Η Φρίκη στη λογοτεχνία

Στα πλαίσια των συναντήσεών μας στη Λέσχη Ανάγνωσης Λογοτεχνικών Έργων του Open Theater art, τα μέλη επιλέγουν μικρά αποσπάσματα με θέμα τη Φρίκη από αγαπημένα τους αναγνώσματα. Διαβάστε τις επιλογές μας και βαθμολογήστε τες ενώ παράλληλα θα συμμετέχετε στην κλήρωση για τρεις μοναδικές εκδόσεις.

1

Ο Φαμπρίτσιο ξαναφώναξε, όμως την ίδια στιγμή άκουσε το ουρλιαχτό του ζώου που παραφύλαγε κι έπειτα την άγρια κραυγή που του είχε παγώσει το αίμα πριν από λίγο. Είδε ένα μεγάλο σκοτεινό όγκο να προβάλλει από το δάσος και να ορμάει στο δρόμο. Προσπάθησε να σημαδέψει, χωρίς να τα καταφέρει. Μετά ακούστηκε μια κραυγή φρίκης, ένας συγκεχυμένος θόρυβος κι έπειτα το πνιγμένο γρύλισμα του ζώου που βουτούσε τη μουσούδα του στο αίμα. Όρμησε στη μέση του δρόμου και για κλάσμα του δευτερολέπτου το είχε απέναντί του: το τρίχωμα σηκωμένο, τα δόντια να προβάλλουν γεμάτα αίμα, τα μάτια κίτρινα. Σημάδεψε και πυροβόλησε, όμως το ζώο είχε κιόλας εξαφανιστεί. Μ' ένα εντυπωσιακό άλμα είχε χαθεί μέσα στο δάσος, ανάλαφρο, σαν να ήταν αέρινο.

Από το μυθιστόρημα του Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι, Χίμαιρα (εκδόσεις Ψυχογιός)

2

«Τρέμω στη σκέψη του τι μπορεί να 'χει κάνει ο κανακάρης σου για να μας καλέσουν στο σχολείο. Γιατί φυσικά δεν μπήκαν στον κόπο να μας φωνάξουν για να μας δώσουν συγχαρητήρια για την καλή του απόδοση στην τάξη. Αν τον βρήκαν να μαστουρώνει σε καμιά τουαλέτα, θα τον σκοτώσω! Αλλά να ξέρεις ότι για την κατάντια του φταις εσύ, που ποτέ δεν τον μάλωσες και που σ' έπιανε υστερία κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να του τις βρέξω. Λούσου τα τώρα, κυρία Ελένη, παιδαγωγέ της δεκαετίας!»

Από το μυθιστόρημα της Μάιρας Παπαθανασοπούλου, Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα (εκδόσεις Πατάκη)

3

-Για να δούμε τι έχουμε εδώ... Αααα θείε, με απογοητεύεις! Τελικά κατάλαβα γιατί δε παντρεύτηκες ποτέ! Ποια γυναίκα θα σε έπαιρνε με τόσο μικρό...

Κλείνοντάς του το μάτι πονηρά έσκυψε προς το αυτί του.

-Μη στεναχωρίεσαι, αυτό θα είναι το  μυστικό μας... του ψυθίρισε.

Ο θείος της την κοίταξε έντρομος ενώ μούγκριζε σαν ζώο κουνώντας το κεφάλι εκλιπαρώντας την να μην κάνει αυτό που φοβόταν. Μα η Άμυ εντελώς αδίστακτα σηκώθηκε όρθια και πιάνοντας στα χέρια της το γεννητικό του όργανο το πριόνισε αργά και βασανιστικά σαν να ήταν ένα κομμάτι από χλωρό κλαδί.

Από το μυθιστόρημα του Μάριου Καρακατσάνη, Άμυ (το αντίτυπό μας ήταν από τις εκδόσεις Όστρια όμως πλέον το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη)

4

Δεν ήμουν διόλου προετοιμασμένος γι' αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου και που έκανε τα μηνίγγια μου ξαφνικά να βουίζουν. Μια φωτογραφία που, σκοπίμως, δεν είχε μπει πρωτοσέλιδη.

Αν και η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει το αρνητικό τού φιλμ, προφανώς «για να μη σοκαριστούν οι αναγνώστες», όπως αναφερόταν στη λεζάντα, εύκολα μπορούσε να διακρίνει κανείς σημάδια μιας αρρωστημένης βίας στο άψυχο γυμνό κορμί της φωτογραφίας που είχε ληφθεί μέσα στο νεκροτομείο. Παρά το «ανάποδο» μαύρο-άσπρο της φωτογραφίας, διέκρινα πεντακάθαρα τις βίαια ξεσκισμένες σάρκες του πτώματος. Από τους πιο σκληρούς ιστούς του, το στήθος και τους ώμους, πρέπει να έλειπαν ολόκληρες λωρίδες δέρματος, λες και το θύμα είχε περάσει από πλάνη ξυλουργείου. Ήταν σφαγμένος και γδαρμένος σε τέτοιο βαθμό, που έβλεπες να κρέμονται συμπαγή κομμάτια κρέατος, κυρίως απ' τα πλευρά και τους μηρούς του, ενώ η φρίκη έχασκε σαν χαβούζα από μια τρύπα στο στομάχι του. Ο δράστης τον είχε ξεκοιλιάσει και του είχε πετάξει τα άντερα έξω. Αυτό, όμως, που με έκανε να θέλω να ξεράσω τα δικά μου άντερα ήταν το τραύμα στο λαιμό του θύματος. Σχεδόν αποκολλημένος απ' το υπόλοιπο σώμα, όσος λαιμός είχε απομείνει ανέπαφος, έκανε το κεφάλι να κρέμεται σε πλήρη έκταση προς τα πίσω. Ένας ημιτελής αποκεφαλισμός, ακόμη μια ολοκληρωμένη αναγούλα...

Όσα σημεία του σώματός του είχαν γλυτώσει από τη σφαγή ήταν εκείνα που θα βοηθούσαν ίσως στην αναγνώριση του θύματος. Ο δύστυχος άντρας, θα 'ταν δε θα 'ταν, 25 χρόνων, με κοντό, σχεδόν ξυρισμένο, στρατιωτικό μαλλί, απροσδιορίστου χρώματος. Στο δεξί του μπράτσο, ή τουλάχιστον σε ό,τι είχε απομείνει από αυτό, ξεχώρισα ένα περίτεχνο τατουάζ -ένα βραχιόλι από ήλιους και φεγγάρια που ασυναίσθητα μου έφερε μια περίεργη αναστάτωση. Αυτό που δεν μπόρεσα να διακρίνω, λόγω της γωνίας της λήψης, ήταν τα γεννητικά του όργανα.

Ο συνάδερφος που υπέγραφε το κείμενο φρόντισε πάντως, να γεμίσει το οπτικό μου κενό με πάσα λεπτομέρεια. «Ο ιατροδικαστής...» έγραφε ο συντάκτης στο κομμάτι του, «...κάνει λόγο για σεξουαλικό έγκλημα. Σύμφωνα με τη γνωμάτευσή του, στα γεννητικά όργανα του θύματος βρέθηκαν ίχνη από κραγιόν, κάτι που ενισχύει το ενδεχόμενο της δολοφονίας να είχε προηγηθεί ερωτική επαφή».

Από το μυθιστόρημα του Λεωνίδα Καλλιδόνη, Τα δείπνα της Εκάτης (εκδόσεις Μοντέρνοι καιροί)

5

Πιο πάνω από μένα, προς το κεφάλι του κρεβατιού, η Σερένα Τζόυ έχει πάρει θέση, ξαπλωτή. Τα σκέλια της ανοιγμένα, εγώ κείμαι ανάμεσα τους, το κεφάλι μου πάνω στην κοιλιά της, το ηβικόν οστούν κάτω από τη βάση του κρεβατιού μου, τα μπούτια της με περιβάλλουν. Και αυτή με πλήρη ιματισμό.
Τα μπράτσα μου υψωμένα. Η Σερένα μου κρατάει τα χέρια στα δικά της. Αυτό υποδηλώνει πως αποτελούμε σάρκα μία, ένα πλάσμα. Στην πραγματικότητα σημαίνει πως αυτή ευαγγελίζεται την διαδικασία και, άρα, και τον καρπό της τελετής. Αν προκύψει. Τα δαχτυλίδια του αριστερού της χεριού ζουλάνε τα δάχτυλά μου. Μπορεί να είναι, ή και να μην είναι, εκδίκηση.
Η κόκκινη φούστα μου έχει ανυψωθεί μέχρι τη μέση μου, ο Ταξιάρχης βατεύει. Βατεύει το κάτω μέρος του κορμιού μου. Δεν λέω «κάνω έρωτα», γιατί δεν είναι τέτοιο πράγμα αυτό που κάνει. Συνουσία δεν θα το χαρακτήριζα, επειδή από την δραστηριότητα του (όχι πράξη) αυτή απουσιάσει το «συν» που υποδηλώνει πράξη με δύο ατόμων μέθεξη. Ούτε και η λέξη «βιασμός» αρμόζει· για ό,τι συντελείται εδώ έχω συναινέσει με υπογραφή. Δεν είχα και πολλά περιθώρια επιλογής. Ορισμένα όμως, πολύ περιορισμένα, περιθώρια μου προσφέρθηκαν. Εγώ διάλεξα αυτό εδώ.
Από το μυθιστόρημα της Margaret Atwood, Η ιστορία της πορφυρής δούλης (εκδόσεις Εστία)

6

Η Έιμι κάθεται ανακούρκουδα μερικά μέτρα μακριά μου, Τώρα πια δεν χωράνε ντροπές, και κατουράει στο πάτωμα χωρίς να ντρέπεται. Παρακολουθώ τη λεπτή δέσμη των ούρων της να πέφτει στα πλακάκια, μικροσκοπικές σταγονίτσες να αναπηδούν και να πιτσιλούν το βρόμικο εσώρουχό της. Λίγες βδομάδες νωρίτερα θα είχα αποστρέψει το πρόσωπό μου από το θέαμα, αλλά τώρα όχι.
Τα ούρα της φιδοσέρνονται αργά στο κατηφορικό δάπεδο κι ενώνονται με τα λιμνάζοντα περιττώματα που έχουν συσσωρευτεί στο βαθύτερο άκρο της πισίνας. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από την πορεία τους, αλλά κάποια στιγμή χάνονται επιτέλους και οι τελευταίες σταγόνες, και το ψυχαγωγικό θέαμα παίρνει τέλος. Εκείνη αποτραβιέται στη γωνιά της. Χωρίς συγγνώμες, χωρίς χαιρετούρες. Έχουμε γίνει ζώα -αδιάφοροι για εμάς τους ίδιους και για τον άλλο.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Στην αρχή ήμασταν έξαλλοι, δεν υπολογίζαμε τίποτα. Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα πεθαίναμε εδώ μέσα, ότι μαζί θα επιβιώναμε. Η Έιμι ανέβηκε στους ώμους μου, σπάζοντας τα νύχια της καθώς γαντζωνόταν στα πλακάκια, πασχίζοντας να φτάσει το χείλος της πισίνας. Όταν αυτή η απόπειρα απέτυχε, προσπάθησε να πηδήξει από τους ώμους μου για να το φτάσει. Αλλά η πισίνα έχει τεσσεράμισι μέτρα βάθος, ίσως και παραπάνω, και ακόμα κι αν προσπαθούσαμε μια ζωή, η σωτηρία θα φάνταζε άπιαστο όνειρο.
Από το μυθιστόρημα του M. J. Arlidge, Α Μπε Μπα Μπλομ (εκδόσεις Διόπτρα)

📖

➾ Θέλετε να βαθμολογήσετε τα αποσπάσματα και να συμμετέχετε στην κλήρωση; Κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα, αφού όμως πρώτα έχετε διαβάσει τους όρους των κληρώσεων εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 18 Ιανουαρίου 2018 και τα βιβλία θα αποσταλούν στον τυχερό ταχυδρομικά.
k
➾ Ο τυχερός αναγνώστης κερδίζει τα εξής: Έγκλημα στα Φιόρδ, Jorn Lier Horst (εκδ. Διόπτρα), Κινούμενη άμμος, Malin Persson Giolito (εκδ. Διόπτρα), Το ρέκβιεμ του Σαββάτου, Nicci French (εκδ. Διόπτρα)