Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Μ.Τ.: Με στιγμές και όταν αυτές οι στιγμές αναβιώνουν μέσα από τη μνήμη μας, τότε αποκτούμε ένα προς στιγμήν αίσθημα ευφορίας το οποίο το ονομάζουμε ευτυχία.
Την δημιουργία;
Μ.Τ.: Με τη συγκέντρωση και την αφοσίωση. Όσο περισσότερο διαθέσουμε από αυτά τα δύο, τόσο μεγαλύτερο και το δημιούργημά μας.
Την επιτυχία;
Μ.Τ.: Με τα διάφορα κουφάρια που αφήνουμε πίσω μας. Εάν αυτό που αφήσαμε επιβιώσει στο χρόνο είναι ζωντανό άρα επιτυχές.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Μ.Τ.: Όταν εξεδόθη το πρώτο μου βιβλίο και το κράτησα στα χέρια μου, ένοιωσα πως ένα κομμάτι της ψυχής μου βρισκόταν πια ευάλωτο στη διάθεση του κοινού. Αναρωτήθηκα εάν άφηνα την ψυχή μου αφύλακτη, βορά στις διαθέσεις των ανθρώπων. Ένοιωσα και συγκίνηση, γιατί αυτά τα γράμματα που προέταξα σε σειρά πήραν μορφή και γεννήθηκαν, είχαν πρόσωπο πλέον και νόημα.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Τ.: Η σκηνή όπου η Ωραία Κοιμωμένη της Disney ή αλλιώς Aurora χορεύει στο δάσος και τραγουδά ανέμελα με μοναδική παρέα της τα ζωάκια του δάσους. Είναι η αθωότητα, είναι ο ρομαντισμός και η ελπίδα που με καθηλώνουν σε αυτό το απόσπασμα.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Μ.Τ.: Τον ήχο της βροχής, πότε επίμονο και πότε αργό πάντοτε με τη συνοδεία ενός βιολιού να παίζει νότες που να ταράζουν ακόμα και την ίδια.
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Μ.Τ.: Θα ήθελα να ζήσω το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας, ώστε να νιώσω την υπερηφάνεια στο μέγιστο βαθμό και να διδαχθώ τη σοφία από τους μεγάλους Έλληνες.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Μ.Τ.: Το χρώμα που της δίνουμε. Για εμένα έχει το χρώμα των παιδικών μου χρόνων. Κάτι από το μπλε του ουρανού, κάτι από το πορφυρό του ηλιοβασιλέματος και λίγο άσπρο για να είναι παρούσα και η αθωότητα.
Η λαχτάρα;
Μ.Τ.: Κάποιο σκούρο, διότι η λαχτάρα είτε με την έννοια του άγχους είτε με την έννοια της προσδοκίας είναι τοξική.
Η φλόγα;
Μ.Τ.: Διαφορετικό ανάλογα πώς τη χειρίζεσαι. Εάν την αφήνεις να σε κάψει και να σε αποτεφρώσει είναι μαύρη και σηματοδοτεί την αρχή του τέλους, ενώ εάν τη χρησιμοποιήσεις ως φως είναι συγκλονιστικά άσπρη.
Πιστεύεις...
Μ.Τ.: Στο Θεό και στους γονείς μου. Στον εαυτό μου ακόμη δεν έχω πιστέψει διότι νομίζω δεν θα μπορώ μετά να πιστεύω και στα τρία.
Πονάς...
Μ.Τ.: Όταν με προδίδουν, όταν κάτι για το οποίο προσπάθησα πολύ, σβήνει στα χέρια μου. Πονώ και όταν λέω αντίο.
Προχωράς...
Μ.Τ.: Όταν θάβω μέσα μου συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις. Προχωρώ και όταν οφείλω να ανοίξω δρόμο για τους γύρω μου.
Χορεύεις;
Μ.Τ.: Όταν κανείς δεν είναι μπροστά. Όχι εξαιτίας της ντροπής απλά θέλω να είμαι αυθεντική όταν εκφράζομαι. Όταν έχεις κοινό δεν μπορείς να είσαι απολύτως ειλικρινής.
Ξαναγεννιέσαι...
Μ.Τ.: Όταν είμαι μαζί με την οικογένειά μου, στο πατρικό μου στο Ναύπλιο. Εκεί είμαι πάντα παιδί.
Χάνεσαι...
Μ.Τ.: Όταν ακούω μια μελωδία η οποία λέει μια ιστορία. Γίνομαι και εγώ μέρος της ιστορίας εκείνης και μάλιστα πρωταγωνίστρια.
Τραγουδάς;
Μ.Τ.: Κυρίως όταν είμαι θλιμμένη, όταν βιώνω μια προσωπική τραγωδία.
Διαβάζεις...
Μ.Τ.: Ποίηση, βιβλία σχετικά με το διάστημα και τους πλανήτες, νομικά συγγράμματα και διηγήματα.
Γράφεις...
Μ.Τ.: Είτε όταν έχω ανάγκη να ξεχάσω είτε όταν κάτι δε θέλω να το χάσω ποτέ. Σαφώς είναι οξύμωρο αλλά έτσι είναι και η τέχνη.
Παίζεις...
Μ.Τ.: Σίγουρα ποτέ με τα νεύρα των άλλων! Έπαιζα θέατρο για μια σειρά ετών, πιάνο και βιολί. Θα ήθελα να μάθω να παίζω άρπα!
Νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, συγγραφείς μιλούν για εκείνους για το έργο τους.
Περισσότερα σαν κι αυτό στη στήλη Blood New
Στόχοι και επιδιώξεις:
Μ.Τ.: Να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να κάνω τους γονείς μου υπερήφανους και να είμαι χρήσιμη στην κοινωνία.
Όνειρα:
Μ.Τ.: Να είμαι πάντοτε με τους ανθρώπους που αγαπώ και να μοιράζω τη κάθε μου χαρά μαζί τους. Όταν μοιράζεις τη χαρά πολλαπλασιάζεται, δε διαιρείται.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Ποιητική συλλογή «Θυμήσου» από τις εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης
Ετοιμάζεται για έκδοση η δεύτερη ποιητική συλλογή.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Τ.: Το βιβλίο αποτελείται από 40 ποιήματα, αυτοτελή σε χαρακτήρα. Το πρώτο μου βιβλίο είναι εντελώς αυθεντικό σε τρόπο γραφής διότι ποτέ δεν αποτέλεσε αυτοσκοπό έκδοσης. Είναι η συλλογή σκέψεων εφηβικών και των πρώτων χρόνων της δεύτερης δεκαετίας της ζωής μου, που ήταν αποτυπωμένες σε χαρτί μέσα στα ντουλάπια του δωματίου μου. Κάποια στιγμή, τα συρτάρια αυτά άνοιξαν, οι μνήμες αναβίωσαν και θεώρησα πως είναι εσωτερική η ανάγκη μου να μοιραστώ με τον κόσμο αυτές τις σκέψεις. Δεν άλλαξα ούτε μια λέξη, ούτε ένα κόμμα, ήθελα να μεταφέρω την αθωότητα και την αυθεντικότητα της στιγμής.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Τ.: Λησμονιά.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Τ.: Τα ποιήματά αυτά παλεύουν ανάμεσα στα δυσδιάκριτα κάποιες φορές όρια του συγκεκριμένου και του αορίστου. Κάτι τέτοιο δίνει στον οποιονδήποτε το δικαίωμα και την ευκαιρία να ταυτιστεί με δικές του καταστάσεις και πρόσωπα. Θα συμβούλευα τους αναγνώστες να κάνουν την κάθε ιστορία δική τους, να την υπερασπίζονται τόσο διαβάζοντάς την που να νοιώθουν πως τους ανήκει.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Τ.: Θα πηγαίναμε στο παρελθόν στο παρόν και στο μέλλον. Θα κρατούσε για πάντα και κάθε τέλος του θα ήταν και μια αρχή. Στην Ελλάδα, στη χώρα αυτή που χωράει μέσα της όλους τους αιώνες και όλα τα τοπία.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Τ.: …Δεν ήξερα τις ρίζες σου, ούτε και το όνομά σου.
Δεν νομίζω να είχες κάτι από τα δύο τελικά.
Σίγουρα δεν ήσουν κάτι γνώριμο, κάτι προβλεπόμενα και ετυμολογικά ορισμένο.
Για ασάφεια και αδόκιμο όρο σε προσδιορίζω.
Για μια παρανομία που ψάχνει ακατάπαυστα νομικό πλαίσιο για να ξαποστάσει.
Άσε που δεν κοιτούσες ποτέ προς τα πάνω.
Πώς να είσαι άνθρωπος;
(Απόσπασμα από το ποίημα «Άγνωστη Ταυτότητα»)
