Αυτό το βιβλίο για μένα, δείχνει πόσα πρίσματα μπορεί να βάλει η ψυχή μας, γύρω από την πραγματικότητα που ζει. Είναι μία ιστορία που με οδηγό της τον έρωτα, ξεδιπλώνει κάθε κομμάτι των ηρώων της. Κανέναν δεν αφήνει όμως στην πραγματική του διάσταση. Τους τυφλώνει, τους μπερδεύει, τους αφήνει να αναμετρηθούν με τις αντοχές τους.
Μέσα από τις ηρωίδες, μπορεί ο αναγνώστης να βρει κομμάτια και της δικής του καρδιάς.
Μπορεί να πιστέψει, έστω και για λίγο, κι αυτός στο όνειρο. Ο ήρωας, ακόμη πιο δυνατός, φέρει μαζί του το απόλυτο φως της ευτυχίας και το βαθύ έρεβος από τα σημάδια του κορμιού του. Ναι, θα είναι μία ανατρεπτική στιγμή όλων που θα τους οδηγήσει με χειρουργική ακρίβεια στην αιωνιότητα. Είτε των αναγνωστών είτε της ζωή τους...[1]
Νικολία Πανίδου
Πώς θα μπορούσαν όλοι τους να δουν το
Ρυάκι που τελικά θα τους παρέσερνε;
Όλη τη ζωή τους πίστευαν
Ο ένας στον άλλον.
Μέσα από στιγμές, από δάκρυα χαράς και λύπης
Είχαν ενωθεί και γαλουχηθεί.
Νέες, δυνατές
Έδειχναν πως μπορούσαν να πετύχουν τα πάντα.
Σαν αλώβητες θεές.
Αν όμως έβλεπαν σωστά, μπορεί και να προλάβαιναν.
Γιατί όλα φτιάχτηκαν στο πέπλο της
Αγάπης.
Πίστεψαν, άνοιξαν τον κύκλο της ζωής τους.
Έδωσαν και πήραν, ως το τέλος. Κι εκεί η
Σιωπή τους τύλιξε όλους…[2]
Το μυθιστόρημα της Νικολίας Πανίδου, Προδομένες αγάπες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Άννα και Ηλέκτρα. Δύο φίλες. Δύο επιτυχηµένες επιχειρηµατίες, που έχουν µοιραστεί πολλά. Κοινή πορεία, κοινά όνειρα. Ο έρωτας έχει στιγµατίσει τη ζωή και των δύο κοριτσιών. Γιατί αυτό είναι που κάνει ο έρωτας. Μας στιγµατίζει, µας ξεγελάει, µας τρελαίνει, σε σηµείο που δεν µπορούµε να αντιληφθούµε τι πραγµατικά συµβαίνει γύρω µας. Σε µια πραγµατικότητα ανελέητη, που δεν χαρίζεται σε κανέναν. Έτσι σηµάδεψε και την Άννα. Μέσα στον λαβύρινθο της κούρασης και της µοναξιάς της, µια µοναξιά που σου τρυπάει την ψυχή σαν τον πιο παγωµένο χειµώνα, εκεί, σε µια στιγµή, σε ένα παραπάτηµα ήρθε εκείνος και την κράτησε. Την απογείωσε και τη ναυάγησε. Μέσα στον πιο ξέφρενο ρυθµό, που µόνο πεζά πράγµατα ξέρουν να σε βάζουν. Και εκεί που νοµίζεις ότι ισορροπείς σε ένα αδιόρατο σχοινί, έρχεται ένα απαλό φύσηµα και σου καταστρέφει ό,τι σηµαντικότερο έχεις. Ακόµη και την ίδια σου τη ζωή.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφινταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
[2] Η Νικολία Πανίδου συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
Η Νικολία Πανίδου σημειώνει: Αφαίρεσα την κατάδυση· προτείνω να βάλουμε την λέξη πραγματικότητα.
