Ψιθύρισμα
Ωμών ακαθάριστων
Μικρόκοσμων
Ιδιωτεύει[1]
Κι αν δεν κατάλαβες γιατί
Αφέσου σε μια αφήγηση
Ικανή
Μαζί της να σε ταξιδεύσει
Απαλλαγμένο από ενοχές
Γυμνό από ανάγκες
Να μάθεις, όταν εις το μέσο ετοιμασθείς
Η Μαγιονέζα ότι θα σημάδευε
Των πάντων το τέλος, ενώ
Η καινούρια αρχή θα ήταν η δική μας ειμαρμένη -σημαδεμένη-
Σ’ ένα νέο ΨΩΜΙ, σ’ έναν ΜΑΓΝΗΤΗ[1]
🍞
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Τ.: Ως συγγραφέας, οι ανησυχίες μου είναι κυρίως φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές. Γενικά μέσα στη γραφή μου προσπαθώ να αποδίδω την αγανάκτηση των ανθρώπων προς κάθε μορφή υπέρβασης εξουσίας. Δεν τους δίνω όμως υπεράνθρωπη δύναμη. Ούτε τους ελέγχω.
Παρακολουθώ τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους απέναντι στο ανεξήγητο. Μέσα από το ΨΩΜΙ προσπαθώ να δείξω (να αποδείξω αν θες) ότι Εξουσία πρέπει να υπάρχει, νόμος πρέπει να υπάρχει, αλλά πάνω από όλα πρέπει να διδάσκεται το μέτρο. Το δικό μου ερώτημα ήταν πάντοτε το εξής: ποιος επιβάλλει και με ποιο τρόπο την τάξη; Και επίσης, πώς επιλέγονται οι Αρχές και ποια η συστημική συνέπεια προς τον κάθε πολίτη, σε κάθε κοινωνική τάξη, όταν το Σύστημα και η τήρηση αυτού γίνεται αυτοσκοπός και με πλήρη ασυναισθησία; Αυτά διαπραγματεύεται το ΨΩΜΙ και τα διάφορα διηγήματα, όσο κι αν φαίνονται ανεξάρτητα, έχουν κοινή γραμμή και χτίζουν σταδιακά το κρεσέντο της αφήγησής μου στο βιβλίο. Η σπονδύλωση αυτή, βεβαίως, σε καμία περίπτωση δεν στερεί το κάθε διήγημα από την απόλυτη αυτοκυριαρχία, αυτοτέλεια και συνοχή του.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Τ.: ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Τ.: Θέλω να συμβουλεύσω τον αναγνώστη μου να προσέχει τις λεπτομέρειες καθώς προχωρά στην ανάγνωση του βιβλίου, για να μπορέσει να λύσει τον γρίφο της θρυπτικής αλλά συνάμα ανελικτικής αφήγησης. Η κεντρική γραμμή δεν βρίσκεται στο κάθε διήγημα αλλά υποκρύπτεται. Το πού θα καταλήξει και ποια θα είναι η απάντηση που θα δώσει τελικά ο αναγνώστης στο τι είναι το ψωμί και ποιο ρόλο παίζει τελικά ο μαγνήτης (μαγνήτες;) και οι κύκλοι.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Τ.: Θα ξεκινούσαμε από Ελλάδα, θα πηγαίναμε Κύπρο, μετά Βόρειο Πόλο, ξανά λίγο πιο κάτω στις Βόρειες χώρες, μετά προς το τέλος στην Αφρική και εν τέλει δεν θα ξέρουμε πού βρισκόμαστε, θα σκορπιστούμε παντού στον πλανήτη, έτοιμοι για την επαναδιαπραγμάτευση. Το ταξίδι θα διαρκούσε μερικές χιλιάδες χρόνια.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Χ.Τ.: «Ξαφνικά, με τη λιγοστή λογική που της είχε απομείνει, σκέφτηκε να κτυπήσει το αντικείμενο με τα δάχτυλά της για να καταλάβει το υλικό του. «Τικ-τοκ. Τικ-τοκ». Ένας κούφιος ήχος. Της θύμισε τον ήχο του ξύλου. Ίσως ήταν ένα ξύλινο άγαλμα. Το ονόμασε Σωκράτη, όπως πάντα σκεφτόταν ότι θα ονόμαζε τον γιο της, αν ποτέ αποκτούσε, και αμέσως, χωρίς δεύτερη σκέψη, έτσι όπως το αγκάλιαζε, έγειρε μέσα στο παγωμένο νερό που κυλούσε πια στην έρημο και της μούσκευε τα πόδια εδώ και μερικές ώρες. Σε μερικά λεπτά βρέθηκε να επιπλέει σε βαθύτερο νερό κι όσο έκανε κουπί με τα χέρια, άκουγε όλο και πιο έντονα το όνομά της από τη φωνή της αδελφής της».
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Η συλλογή διηγημάτων του Χρίστου Ρ. Τσιαήλη, Ψωμί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Η συλλογή περιλαμβάνει το διήγημα «Φρούτο» που διακρίθηκε στον πανελλήνιο διαγωνισμό Φαντασμαγορία 2017. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ!
Στην περίληψη αναφέρει μεταξύ άλλων:
Δεκατέσσερις διαφορετικοί κόσμοι ενώθηκαν σε ένα υπερφυσικό, φαντασιακό επίπεδο -εκεί που η σύγκρουση του Σύγχρονου Ανθρώπου με το Σύστημα είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, και οι γέφυρες φθείρονται από την τριβή με τον στυγνό ρεαλισμό. Άλλες ιστορίες παγιδεύουν τους ήρωές τους σε κόσμους-μινιατούρες ενώ άλλες εκρήγνυνται με μια ολιστική γεύση από παγκοσμιοποίηση. Πόση ελκτική ισχύ χρειάζεται ένας ταπεινός μαγνήτης για να υπερνικήσει τη δύναμη του Πεπρωμένου, και να διεισδύσει στην απόλυτη συνέπεια του Νόμου των Συμπτώσεων;
…/Για χιλιετίες όλοι υποταγμένοι σε ένα παγκόσμιο κέρφιου, που όμοιό του δεν είχε δει ποτέ ξανά η Ανθρωπότητα. Με πλήρη έλεγχο για το πού κατευθύνονται, πού βρίσκονται, πού σκοπεύουν να πάνε κάθε στιγμή. Υποταγμένοι στη μέθοδο της Εκκαθάρισης, που είχε ανεπανόρθωτα χωρίσει τους ανθρώπους στις Ηπείρους κατά φυλή, ξεκαθαρίζοντας τις ανάμεικτες, σε μια προσπάθεια απόλυτου ολοκληρωτικού ελέγχου του DNA για εύρεση λύσης στα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν -την αντιδραστικότητα προς το Σύστημα και τον ρατσισμό και την εξάπλωση της Αντίστασης.
Τώρα όμως είναι επιτέλους όλοι εδώ. Για να γίνει η αλλαγή. Έτσι ειπώθηκε. Και αυτό περιμένουν. Να αλλάξει ο κόσμος.
Από τα παράθυρά τους πάντοτε αγνάντευαν τις ταράτσες των υπολοίπων ουρανοξυστών, αναγκασμένοι να ψάχνουν εικονογραφημένα κόμικς για να γνωρίσουν πώς ήταν ο κόσμος στην προϊστορία, όταν μπορούσε κάποιος να πατήσει στην επιφάνεια της γης. Όταν υπήρχαν λουλούδια, οι ορχιδέες, οι μαργαρίτες, πριν τις καταβροχθίσουν οι μεταλλαγμένες σεκόγιες για μια θέση δίπλα από τα τεράστια κτήρια.
Μα σήμερα όλοι πορεύονται σε μια τεράστια Πλατεία χωρίς διαζώματα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς παγκάκια και συντριβάνια, σε μια Άγραφη Πλατεία, σαν Καθαρή Συνθήκη που αναμένει το πλήθος που θα της δώσει αξία, ζωή και ταυτότητα.
Στα βορειοδυτικά, ο Παγετώνας που έχει κατέβει από το Κιλιμάντζαρο και έχει καλύψει το υπόλοιπο ογδόντα τοις εκατό της αφρικανικής ηπείρου, δημιουργεί ένα απρόσμενο θέαμα με το βασάλτιο. Τα αυτόβουλα drones της Αντίστασης με τις ψηφιακές τους αποτυπώσεις έχουν δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό ολόγραμμα της όψης ενός τεράστιου Γιν και Γιαν. Στους συμβατικούς χάρτες που εκτυπώνονται εκ νέου από τα κρυφά τυπογραφεία ανά την υφήλιο, το σύμβολο αυτό καλεί τους ανθρώπους από όλες τις μεγαλουπόλεις να μαζευτούνε στην Πλατεία. Ο κύκλος αυτός, με ξεχασμένο το νόημά του για χιλιάδες χρόνια, αναβίωσε μέσα σε μια νύχτα, όταν μοιράστηκαν τα φυλλάδια.
Ημέρα Κυριακή. Ένα ψυχρό αεράκι από τον Παγετώνα δροσίζει τα πλήθη. Ο βασάλτης, σαν ένας τεράστιος μαγνήτης, απορροφάει την ακτινοβολία και όλοι είναι ευχαριστημένοι, και σε αναμονή.
Χωρίς να είναι γνωστή η δράση της Αντίστασης με τα φυλλάδια στον Πρόεδρο, το μήνυμα της Πορείας από τη δική του πλευρά μεταδόθηκε ενδοκρανιακά, σιωπηλά, μέσω των εγκατεστημένων αποδοχέων τεχνολογίας bluetooth σε όλους τους εγκεφάλους.
Μα το ηχητικό μήνυμα της Παγκόσμιας Εταιρείας Ελέγχου δεν έλεγε για Γιν και Γιαν και για ένωση του καλού με το καλό, όπως το μήνυμα της Αντίστασης. Ήταν μια ξερή διαταγή. Όλες οι εταιρείες πληροφορικής και ο κεντρικός παγκόσμιος σταθμός ενημέρωσης αποδέχτηκαν τη μετάδοση χωρίς καμία αντίδραση – έτσι κι αλλιώς η διαταγή ήρθε από εκείνον. Και τα πάντα είναι έτοιμα. Για να εκπληρωθεί ο διπλός σκοπός. Το διφορούμενο μήνυμα. Όλοι συνειδητοποιούν ότι αυτή τη στιγμή πορεύονται για την ένωση των πάντων και τη μετατροπή τους σε κάτι άλλο. Το τι θα είναι αυτό δεν γνωρίζουν. Δεν είναι απόλυτα έτοιμοι, αλλά κάτι τους πείθει ότι επιθυμούν εκείνο που έρχεται. Γιατί το περιμένει και ο Πρόεδρος, το περιμένει και η Αντίσταση…/
[1] Ο Χρίστος Ρ. Τσιαήλης συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου του. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Ευχαριστώ τον Χρίστο Ρ. Τσιαήλη για τη διάθεση του αποσπάσματος.
