Αν
Νομίζουμε
ότι
Είναι
Ιδιαίτερο
Χάρισμα
Αν
Μπορούμε
Ίσως
Αν
Μπορούμε
Ας
Ρωτάμε
Ίσως
Ας
Σκεφτόμαστε
Εμάς
Μπορούμε
Ίσως
Αν
Συνυπάρχουμε
Όλοι
Τότε ίσως να
Φωνάξουμε
Ίσως
Τότε να φωνάξουμε
Αγαπήστε κι αγαπηθείτε[1]
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Α.Τ.: Η ανάγκη μου να αποτυπώσω κάθε στιγμή, κάθε εικόνα, κάθε ήχο, κάθε κουβέντα στην πιο ανύποπτη ώρα μιας αβάσταχτης καθημερινότητας, που την αγαπάμε γι΄ αυτό το μετρημένο τίποτα, «εμείς οι υπέροχοι του τίποτα οι μύστες» και απομυζούμε τα πιο φωτεινά σκοτάδια της, κάθε μέρα, με την ίδια αποκοτιά και χάρη.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Τ.: Αληθινό!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Τ.: Να καθίσει αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και να απολαύσει την πιο αληθινή περιγραφή μιας καθημερινότητας ανυπόφορα χαρισματικής με τον ίδιο να ταυτίζεται σε κάθε πρόταση για όλα εκείνα που θα ήθελε να φωνάξει, αλλά δεν βρίσκει τον τρόπο και το κουράγιο.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Τ.: Κάπου ψηλά θα πηγαίναμε για να έχει ορίζοντα και δέντρα για να αφηγούνται ιστορίες. Να ‘χει χιόνι για το λευκό του και σύννεφα, για όλο το λάθος γκρι του κόσμου. Κι όταν θα βγαίνει ο ήλιος, θα ‘ναι για να αποξεχνιόμαστε. Να ‘χει πέτρες φαρδιές και σκεπές που θα καπνίζουν και θα κοιτάνε στη θάλασσα. Κάτι σαν τα ορεινά χωριά του Πηλίου. Από όπου κι αν τα δεις θάλασσα αγναντεύουν. Κι εκεί θα αράζαμε για μισό χρόνο, σαν άλλες Περσεφόνες (επηρεασμένη από το προηγούμενο βιβλίο μου). Μισή ζωή εκεί και μισή ανακατωμένη με το πλήθος της πόλης και δη της Θεσσαλονίκης, που δεν μπορώ να απαρνηθώ.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Τ.: «Ξέρεις γιατί τα παιδιά δεν κουράζονται ποτέ;» με ρώτησε την τελευταία φορά πού ανταμώσαμε -λίγο πριν τον είχα ζαλίσει με το φορτωμένο μου πρόγραμμα και τον πόνο στο στομάχι. «Είναι που δεν υποκρίνονται και δεν έχουν απωθημένα. Δεν έχουν ζάρες να τις θρέφει ο φόβος και δεν υπομένουν, γιατί δεν έχουν υπομονή! Δεν ξέρουν να κάνουν υπομονή κι ας προσπαθούμε να τους τη μάθουμε. Ξεμπερδεύουν γρήγορα, γιατί έχουν όρεξη. Και τούτο είναι το μεγαλύτερο λάθος μας. Μια ζωή ολόκληρη παλεύουμε να μας κόψουμε αυτή τη φόρα». Σηκώθηκε από την καρέκλα και βγήκε έξω. Το λιβάδι στραφτάλιζε κάτω από τον ήλιο. «Δε βαρέθηκες να γκρινιάζεις; Θα στεγνώσεις, θα ξεραθούν όλα τα ζουμιά σου. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Βάλτο καλά στο ξεροκέφαλό σου. Ανόητοι άνθρωποι, κάνουμε τα εύκολα δύσκολα. Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι. Φύγε κι όταν ξανάρθεις, να έχεις μπερδευτεί στο μέτρημα».
Η συλλογή διηγημάτων της Αθηνάς Τερζή, Αν είχα μια Μαρία σε μια σοφίτα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.
Στο μυαλό του καθενός συμβαίνουν διάφορα και διαφορετικά, κι αρκεί μια στιγμή, ένας στίχος τραγουδιού, μια κουβέντα, ένα μοναχικό ξημέρωμα, ένα ξόδεμα δίχως ανταπόκριση, δυο χέρια απλωμένα, μια σκέψη χωρίς σταματημό στα περασμένα, για να ψηλώσεις απότομα ή για να επιστρέψεις στο μηδέν.
Αυτό εδώ το βιβλίο είναι για σένα και για μένα, που μπορούμε να συγχωρούμε ακόμη, να βρίσκουμε άλλοθι, να φοράμε το ρούχο του διπλανού, να καταλήγουμε στο μαξιλάρι αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, παιδιά, αγάπες, φόβοι, μοναξιές, αγωνίες, δίχως πανικό, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι είμαστε ατελείς, μα μπορούμε να συνυπάρχουμε ως μεταξωτοί.
Σουρεαλισμός, ρεαλισμός και όνειρα. Ιστορίες δικές σου, ιστορίες των άλλων, ιστορίες του μέσα και του έξω μας. Ιστορίες που αντέχεις να κουβαλάς, σαν τον Άτλαντα, στους ώμους. Τριάντα δύο μικρές ιστορίες που επιβεβαιώνουν ότι η ομορφιά βρίσκεται στις ατέλειες και τις αδυναμίες· ότι τα χαμένα όνειρα είναι αυτά που μας γέμισαν περισσότερα συναισθήματα· ότι το μέσα μας δεν γερνάει ποτέ· ότι η ζωή είναι γεμάτη βαριές ανάσες και πεταχτά φιλιά· ότι οι έρωτες είναι τα σκαλοπάτια μας και τα λάθη οι τσουλήθρες μας στην παιδική χαρά της ζωής.
[1] Η Αθηνά Τερζή συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου της. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
Απαντήστε κι εσείς στο Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ
