικά μια προαναγγελία θανάτου -του ενός ή και των δύο μαζί- και παράλληλα ανέδειξε τη σπουδαιότητα της συναισθηματικής ζωής.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες αναλύοντας τα πρόσωπα, τις σχέσεις και τις σκηνές, αφού το έργο βρίθει νοημάτων, ερμηνειών, ψυχογραφημάτων και άλλων, αλλά πολλές συζητήσεις και θέματα που αναδεικνύονται από έργα σαν αυτό έχουν και υποκειμενικό υπόστρωμα ενώ παράλληλα, κάποιες αποχρώσεις είναι καλύτερα να τις ανακαλύπτει κανείς μόνος.

Στο φιλόξενο θέατρο Εκάτη έχουμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε Ίψεν (πια). Η αισθητική του χώρου έχει αύρα εποχής, κλασικά στοιχεία, ατμόσφαιρες ημίφους και ανάλογες χρωματικές αποχρώσεις έτσι κι αλλιώς, όμως και οι επιλογές της σκηνοθέτιδος Βαλεντίνης Λουρμπά προσανατολίζονται σε τέτοια μονοπάτια. Να θυμηθώ επί τροχάδην, Τα στηρίγματα της κοινωνίας, το Κουκλόσπιτο, την Αγριόπαπια, τους Βρυκόλακες...

Φέτος, χωρίς τα κλασικά έπιπλα και αντικείμενα εποχής αφού η δράση τοποθετείται σε εξωτερικούς χώρους, χαρήκαμε ακόμα μία φορά την επαφή μας με την ενέργεια του θεάτρου -εξάλλου η πρόσφατη ανακαίνιση προσφέρει καλύτερο περιβάλλον θέασης και λειτουργικότητα. Ο Ίψεν συνεχίζει να παίζεται στην Αθήνα του σήμερα (το συγκεκριμένο έργο γράφτηκε στην εκπνοή του 19ου αιώνα) από ανθρώπους που αγαπούν τη δραματική τέχνη, είναι κοντά στο πνεύμα και την εποχή του έργου, έχουν αφοσιωθεί σε αυτό και συνεχίζουν να προσφέρουν κάθε χρόνο μια νέα κλασική πρόταση με το ίδιο μεράκι.

Τα σκηνικά είναι λιτά και μη ουσιαστικά προς την εξέλιξη των δρώμενων -σε αυτό το έργο- κι έτσι τα είδαμε και στο θέατρο Εκάτη. Η ατμόσφαιρα εμπλουτίζεται με ομίχλη και κατάλληλους φωτισμούς για τις ανάγκες της παράστασης ενώ η τελευταία σκηνή πραγματικά μας κέρδισε (πρέπει να πάτε για να το δείτε -είναι άστοχο να σας κάνω περιγραφή, θα σας χαλάσω την έκπληξη) και ολοκληρώνει τη θέαση αισθαντικά.

Συντελούν:
Συγγραφέας: Ερρίκος Ίψεν
Σκηνοθεσία: Βαλεντίνη Λουρμπά
Μετάφραση-προσαρμογή: Θίασος Λεπτουργός
Βοηθός σκηνοθέτη: Δώρα Τζερουνιάν
Ενδυματολόγος - Σκηνογράφος: Σώντη Πάλου
Μουσική επιμέλεια: Σωτήρης Σώτης
Δημόσιες σχέσεις: pandy pava
Φωτογραφία: Κώστας Βολιώτης

Παίζουν οι ηθοποιοί με αλφαβητική σειρά
Χρήστος Αυλωνίτης: (Ούλφχαϊμ)
Κώστας Κονταράτος: (Ρούμπεκ)
Αργυρώ Λογαρά: (Μάγια)
Δώρα Τζερουνιάν: (Ιρένε)

Στο Θέατρο Εκάτη, Εκάτης 11, Πλατεία Κυψέλης, 2106401931
Κάθε Παρασκευή στις 19:15 και στις 21:15, Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19:15